Alle inzendingen over droefenis

Vertrouw nu maar de zangen die in de stilte hangen tot droefenis verdwijnt.…

waar een zonneglimp jou raken wil dans jij leven door schaduw heen als samenspel van wisselend gevoel waar droefenis lacht naar euforie tot hun verleiden samensmelt het aanvaarden berust naar toekomst toe fluistert een tango haar stiltelied de zon zal jou raken door schaduwen heen…

Te laat bemerkt zij dat -o, droefenis - Haar leven in de soep gelopen is.…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Och, mocht gij haar ontmoeten Verzacht haar droefenis In naam van Hem daarboven Die ook haar Vader is.…

wordt alles mooier geserveerd ter verdoezeling van het te veel aan droefenis? en worden we voorgelogen is het leven een Sinterklaasfeest waarvan we later misschien beseffen het waren lieve leugens ter verzachting van wat ons is gegeven maar besef op het moment van beleven dat het wel even een ware werkelijkheid is geweest…

Ik ben weer babytaal en vol ongekende droefenis.…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

duisternis zoekend begraaft hij mijn zonden zonlicht vervloekend verbergt hij mijn wonden spiegels ontwijkend betast hij mijn hoofd beelden bekijkend met hersens verdoofd droefenis schenkend betreurt hij mijn leven maanlicht dat wenkend mij aan dreigt te geven geesten begrijpend is hij het die lacht kelen dichtknijpend … de droom in…

Ik huil met de een, lach met de ander, terwijl mijn hart vol droefenis is!?…

Het stemt me tot droefenis, dat alles zo mooi lijkt en in werkelijkheid niet zo is. Vliegjes dansen nou eenmaal om het vuur mensen aanschouwen slechts dit spel.…

Je bent de zon in mijn leven je bent m'n trouwe kameraad Die als een rots in de branding steeds weer naast me staat Ik kon niet zeggen wat ik voelde Ik heb het ook niet uitgelegd Maar toch wist jij wat ik bedoelde de stilte had het al gezegd Als ik je kuste of je griefde in blijheid of in droefenis De liefde is pas echte liefde als stilte…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

de put te midden van heuvelland in strelende wind echoot zacht de klacht van het ongeziene langs stenen met mos gesmoord drijft nog immer ongehoorde eenzaamheid waar een poort de kleuren dempt in droefenis stemt een gevangenis van verdriet diepte die doorboort zolang de glooiingen niet strijken zucht het verborgene voort…

Met het slechte nieuws van heden Dat Driek van Wissen is overleden Kijk ik terug op de tijd dat ik nog spoorde En mij met een ochtendhumeur nogal eens stoorde Aan het gedrag van velen, ongemanierdheid ten top Denkend aan Driek van Wissen fleurde ik meestal snel weer op Behalve vandaag, nu heerst hier droefenis Met welgemeende dank voor de taalkundige…

dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond en wel in droefenis verstond het verre tussen u en mij.…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

Daar waar de droefenis overheerst in het leven. Bevrijdt die gaarne een beklemming uit zijn gevangenis. Het ommuurde menselijke leed dat zo lang vergeten is te leven op een wijze die gelukkig heet. Leert weer lachen door die komediant. Die met humor bevrijdend opwekt dat wat vergeten in de duisternis is beland.…

Zal ik, zoals Zij was en is, wegnemen alle droefenis. Zij leide mij naar nieuw geloven, Haar licht in mij zal nimmer doven. Zij, een ontwaakte ziel, Het Al, wat eeuwig is, en wezen zal. Auteur: Wil Breuker, december 2007…

Blijdschap wordt droefenis, een lach wordt als tranen gevoeld. Ik heb geen verweer Daarom schrijf ik nu dan maar weer over pijn, over zeer. Als een oude zeur sluit ik achter mij de deur. Niemand die het dan nog leest Maar ach, ééns ben ik dichter geweest.…

Ik had je lief en je was verdwenen geen afscheid, plots, niet meer samen verstard onbegrip was verschenen juist waar wij tezamen kwamen in een tongzoen van puur geluk eindigde met een enorme smak verbrijzelde maakte alles stuk met jou in het verwrongen wrak help mij bij mijn terugkeer op aard uit de wreed onzekere droefenis ik stuurloos…

De getoonde liefde, prachtig, in zoveel mooie kleuren, de duur heel kort, maar wel heel krachtig, is snel gehuld in droefenis, als aan het einde van de zomer alle kleur verdwenen is. En toch, leeft de liefde van die vlinders eeuwig voort en wordt nooit minder.…

Dromen van verborgen werelden gezang in droefenis gehuld klanken die weerkaatsen tegen oude gewelven Ritselende gewaden van mannen die hun gezicht bedekt houden heen en weer deinende gewaden vol van het ritme het ritme van hun gezang.…

Soms als het nacht is de straten verlaten Alle lichten gedoofd niemand om te praten Dan vrees ik wel eens dat er geen morgen is De lucht zwart blijft gehuld in droefenis Mensen blijven slapen en vogels sterven uit Blauwe wolken verdwenen in een stad zonder geluid Planten staken hun zuurstof geen passie meer geen lust Een Spookstad…

Mensen hebben het ondervonden in een tijd van droefenis is het net alsof ellende en leed een besmettelijke ziekte is. Want juist in die donkere tijden pleegt de mens de meeste ontrouw door onnadenkend te zeggen 'ik vergeet je niet, ik kom weer gauw'.…

een enkele letter vandaag het betreft de letter z heeft de ij als vaste buur maar is en voelt zich het einde op die laatste plaats vertoeft hij graag bij hem start een reeks van ongeschreven woorden worden dromen waar maar ook droefenis in ware stilte of een gemaskeerd gebaar och was ik maar die letter z de opening naar het…

verdween Het was een ster die viel Door niemand opgevangen Nu zit hij in mijn ziel Als sieraad,om mijn hart gehangen Nu mag hij mijn ziel verlichten En mijn hart verwarmen Mijn weg die ik ga,belichten En als ik verdriet heb,mij omarmen Want een ster blijft altijd stralen En kent geen duisternis Je zal zo nooit verdwalen In een poel van droefenis…

Ik zou me zo graag Gebonden willen weten In jouw omslag Niet als notities op een schouw Of als brieven in een la Zelfs niet als de bladzijden Van een paperback Die zo gemakkelijk los En dus verloren kunnen raken Maar gebonden, jij en ik Voor ik mezelf verliezen zal Uit droefenis om jou Daarom wil ik bij je zijn Om te voorkomen dat…

Omringd door wat er van hen over is, de fel begeerde schilderijen, beschrijft het kind met ingetogen droefenis de pennenvruchten die haar moeder lijkt te breien. De kluwen van de uitgetrokken rozerode panden ontwindt zich tot een mantel in haar koesterende handen. Gedicht n.a.v. het boek “Salka” van Chaja Polak.…