Alle inzendingen over dromen OR ontwaken

Gevangen in mijn tranen in mijn eigen persoon Zit ik hier al dagen opgesloten in een droom Droom van wanhoop van twijfel en spijt Zeg me deze droom is geen werkelijkheid Laat me ontwaken ik wil het niet meer Gevangen in mijn tranen elke dag weer…

Ja, dat doet een droom, ik voel iets dat er niet is – er niet meer is: jij.…

is er ontwaken komt er later wanneer grijpgraag lijkende wade zich witwievend vastkleeft boven gebroken dromen…

Hoe vaak in dromen eensklaps miste ik u... En angstig zoekend - want in lijfsgevaren, Hulpeloos in doodsgevaren wist ik u - Zoekend die mij zocht, raadloos bleef ik waren; En denkend mij úw angst, slaakte ik een kreet - Die juichtoon werd, naast u me ontwaken deed! In dromen voorgevoeld had ik uw dood.…

Waar de nacht Haar zwarte teugels Langzaam vieren laat, De dag in neev'len Gehuld het levenslicht Aanschouwt, zweven Ontlijfde paarden alleen op Hoofd en benen Boven de nevel van De dag, waar een Rookpluim van elk vuur Ontdaan over het water strijkt En boten in de slingerbocht Van het kanaal de dag Beginnen met Een…

Vandaag was ontwaken meer dan opstaan uit de schoot van vergane dromen. Vandaag was ontwaken meer een opgaan, als ijle rook, aan vuur ontkomen. Vandaag was meer een zwemmen naar het licht, omhoog, om te verdwijnen uit het zicht. Vandaag ontstond leven, een nieuw lied uit de nagalm van een oud verdriet.…

Ik ontwaak uit mijn stil gesoesd aan deze vredige oever, ’t zonlicht kleurt fel in onze frêle vleugels, ijldun als van glas, mijn ranke waternimf en ik paaien een duodans aan de plas…

Mijn gedachten zijn als muzieknoten toonladders die een lied componeren, is het om een hele groep te laten zingen, dat scandeer je in de nacht steeds weer. Hoe zou het zijn om te heten zoals jij heet, drager te zijn van jouw voor en achternaam je mooie naam , die ik maar niet kan vergeten laat staan doorstrepen en al helemaal niet kan uitgummen…

Hoe vaak in dromen eensklaps mist' ik u... En angstig zoekend - want in lijfsgevaren, Hulp'loos in doodsgevaren wist ik u - Zoekend die mij zocht, raadloos bleef ik waren; En denkend mij úw angst, slaakte ik een kreet - Die juichtoon werd, naast u me ontwaken deed! In dromen voorgevoeld had ik uw dood.…

De droom valt in slaap en geeft alle ruimte aan leven voorbij het doen, er is niets anders dan dit zijn, dit ontwaken in wie ik ben: ten diepste ongrijpbaar in de nevel het uitspansel, in de tijd mijn lichaam, buiten alles, boven alles zelf in de zon dat licht neem ik mee terug naar de droom, waaruit ik meer en meer ontwaak…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…

Vrijheid, freedom is het kunnen dromen. De fluistering van een belofte. Het ontwaken van een verlangen, en het geloof deze na te kunnen jagen. Een plek waar wensen uit kunnen komen.…

ik los van ’t aards bestaan en nu me de ogen zijn opengegaan het besef weer volop gaat stromen heb ik van mijn ontwaken al spijt…

armen namen mij mee Naar een duistere doodskring Het tranenzout droogt op mijn huid Je laat mij weer in het licht ontwaken Ik huil mijn tranen op je schouders Gelukkig hoef je mij nog niet kwijt te raken…

en hier – aan mijn zijde – het dal: als de zachte gebogen kust van een klein en sluimerend meer; zie hoe hij zich vouwt in de bocht van een tere en onuitputlijke droom.…

En ‘k juichte: ’O God, als aan de levenskim De morgen uwer heerlijkheid zal blaken, Wat glimlach zal dàt wezen bij ’t ontwaken.’…

