Alle inzendingen over dunner

in een gesloten groep draaien pedalen rond wie langazamer gaat wordt overdonderend ingehaald de staart klemt dunner aan het einde van de karavaan banden zetten zuigend af op nat asfalt een schutterige colonne ineengedoken tegen de wind die strak staat en op een open stuk toeslaat lange jassen op het zadel vastgepind de wind verfomfaait…

Gele herfstbomen worden ijler en dunner. Dan verlang ik naar druppels witte wijn, die zacht op mijn tong vallen.…

De lucht is blauw en koud vandaag alsof de dampkring dunner is en ik de lege ruimte ervaar waaronder de huizen klein en laag zijn zonder enige betekenis vluchtig en inwisselbaar De oude houtfabriek lijkt lek Rechts opzij aan de onderkant stijgt er rook op uit het pand…

De zon brandt op m'n dunner wordend haar 'Hoed je voor hoed en pet' fluisterde ze me zonet in 't goede oor Zovelen heb ik er opgezet, gepast, weer afgezet mezelf om en om bekeken in spiegelend glas hoe...ik ben, hoe ik was met hoofddeksel: pet of hoed 'Het staat je niet goed' 'te mal, te gewaagd' blijft ze herhalen en…

dansen op het gemoed van eb en vloed wisseling van de wacht bij westenwind het steengruis onder je voeten voelt waterkoud overal horizon, tijdloos frontaal maar dunner dan lucht achter ons de weg naar alles dat fout ging heb ik thuis het licht wel uitgedaan wat eten we op een dag zonder brood dooradem de aderen soms is niet…

ik voelde hoe de lucht dunner werd toen jij binnenkwam pigmenten op de muren kleurig oplichtten door harmonisch samenzijn in een verhelderende schijn werden onderlinge blikken steeds klaarder klonken stemmen duidelijker in een meer verfijnde articulatie jij zorgde met een bijna magische update dat ruis en stof verdween misverstanden…

dunner wordt de wind vlaagt speels in haar verschralend raken zij rolt en tolt het drogend blad vertelt van troosteloze kou in eerste winterse verhalen de zon is later in verschijnen haar licht lijkt langzaam te verijlen de warme gloed van zomer is nog enkel voor de dromer achter dubbel glas nog heeft de vorst niet toegeslagen…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

ruw, zoals de zee zwalkt over aarde, sluit ik mijn ogen op de einder, voel hoe duinen zich smal vouwen rond voetstappen waar dunner wordende dromen kijken in het aangezicht van leegte het schreien verbergen achter de ranke boog van rietlicht hoe kan je zeggen wanneer golven zich stil leggen op mijn adem dat je me niet loslaat…

mezelf bekijk en beluister ik de buren Dichterbij kan ik niet komen Mijn takken reiken steeds sterker, steeds verder Kinderen klimmen erin Ze kussen zich lachend een toekomst In grond die ik niet heb gekozen in niemands schaduw word ik ruw en rimpelig In hitte, sneeuw en storm breken en sterven er takken af Ze reiken steeds dunner…

contouren van mijn lichaam tot ik de kleuren hoorde van jouw onverwachte komst je voetstappen, grijs en koud doorkliefden mijn ruimte ik probeerde nog geluid aan te raken …vogelgezang …windgefluister …een enkele zucht maar langs de randen van mijn gezichtsveld kroop sluipmoordend een duistere schaduw kleuren wapperden als steeds dunner…

Als later toch mocht blijken Dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan Zo achteraf bekeken Altijd tegendraads ben gegaan Dat waar niemand op gerekend had Toch ten uitvoer heb gebracht Vaak over glad ijs gegaan Veel dunner dan 1 nacht Bruggen bouwde en weer afbrak Waar niemand het mogelijk achtte Ongeduld omarmde, drammerig Nooit uitblonk in…

Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand, zo doodmoe in hun plastic bakjes: niets voor een inventarislijst. Zeep, soms met barstjes, erf je niet, daar branden ovens voor. --------------------------------- uit: 'Een huis verlaten', 2012.…

De geest wiekt boven de materie uit: boven de laffe luwte van mijn stee waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid der nacht, dat dunner wordt van lieverlee. Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht door een cocon van grove stof, waarvan elk pijntje, steekje het verval voorzegt dat ik zo onderhand verwachten kan.…

Obesitas, obesitas, ik wou, Dat ik wat dunner was. Ik zie het vet weer rollen, Als ik de obesitas met Mijn lijf zie sollen. De spiegel duidt mijn onderkin; Mijn imposante lijf, Alsof het om een zonde ging. Zijn rondingen en het achterwerk; Het maant een biechter naar de kerk.…

lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden krimpen en vallen in kleinere kaders Bloed ruist kalmer door dunnere…

onverwacht verschijnt met flitsende nagels krassend sporen trok in de angstige vloer zonder een eenduidiger doel dan te intimideren door onbekendheid met scheurend jankende muziek die zijn bestaan niet ontleende aan wat gangbaar was maar die octaven en het lied uit een ander universeel alternatief had opgediept waarvan de tonen dunner…

De woorden steeds dunner, de rook op z'n ijlst, op z'n best. Ik schrijf je. Daar gaan we heen. Voor Gerrit K. ------------------------------------ uit: 'Alle gedichten', 2005.…

"De sluiers worden dunner. Kom met deva's in het reine! Nu al kun je ons, zo rond zonsopgang, zien verschijnen".…

het zijden draadje waaraan mijn leven hangt wordt dunner en gilt steeds harder "IK WIL DAT JE ME VERVANGT!"…

zo'n gezicht vertelt je een verhaal lach en zorgrimpeltjes lijntjes van pijn denkrimpels fronsjes soms een ietwat verweerd van het buitenzijn je bent al wat ouder maar je mag er toch zijn blauw geaderde handen een dunnere huid ach gossie, is dat lelijk...…

Steeds minder word ik langs buiten het flinterdunne dat nog te halen is ligt op een ontmanteling te wachten de schil der jaren en de revelaties het voorzichtig stilzwijgen steeds dunner als een membraam het fundament diep verankerd in het bultige bovenop een geleefd leven het hoeft zelfs niet meer gebarricadeerd in een masker of bepleisterd…

Zoals water de bergen uitstroomt Zoals bomen het land overgroeien Dwalen de mensen geworpen Een stroom zonder grenzen of tijd Ik heb jaren met jou gestroomd En zo ben je dan in me gevaren Als een droom in de bergen geëtst Een diep water met grassen omzoomd Wij werden dunner van huid en bezwoeren De leistenen korst om ons hart Het spelenderwijs…

alle kwalen doch ken het spelen met het hart niet, noch ken ik de naaktheid van de vrouw van mijn kind ik vermoed achter het Hooglied geen blauwdruk in spijkerschrift gebeiteld wat ik wens te zeggen ligt besloten in mijn zinnen Al zou je me de weg versperren al zou je in mijn ogen kijken ik loop over de rand van het ravijn, dunner…

Even doe ik mijn ogen dicht In mijn gedachten verschijnt het gezicht van mijn vader Het lieve, oude, vermoeide gezicht van pa De rimpels om zijn ogen, de glimlach om zijn mond Zijn grijze haar dat langzaam dunner wordt. In zie zijn lichaam, door ouderdom en ziekte langzaam wat gebogen.…

Maar ik wil hier schrijven over mijn moeder, die hoed op haar verstand en haar Helleense huid, nog dunner dan de rok van de gewapende neutraliteit - er is een groot gebeuren dat de dag bederft wanneer ze haar gezicht nu niet verbrandt. 'Over de zeventig heb je het altijd koud.' Is er een werkwoord dat haar warmte vasthoudt? Schijn, zon.…