Alle inzendingen over droefenis

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

ik zoek naar woorden maar vind ze niet ik zoek de stemmen maar hoor ze niet ik zoek de beelden maar ontwaar ze niet vol droefenis zijn ze opgegaan in de grijze mist waar zelfs de zon zich van haar taak kwijt…

Voor wie zal ik nog snelsonnetten maken Als iedereen toch met vakantie is En vele volgers tot mijn droefenis Daarin een reden zien om af te haken? Vandaar, dat ik mij voor één keer verzet: Ik maak vandaag beslist geen snelsonnet.…

van onze tranen jij onbekende bader als je pootje baadt aan Oostendse stranden en je voelt het Noordzeezout op je lippen branden denk dan even aan haar en aan mij misschien is er in het zout op je lippen een beetje van onze droefenis bij…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

Ik zie Geert denken: “Tot mijn droefenis, Blijkt achteraf die Hero toch niet fris.”…

De dag is begonnen met groot tumult de ochtend is krom gebogen mijn hart is met droefenis vervuld terwijl ik ergens hoor, "geduld" hoe vindt een dag zijn juiste baan als hij van meet af aan verkeerd is gegaan?…

Herfsttijd bleef zijn hart belagen dat heimelijke pijnen had te dragen, hem onderdompelde in droefenis. Ikzelf ben nu één jaar melancholiek maar dát komt door Trumps creepthroatpolitiek.…

-Zeg Kim, het staat toch buiten kijf Dat die van mij veel groter is Ik hou mijn poot dus lekker stijf – Intussen vreest het volk gewis Voor wapenarsenaal-gedreig Voor kernmacht en een nieuwe krijg Voor huis en haard en droefenis…

Het begin eindigde met wat nu is moedeloos aanvaarde droefenis.…

Zijn hele leven vertelt de man is droefenis en ellende en de wereld een Babylonische bende. De zestiende.…

in deze zwijgzaamheid probeer ik jou te vinden de stilte past mij als een tweede huid wij zijn weer kinderen en delen ons verleden dragen elkaar in groot verdriet ook hier toont ons gezicht de droefenis en wederom is er niemand die het ziet…

Ik beschrijf je nog eens van top tot teen maar niet vandaag vandaag is droefenis vandaag is een hoogmis zonder bezoekers vandaag is alles mis de koffie, het cognacje dat smaakt als slappe thee nee vandaag valt niet mee daarom geen geschrift voor jou nee.…

weemoedig zacht fluistert zij vragen zoekt het waarom in het lied van de wind danst zij de regen haar droefenis toe in verlopen tranen breekt haar lach waar zij leven aanvaardt in vergane dagen smeekt zij de wind haar laatste lied…

God heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

GOD heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

vandaag verjaag ik stormen en spoken met vertraagde pas wandel ik buiten de lijnen ramen en deuren open ik tussen de regels door het weidse vrije uitzicht verwaait de droefenis vandaag schilder ik een schitterende wandeling die leven heet…

Jij bent mijn licht in de duisternis Mijn troost in mijn droefenis Jij bent mijn rots in woelige tijden Mijn balsem in mijn lijden Jij bent de warmte in de kou Mijn steunpilaar waarop ik bouw Jij bent de bergtop in mijn dal Jij bent mijn alles in al…

beheers de sprong toekomstgericht in de ondenkbaarheid dat tijden vervagen beparel tranen met ochtenddauw in de wetenschap dat gisteren verdween herinner het verdriet die droefenis te dragen doorheen een leven dat er geen was beloof mij morgen dat tijden vervagen het licht van de zon mijn toekomst weerkaatst…

---------------------- ------------------------------------ tegen de verveling nam hij een hond tegen de eenzaamheid een vrouw tegen de zinloosheid nam hij een kind tegen de vervreemding speelde hij de rol van zijn leven maar de leegte, de honger van het hunkerend hart bleef, als een onverpleegde droefenis spiralend rond de…

Ik ken de droefenis van copyrettes. ------------------------------- uit: ‘Dit is mijn dag’, 2004.…

De straatbewoner ziet de leegte boordevol licht dat niet alle mystiek en droefenis verijdelt maar een beeld oproept: een huis.…

Vrolijkheid bedeelt mij eerder dan de droefenis. Een gevoel van geluk tintelt over mijn huid. Niet langer angst voor de duisternis. Een optimist ploetert, maar trekt voort. Een feest is het leven zonder ergernis. Vrij is de geest die zich niet stoort.…

Vooruit de toekomst in Eindeloos draait het wiel De kaart met verleden wegen Droefenis treft mijn ziel Want de dagen zijn zo donker De straten zijn zo glad Mijn huis is koud en kil Omdat ik jou al heb gehad Ach er zijn wel anderen Waaraan ik me warmen kan Maar met de beste bedoeling Is dat nog geen houden van…

mijn tranen smaken bitter al houd ik meer van zoet mijn huid alsmaar witter de liefde doodgebloed aan droefenis bezweken de lucht ziet enkel zwart jouw vlijmscherpe steken doorboren heel mijn hart toch wil ik niet verdwalen in een spinnenweb van pijn ik zou veel liever stralen en een zonnebloempje zijn…

dit dicht met stop gesloten bergt nu ongewenste droeve woorden die zonder mededogen raken in het krimpend hart getrokken is de dip van smart - instant zwakke momenten - gelabeld in klaar voor gebruik koel te bewaren jammerkruik voor te overgelukkige jaren als droefenis…

Zij die voor mij kwamen en dichters waren, Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken En éénheid gevoeld tussen hun gebroken Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen, En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen.…

Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

Een bekentenis Met een betekenis Waar de eer Soms uitstraalt In blijheid en droefenis In meervoud Door zoutwater aangemaakt Daar mijn ogen Deze tranen laten vloeien Waar het gevoel raakt Niet van afkomst Maar mee erkent Een glimlach, een traan Uiting met inhoud Een vorm sentiment… © MaWaStyle…