Nu ben ik waar de nacht niets vraagt en mijn schaduw slaapt dicht bij de droom die ik bedenk. Woorden komen en ik vang ze met mijn gedachten en geef ze mijn naam en de stilte die ik alleen in mijn dromen om medelijden vraag.…

ik heb je onverwacht weer teruggebracht uit de chaos van de tijd je opende verschrikt je ogen in een eerst paniek herkende de omgeving niet pas later vloeiden beelden uit je droom ineen tot werkelijkheid je zag mijn lach wilde nog even dwalen maar ik wist je terug te halen samen op de bank hebben wij de tijd weer helemaal in…

Hij kocht een bed bij Vroom & Dreesman, maar enge dromen kreeg-ie later. Op spreekuur zei z'n psychiater: 'U bent gewoon een droom- en vreesman.' Zo luidde toen z'n dure raad: 'Probeer van nood een deugd te maken: u kunt toch opgelucht ontwaken, al krijgt u 't in uw slaap te kwaad,' Ontspannen ging-ie thuis naar bed.…

zie je ontwaken uit de wanorde van dromend slapen ogen verschrikt blikken nog steeds naar binnen gericht vingers ontspannen in laten gaan van chaos zonder aanwijsbare naam tot je lach alles breekt en jij je weer bij de mensen weet intens voelt het leven na weggeëbde angst de dag is nu op zijn langst…

ik teken mijn dromen met licht van de zon schaduw contrasten met zwart van de nacht maar pas in de schemer komt alles tot leven dansen schaduw en licht tot ik ontwaak met een lachend gezicht…

in ontwaken slaan gedachten hun vleugels uit wieken als kleurige vlinders van bloem tot bloem buitelen in zomerse wind naar het licht drinken het nectars aroma in tijdloze rust laat je dromen niet slapen maar met de dag kennismaken…

Voordat de eerste zonnestralen mijn huid raken heb jij door een zoen mijn ogen laten ontwaken. Met die opgewekte tederheid dat ik de kou vergeet daar ik jouw gekleurde iris zie door mijn oogspleet. Mijn hart smelt door de temperatuur in mijn lichaam totdat ik weer de eerste zonnestraal voel door het raam.…

Ik woonde in een speelgoedstolp van glas. Zo'n bol waarin het sneeuwen gaat in dikke En trage vlokken, als een kind hem pas Heeft omgedraaid. Dat was me even schrikken. Het gras stak stil en hoog boven mij uit. De lucht was blauw geverfd. Ik zag het tikken Van iemands vinger, zonder één geluid. Er waren sterretjes als speldenprikken. Toen…

Zeeën vrije tijd reizend naar mooie oorden tot de wekker ging…

's Nachts valt het me aan een vaag, melkwit besef dat rondtolt in mijn droom als een tornado om mijn huis kolkende herinneringen houden me wakker, eeuwen aan wijsheid doorstromen mij om niet verloren te gaan 's Ochtends schommel ik peinzend op de veranda er kraakt waarheid in het hout, het begint te zingen als hemelse harpen een Melkwind…

we leven in onze eigen droom soms is het een fijne - vluchtig luchtig of een nietszeggende korte kleine soms zo’n niet door te komen rakker daarin ben je de mislukkeling de arme schlemielige stakker of eentje waaruit je nooit wil ontwaken je voelt je hierin zo heldhaftig zo dapper we blijven in dromen onszelf overkomen en een ieder droomt…

zijn dan het gewone dagelijks proberen op het randje van slapen en ontwaken ankert tijd bestaan kijk ik naar een opklarende hemel weet dat ik moet gaan…

Verdrinken in uw elysische zaligheid Droom, laat mij in u overvloeien en consistent bestaande zijn Bitterzoet opnieuw de pijn Verstoken van bekoorlijkheid Omstrengeld door weemoedigheid Almaar ontwaken zonder u aan mijn zij Droom, hierbij wil ik een lierdicht aan u wijden maar u tegelijkertijd…

De tijd is haar verhaal van dromen die haar laten ontwaken waar ze vergeet wat ze is geworden toen de liefde haar niets meer vroeg en slechts de stilte haar metgezel wou zijn.…