Alle inzendingen over doorzien

al fluistert het land godverlaten onder voorbijtrekkende wolken dat vaagheid dwaalt rond de einder krijst de eens zo smeuïge aarde een gebarsten ziltheid van kolkende vuurzee jouw glimlach blijft en wanneer ik jou mijn gedachten geef zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten, opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen van…

Een jongen ontvliedt het vervelende thuiszitten fietst door wijde polders hoge haver wenkt blijmoedig "kom naar die kleine stad waar veel meisjes wonen jou slechts van school bekend" de einder trilt gespannen glimt telkens _ wordt dof bij verhoopte onmtmoeting vestingwallen doemen op wellicht schuilt daarbinnen diep slapende liefde…

zuiver speel ik nu al jaren en weet dat jij dat hoort zowel accoorden als maten nimmer is het nog ontspoort er zijn zieltjes die knijpen om er bij te mogen horen alles stellen zij in het werk om zich in de rust te boren geniepig kruipen zij naar binnen om een hartje te winnen want ze zijn uit op het hart dat klopt wat bij hen al langer…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

Ik was vanochtend even in het ziekenhuis als je dat ziet en meemaakt, 't is net een fabriek, dan weet je zeker wat je nooit wilt wezen: ziek maar ja, artrose, 'k heb tot mijn tragiek wat gruis dat tussen wervelschijven van m'n nekkolom als zand dat daar niet thuishoort m' immobiliseert knarst, schuurt, obstructie pleegt en pijnlijk irriteert…

in jouw ruime blik wens ik de gezichtsvelden van een mooie dag…

tussen de regels lees je wat er werkelijk wordt bedoeld in lichaamstaal ontwaar ik of dat wat je zegt op waarheid is gestoeld in jouw ogen zie ik wat je werkelijk voor me voelt zo liggen nu eenmaal dat soort dingen ach gewoon zoals ik in het zingen het gevoel van m’n hart onthaal want wat jij naar mij uitstraalt heeft…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht…

je kunt de diepte van de zee niet zien ook niet de diepte van verdriet je kunt de diepte van de lucht doorzien maar die van pijn dat lukt je niet de diepte van een liefde reikt tot voorbij het heelal verdriet en pijn van uiteengaan voel je overal…

al gluwend en flebberend zuigen wij dan in waddentred ten einde toe de slemp en doorzien wij een diepzogende voetzomp bijtijds!…

onzichtbare dingen worden niet doorzien onhoorbare zaken komen je niet ter ore onafzienbare verten vallen niet af te kijken ontluisterend is iets wat je liever niet wil horen maar iets te vaak misschien komt het voor dat een onmogelijke liefde weldegelijk mogelijk zal blijken…

Kon ik jou doorgronden Je gewoon begrijpen Al je lusten, al je zonden Je zachtjes in je ziel kunnen knijpen Ik kijk in je ogen Maar ik zie niets Ik voel me niet bedrogen Maar ik mis iets Ooit zal ik je doorzien Door je heen kunnen kijken Het duurt nog even, misschien Hoelang, zal moeten blijken Tot die tijd ben je mijn raadsel Mijn…

Zijn weldadigheid wordt te lang doorzien. Zijn oneerlijkheid zal hem ooit berouwen.…

Elke leugen die je voor waarheid nam zonder je te verdiepen zonder dat je wist wat er werkelijk was je bent een verloren ziel in een hel van feiten die je niet meer kan doorzien, je hebt verloren verloren van jezelf en van je eigen geloof.…

Wat we dagelijks waarnemen, is in werkelijkheid illusie. Ons leven is een filmtheater. Wat onze hersenen projecteren, zijn onze zelfgemaakte films. Wat onze oren horen vervormen we. Wat onze ogen zien vervalsen we. Wat krom is projecteren mensen recht. Wie is eigenlijk onze regisseur? Wie schrijft onze recenties? Wie horen en wie kijken…

er waren de dagen van grote gebaren van nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van minnen en haten tot dood er op volgt of eeuwig en altijd van nooit meer een ander maar leven gaat verder onstuitbaar en dom nu zijn het de uren voorzichtig genoten want elke minuut is een teken van…

