Alle inzendingen over een schreeuw

peking 4 juni 1989 het plein der hemelse vrede is geen plaats voor vrijheid duizenden schreeuwen hun onmacht ten hemel tonnen staal rollen in beeld om het woord te vermorzelen een chinees blijft pal staan en de moordmachines stoppen zijn schreeuw om vrijheid wordt overal nog gehoord de onsterflijke stem van het geweten…

Meisje van dertien Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw uitgedoofd als een kaarsje van Amnesty traan op een hete plaat een wereldwonde sluier van uitgedeind verdriet nazinderend Woestijnroos in knop de kranten gehaald maar nooit je veertiende verjaardag, nooit vrouw Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw ijzingwekkend gegil en…

Hoe hard ik ook schreeuw, Ik ben een Illusie. Iemand Die je alleen in dromen ziet. Zonder betekenis. Een Illusie ben ik Voor jou.…

Op het Podium Voel ik me thuis Sla als een wilde om me heen Tast mezelf in het kruis Een schreeuw van gekte Het publiek ontwaakt Door deze schreeuw van triomf En ik sta daar enkel naakt Ik en het podium Stront voorop De mensen genieten Van mijn rotkop Doch het geeft voldoening Een vermaakt publiek Maar na elk optreden Voel ik me…

Door tijd uit elkaar gescheurd, het verdriet dat met iedere seconde wegebt uit de niet zo eeuwige schreeuw om liefde.…

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

Schreeuw het uit over de zee Alleen de branding kan je horen Slechts de golven schreeuwen mee Kan niet schelen wat ze zeggen Of wat ze vinden, maakt het uit?…

samen praten zonder woorden een stilte die alles zegt harten die het zwijgen horen liefde vertelt zichzelf toch schreeuwen ze het uit kunnen elkander horen maken geen geluid in stilte elkaar bekorend want niets zegt zoveel alles zo vaak niets een hart hoort de schreeuw als het wordt geliefd liefde hoort woorden door de stilte heen…

Hij wilde schreeuwen maar kon geen schreeuw uitbrengen. Hij wilde graven maar armen en benen weigerden.…

jouw gezichtloosheid, gesponnen door illusies in een spiegel beland, in mijn onschuld verdronken, brand je schreeuw Mijn doodangst…

Huilen Zonder tranen Pijn Zonder gevoel Schreeuwen Zonder woorden Streven Zonder doel Ik Zonder mezelf Verloor Zonder verliezen…

bang voor leegte en stilte dus hou ik me vast aan herrie aan schreeuwen zodat je terugschreewt en ik weet dat je er nog bent…

u kent mij niet toch wentelt u zichzelf in beklag, weemoed daar maakt u u niet geliefd mee Kampusch-schreeuw, ongehoord.....…

Schreeuw maar, bijt maar. Scheld maar, krab maar. Stomp maar, doe maar. Ik heb mijn gevoel even uitgezet.…

Ik zou het van de daken willen schreeuwen. Maar ik durf het dak niet op.…

Het moest er ooit natuurlijk eens van komen: Bezoekers en bewakers staan te geeuwen, Terwijl dat mens om aandacht staat te schreeuwen, Geen wonder dat ze dus wordt meegenomen. Getuige is de halve Noorse natie: Dat is nog eens een Oslo-confrontatie.…

dagelijks sterf ik in mijn lijf en schreeuw de leugen die me pijnt, er is geen hemel achter de grote zon slechts een deken die de nacht doet ontluiken hoe mijn stem ook krijst in het schreeuwen van haat en tucht blijf ik mens in het slaafse beeld van silhouet en schaduw en zelfs geridderd door het lot tart de zekerheid mijn hoop…

Ik zal sterven in eenzamen wateren Schreeuwen van pijn in de branding Uiteen getrokken worden door de stroming en een eenzaam en nutteloos bestaan hebben…

het stalen roofdier nadert klokvast zijn schreeuw wordt opgelost in een ontspoorde gigue ik hoor een requiem in het achteloze fluitsignaal…

In paniek schreeuw ik "mijn god ik ga aan mezelf kapot".…

oorverdovend de stilte van de schreeuw je hart roerloos, dood de stilte voor de opmaat I love you onheilspellend…

als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd…

, schop, voluit In stilte schreeuw ik het uit…

het is te laat voor schreeuwen in de kroeg de dwingende aanklacht blijft bedwongen het duelleerpistool voorals- nog ongebruikt de koper van het brandzeil , de luidspreker en het galge- maal herziet zijn levensomstandigheden…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

zonder geluid en met geluid de echo van deze schreeuw is al eeuwen oud geen antwoord nooit een antwoord pas als alles verloren is als er niets meer is zal er een antwoord zijn geboren uit het niets…

waarom ging je nou boos weg ik had je nog zoveel te verwijten ik wilde tegen je schreeuwen en zou met spullen gaan smijten waarom ging je nou boos weg ik had het nog goed wilen maken zeggen hoeveel ik van je hou en het schreeuwen van alle daken waarom ging je nou boos weg en heeft het noodlot zijn werk gedaan het kom nooit meer goed,…

Spelende kinderen in de sneeuw Alles lijkt rustig en fijn Dan opeens een schot, een schreeuw En je weet weer hoe wreed de wereld kan zijn…

een vloek weerkaatst in stilte brekend hout spattend bloed schreeuw van pijn vallende hamer blauwe duim…

Ja ik huil en schreeuw, zoals je ziet. Want ik zal het nooit kunnen vergeten! En blijf achter met mijn verdriet.…