Alle inzendingen over dunner

Dunner en dunner werd ze, Tot ze op een dag in de klas Hier bij mij vooraan In de mouwen van Haar trui verdween.…

IJler dan de mist om je heen ruisen troostende woorden als duurzame echo’s om je heen sluit je oren open je hart alleen daar wordt de kwetsbaarheid dunner en dunner en de stilte zij luistert…

Dunner en dunner werd ze tot ze op een dag in de klas hier bij mij vooraan In de mouwen van haar trui verdween.…

de maan van de leeuw is nog dunner dan het gras wat de hinde graast…

Water is dunner dan olie en olie is dikker dan bloed.…

Zij luiden elkaars ego uit: met bordkartonnen klokken, en wat ze zeggen, gedempt, is dunner dan rijstpapier, maar geeft de grootste brokken.…

ik ben de kleur die er niet toe doet eeuwig op de achtergrond en nog dunner dan gedachtegoed ik ben de kleur van de middagstond als voorbode van avondgloed; opgehemeld tot blauw en hoogblond…

De kou, het ongemak, ben ik vergeten De trein vertraagd, de weg op veel te eng Een fietspad, dunner dan een navelstreng Ik zeg het je: ik zou het niet meer weten Niets prikkelt de romantisering meer Dan de eerste sneeuwval in het winterweer…

als jij er weer bent en voeten dansen in witte aarde dunner dan de wind word ik als water omspoel ik jou in tedere verwarring tintelend tot de palm van jouw hart…

de liefde van een echte moeder vormt een onverbrekelijke band ook na haar dood houdt hij altijd zelfs levenslang nog stand de tijd zal haar steeds dunner slijten maar nooit nooit zal die van haar kant weten van wijken…

mijn lente groeit alsmaar meer grijs waar de aanwas zich vaker dunner vertoont daar kent zijn oogst in toenemende mate een schrale bloesem op weg naar eeuwig reflecterend zonlicht menselijkerwijs gesproken…

golven rollen niet meer zoals gisteren, het maanlicht oogt dunner als te voren aangeveegde tranen klinken onwaarachtig schoenen van lood worden uitgeklopt kleuren niet bij het geheel dat een slotakkoord heeft wat onherroepelijk klinken zal daar in zomerland…

Dag van het verjaren, de haren ze worden dunner, en verklaren mijn wijdse gebaren, die bedaren zij hebben enkel nog, de bezwaren van nogmaals te rondwaren, na jaren op te klaren, eindelijk uit te varen Mijn glas geheven, hoogst, mijn vrienden, troost, ja proost, ja proost!…

het doek is te wit voor pastel sneeuw danst en dwarrelt ik krijg de contrasten niet fel een dunner penseel meer water dan sneeuw maar in ontdooien wordt alles te veel het wintert van zacht naar hard ijs ik prilde het groen helaas zonder zon eigenwijs…

voorbij de zeeën van tijd is hij de winter binnengelopen zijn spitse voeten op de ijsvloer dunner dan gedacht het ijs snijdt zingt kraakt en breekt door de heldere avond tijd om de stilte te oogsten op de akker van zijn bevroren ziel…

Lieve vriend, voel mijn zachte buik voor de man die niet kwam en draag me lichter ben ik nu dunner zijn mijn dromen je weet het wel de tijd verstrijkt, kus me kneed mijn soepele vel en draag me door de leegte van de nacht geef me vaarwel…

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…

achter de nevels van de tijd zwijgende voorouders die naar ons kijken zij weten van ons zoeken klungelig reiken naar graantjes van geluk nu het daglicht krimpen gaat wordt de nevel dunner zijn zij meer nabij aardse afgescheidenheid door zwaarte van materie zeulen wij mee…

het beekje stond stil...en gras werd er steeds dunner!…

maak je niet dik om anderen die dunner zijn dan jij er zullen altijd mensen zijn die om ‘n groenere kaap varen probeer niet te struikelen in een verder leeg land vergeet niet je naam die een titel is zonder franje bedenk geen moment maar bedeel eeuwigheden begin te bestaan, al het andere is stille dood…

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

Een streep veel dunner nog dan niks bepaalde dat wij voortaan hetzelfde en iedereen daarachter, echt heel anders was. -------------------------------------------- Uit: "'s Nachts verdwijnt de wereld", 2016.…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Misschien ben ik wat dunner, dan jij dat bent gewend. Misschien ben ik wat natter, iets dichter bij jouw krent. Wees niet zo gespannen, dat lijdt alleen tot pech. Ontspan je maar heel even, dan ben ik eensklaps weg.…

Hoger, dunner, fragiel. Lieten mij zweven tot net boven het gras, geen angst meer, tot ik viel.…

Dirkje die zijn dochter kust omdat "papa" voetballen gaat waarop hij plechtig belooft aan haar te zullen denken in de rust Danny die zich zorgen maakt over zijn dunner wordende krullen zijn vrouw die hem bij ontbijt verteld dat het beter is de "10" anders in te vullen Dan gaan alle mannen strijden voor de eer van de grote steden en…

Zo onbehept draag ik mij op, en werkt de handwerkman zich hoger meet verfijnd de breekbaarheid van harten, weeft dunnere muren en spant opnieuw snaren. Kan hartslag zien hurken in verwaaiende jurken.…

laat ik het zo zeggen nee nu, het ijs weer dunner wordt de bodem omgekeerd als roerloos spiegelland bijna vervalt in vroeger staat het oude kind dat dragen wil en alles ook verdragen heeft dat kou verhulde en licht weerkaatste met vastgeknoopte schaatsen losjes op de rug nu spreek ik – niet van toen – na vele winters op een rij…

wanneer je zegt dat het onzichtbare niet kan bestaan in dit leven, denk je dan aan de waanzin in het moe geleden licht of aan de dronken poppetjes die je krast in je verhalen, op de stoep en aan de tafel omdat zij je troosten je meeslepen aan de binnenkant omdat de diepte steeds dunner wordt, net zoals dat kind dat niets van liefde weet…