Soms doorzien ze nu hun eigen spel, Maar verwikkeld en verslaafd, Blijven zij toch een stel, En de "verstrikkingswet" gehandhaafd, Zo leefden zij samen lang, Lachend en weinig pratend, De illusie werd erg wrang, Toch gaan ze door... stilletjes elkaar verlatend.…

Op weg naar wat ik Altijd als een Nieuw begin wil zien Loop ik mijn benen haast vooruit En weiger achterom te kijken Om mijn passen te doorzien Want alle fouten die ik maakte Zijn geweest en achterwege Door de troebelheid verdwenen Zogeheten afgebrand Daar waar ik echt naartoe wil leven Is voldaanheid en geluk Ultiem vertrouwen om het…

er waren de jaren van eeuwig en immer met grote gebaren de nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van maanden en weken diep minnen en haten tot dood er op volgt maar de dagen gaan verder onstuitbaar en dom het zijn nu de uren voorzichtig genoten want alle minuten zijn tekens van eind…

Om dat te doorzien Moet je gaan “leven” misschien En wordt je zo inzicht gegeven. Om vooraan te beginnen: Wij eindigen als stervelingen. Tussendoor wordt ons gegeven Er flink op los te leven, Te genieten van de dingen. Pas aan het einde van de rit Weet je hoe het werkelijk zit. Tussendoor, Wees dan vooral jezelf hoor.…

Nu de ruiten weer doorzien ogen zoals ze horen mag de week weer beginnen. Mijn schoenen zijn gepoetst, de sperwer heeft zijn nest gevonden.…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

Lang deelde je met mij je lief en leed Deelde ik met jou mijn hele leven Begreep je soms meer, maar vaak ook minder Van drijfveren, van de reden voor beslissingen Ik heb aan alle kanten geprobeerd Gronden te doorzien, pijnen te verlichten richting aan te geven Maar zag nooit ècht de echte moeder Onder al die lagen en verpakkingen Nu kan…

Spock of een van zijn mannen is in Kezman aangeland superieure buitenaardse wezens een bal aan de voet als in de hand die vrouw heeft Kezman doorzien zijn geld dat interesseert haar niet het is dat buitenaardse, dat haar, die bakkebaarden, waar zij zo van geniet zie toch eens hoe hij loopt bevrijd van alle zwaartekracht ja, hij wordt haar…

Ik lees mensen Ze zijn gemakkelijk Zo eenvoudig te doorzien Herkenbaar en doorzichtig Voorspelbaar bovendien Ik lees mensen Ik leer ze kennen Ik ben zo vaak naief geweest Goedgelovig van vertrouwen Een open boek dat lekker leest Ik lees mensen Puur uit noodzaak Graag zou ik het anders zien Ik schat ze in Bepaal hun waarde Op een schaal…

Niet altijd doorzien zij de raadsels van die andere geest. Waarvan dan in aanvang veel wordt gehouden, totdat wat er opdoemt geen vriendschap meer leest. Raadsels verrassend en broos tegelijkertijd. Risico's door het mysterie omsloten zonder gronden van zekerheid.…

de tubes liggen half leeg geknepen naast schroefdopjes deze verf heeft vele kanten ze dekt het wit of laat zich doorzien in dunne, gladde lagen een mengsel van poeder en olie dat in droogte vergeelt…

Verlatenheid door het niet doorzien; dat een verlangen naar zuiverheid was op de weg naar een mogelijk misschien. Dat in een werkelijkheid de zuiverheid blijkt te zijn van de gemiste kansen. Kansen zonder kransen die nimmer om de Meiboom zullen dansen. Verlatenheid schijnt jou niet te deren.…

En weer word ik wakker gemaakt, door stemmen die verstaan willen. Opnieuw voel ik diepe vrede. Een lichaam praat rustig, met een geest. Ik luister stil. Het leest. Ons lichaam heeft aandacht, geen zoet voedsel nodig. Mijn geest vrij baan. Mijn ikje zwijgt. Rust nog wat. Schrijft. Het is holst van de nacht nu. De liefde kent eigen wegen…

Het zweeft waar de ogen opzien; doorzien; inzien daar waar kristallen hun op te warmen bronnen tot nu toe altijd spaarden. Met een dagelijks bestaan begaan. Met de hartslag die iedere dag het bioritme aanjaagt; en de energie opwekt waarop een bionisch leven voort kan gaan.…