Alle inzendingen van Jos Versteegen

Door rood gereden of geslipt, je weet het niet. De vrachtwagen brak door de vangrail naar de wei en ligt nu kolossaal te sterven. Aan witte lakens doen ze niet, de hijskraanbroeders. Een koplamp brandt nog en de cabine juicht van schlagers die naar buiten drijven langs speerpunten van glas. Het stuur, gemoffeld met een tijgerprint, schokt…

Je draait gehakt, je maakt van vlees en vet een soort van regenwormen, rood-witte minislangen uit de mond van onze tafelmolen, die afbreken en vallen in een groen geëmailleerde kom. Het is oktober en je stopt worst, bloed aan je handen en je schoot. De winter, en de braadlucht in mijn trui. Ik denk aan roze dieren wanneer jij in het darmvlies…

De mooie dode in een lijst van hout. De scherpe vouwen in zijn broek en hals, het oude haar dat met een spray verstevigd is, de rouge op de boerenwangen, de lipstick – wat een stervende al niet te wachten staat. Hij is vakkundig in de verf gezet, de zwaar geretoucheerde minnaar en roze etalagepop, liggend op je tv. Het leven stijgt elke avond…

'Welnee, die meisjespop is niet van mij, die foto ook, niet met dat blonde haar. Vanmiddag komt mijn vader, die weet alles. Ik denk dat ik moest wassen, thuis en strijken, veel werk, met hoeveel waren wij, met veel. Die grote klassen,'s zomers in een bus vol liedjes, boterhammen, ergens heen. Ik heb gezongen in een koor, ik danste. Vanmiddag…

De sigaret plakt aan zijn onderlip, hij knijpt zijn ogen bijna dicht, deelt kaarten uit: een nieuwe ronde. Je ziet een klein, oranje vuur dat in zijn mond wil kruipen, lijkt het. Hij zwijgt. Rook langs zijn neus en voorhoofd. En dan opeens zijn linkerhand, smijtend: een troef op tafel. De stompen van zijn bolknaks, groot, die onder duimen…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een…

Zo eindigt zeep: een smalle tong, soms grijze barstjes in de lengte. Olijven, palmen: niemand dacht aan warme landen, 's ochtends vroeg, wanneer het raam nog donker was. De zeep lag in het plastic bakje. Schuimbelletjes, half weggegleden, dat was je moeder of je vader. Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand,…

Het kastje met haar trouwservies, de sofa en de oorfauteuil zijn gisteravond van de wand geschoven. Kranten op de vloer. Een tafel, uitgerold behang, de witte achterkant naar boven, de lijm in waaiers uitgestreken. En staande op het keukentrapje reikt zij omhoog met nat en zwaar papier vol roze veldboeketten. Zij schuifelt naar de recreatie…

Geef mij de ronde, groene kamers van distel wilg en oeverriet waar voor een uur de jongens wonen met lovers om hun tepelhof. Geef mij de schuifelende liefde van handen op een gladde buik terwijl de asfaltwegen zoemen en charters* prikken in de zon. Geef mij de blonde moordenaars die rokend langs de paden gaan, 's avonds, en stappen door…

Je maakt je vinger nat, strijkt langs het beige raamkozijn en proeft. De winterkamer is een long met nicotine aan de wanden. De klok, de kast, het schilderij – de negatieven van hun schaduw beplak je met een bollenveld uit Stalenboekje nummer 10. April ruikt naar behangerslijm en olieverf, mei naar azijn. Op rode knieën, kokos schrobbend,…

De grote ketel in de stalhoek: houthompen, vuur en dampend water. Hij zou in sprookjes niet misstaan om jonge meisjes in te stoven. Je stort er lakens in, die bollen, verdrinkt ze met een grote stok en stampt ons voetenvuil en zweet en oogvocht murw, zodat het loslaat en in de zinken emmer stroomt, het voorportaal van grup en put. Spookdromen…