Netgedichten

netgedicht (nr. 9.042):

molen 1898

wieken
altijd wijst er een
naar de lucht
en naar de aarde
niet bij droefenis
en blijdschap

vader speelde daar
een kleine jongen
onder wegsnellende wieken
het kind met sombere ouders
vergroeid en verstard
in hun grond en geloof

in de tijd van toen
alles was zo rustig
nu is het zoeven
razen en haasten geworden
langs die begraafplaats
achter de heg
vanwaar hij zijn
stilstaande molen
nog net zou kunnen zien