Alle inzendingen over een schreeuw

kwam schuld en gevoel geen doel om te raken ik ben er mee klaar maar de pijn komt met vlagen teveel om te dragen dan vlucht ik weer even en denk niet aan leven zoals toen ik schreeuw niet maar huiver en fluister nu gaat het beter…

maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag op het moment dat ik ontwaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen want het is vuilnisdag vandaag maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag is de rommel hun bijzaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen cirkelend boven ons Den Haag…

meeuwen op de gracht over de hele lengte schreeuwen naar elkaar…

In kille kerkers van eenzaamheid gevangen; een schreeuw in stilte.…

Angstig voor de deur is een vrolijk vooruitzicht door een harde schreeuw.…

(zie mijn de schreeuw van 07-05-2010 hartenkreten,) Mijn schreeuw gehoord mijn vraag verwoord mijn schreeuw klonk als een vuvuzela door ik vroeg/vraag om een onderzoek naar die machten en geheime krachten die verbergen dat wat wij niet mogen weten.…

het lucht zo op het is geweldig even luidkeels schreeuwen maar dat doet een dame niet aan me hoela krijg de tering pukkels, luizen en een zweer maar dat zegt een dame niet ik heb zo'n putje waar ik alles in mik zand erover, klaar is Kees waar, dat zeg ik lekker niet…

ik kan hier alleen maar zitten met mijn rug tegen een boom en handen in het mos ik wil schreeuwen en verliezen vergeten hoe licht het was het einde van de zomer breekt het uitzicht door ramen van het vlakke glas de dood overleeft op doordeweekse dagen in de onomkeerbaarheid van aanvaarden ik zou moeten schreeuwen ondraaglijk…

---------------------- De Schreeuw van Munch…

heb haar schreeuw gehoord nog voor de echo kwam was ze vermoord monddood gemaakt zonder tegenspraak haar geest gebroken gemarteld door een grote woordenschat klein gemaakt en afgekat er rest een zinloos fundament dat geen eigenwaarde kent in die schreeuw verdween haar ziel en nam het leven mee…

Een blauwe reiger zorgt met zijn raspende schreeuw voor koude rilling…

gevangen in m'n eigen lichaam schreeuw ik het uit laat me vrij ik wil hier niet zijn zonder al teveel succes probeer ik te ontsnappen in werelden die niet de echte zijn ik sla tegen de muren van mijn gevangenis en schreeuw hulpeloos om vrijheid zonder dat het helpt want naar mij word niet geluisterd maar wanneer er word geslapen dan ben…

zwart ademt de maan geblinddoekt na geboorte een schreeuw naar de dood…

krijsende kraaien schreeuwen boven 't kerkhof ook hun verdriet uit.…

Haar bloemen vallen op de oever, de maan schijnt – de mannen schreeuwen.…

En ik huil ik huil hard, ik huil zacht maar ik huil en ik stop niet En ik schreeuw ik schreeuw schel, ik schreeuw snel dus ik gil ik weet niets, het doet me niets en ik stop niet Zo warm is de zon verstikkend zo warm zo koud ben ik maar ik beweeg niet Zo groot is de wereld reusachtig zo groot zo klein ben ik minuscuul als een…

Ik druk mijn neus tegen de ruit, met ogen dicht schreeuw ik 't uit, ook al zal geen soldaat me horen. Soldaten met geweren op de schouder maken het geweten van de wereld kouder. En ik schreeuw luid: We zijn verloren.…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Met de geur van dood de kleur van bloed de schreeuw en de tranen van wie in leven bleven.…

Door pijnlijk gemis kleeft de angst van jouw verlies schreeuw ik om tranen.…

Ik wil liefhebben, Ik weet niet wie, ik weet niet hoe Ik wil getroost worden, Ik mag niet huilen, ik mag niet zwak zijn Ik wil schreeuwen, ik wil slaan Ik ben als een wild dier, die woedend in zijn kooi zit en wacht om uit te breken Ik wordt getreiterd, ik word verlamd Men is bang voor mij, Ik word opgesloten in een gesticht…

Iets nuttigs kopen voor mijn lieve poen Geen saaie, monotone eenheidsworst Ik kocht een kleurig prentje tegen ’t geeuwen Dan hoef ik niet meer op de Dam te Schreeuwen…

Leg je wapens neer, ga me uit de weg dan kan ik afval ruimen, kan ik bij mijn insecten en mijn noten, mijn territorium, zwerven in de lucht, de zwarte schreeuw die ik schreeuwen moet.…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

roekeloos roffel ik op het lege petroleumblik tot buurvrouw een schreeuw geeft en al mijn stokken breken…

Maar het gevoel, Ik schreeuw, wat je voelt! bij de kleur van een ander licht. Dat gaat over jou over mij, over ons over de identiteit van ons eigen gedicht. Dan spreek je niet van geld, bezuinigingen, van winst, maar van de contouren van een maatschappij zonder een gezicht.…

De schreeuw van wie de zon doet opgaan helemaal in z'n, met prachtvolle veren bedekte, eentje. Triomf die als doodskreet kan worden verstaan. Zoals, andersom, de schreeuw van wie heelhuids ter wereld komt: in woede en pijn je moeder verlaten en dan toch luidkeels willen leven en leven.…

kijk me aan zie me staan en voel mee met wat me is aangedaan zie mijn ijzige schreeuw verbeeld door Munch wil ik slapen is het slechts een geeuw misschien van verbazing of met nog een andere lading?…

Schreeuwen zonder geluid remmen zonder te stoppen Droomde het wel eens zou best kunnen kloppen Heb namelijk ontdekt dat ik, ondanks dat 'k van je hou, geen liefde terug ontvang en niks meer hoor van jou...…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…