Alle inzendingen over eendagsvlieg OR twee

en pijn ik lees angst in gebaren ook al kon ik er niet zijn Ik hoor de treinen rijden ik proef de onzekerheid ik zie de mensenmassa ook al was het voor mijn tijd Ik ruik de lucht van bommen ik voel het brandend verweer ik lees verboden krantjes ook al deed het mij geen zeer Ik heb het van horen zeggen een overgeleverd verhaal die twee…

Jij en ik zijn als honing en thee. Ik bruis, kook en walm maar al te vaak. Jij verzacht dan kalm die wrange smaak !…

De knul ging heen naar Dieren: naar 't weeshuis met z'n wijf, om Adrie's feest te vieren. Ze gaven hem de vijf. Ze stonden meel te zeven en wachtten toegenegen op Stientje, die nog even een zelfmoord wilde plegen. _____________________ Noot: Dit is een afteldicht. Ga na, dan zie je zelf op rij en goed in zicht de nummers nul tot elf…

Flarden wolken schuiven voor de maan waar ik ga waar je ook bent er is altijd een cadans tussen jouw hart en het mijne ooit, ooit op een dag smelten ze samen…

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

gisteren geschreven waren mijn handen zacht en smal nog meer in ‘t zonlicht liet ik een spoor achter voor de nacht een twijfel werd en nog voor de sterren leden aan slapeloosheid en jij de dichter in de duinen was je lijf en ik daaronder lazen bloemen aanvaardden eenzaamheid als testament misschien heeft deze…

Twee zielen...jij en ik Verbonden door vertrouwen, door te delen lief en leed. Jouw woorden in mijn gedachten, waar ik soms geen raad mee weet. Open staan voor nieuwe dingen, wat geweest is is geweest. Kijk vooruit en blijf niet hangen, aan het heden heb je toch het meest.…

Ondeugend, soms dwars, aanhankelijk én twee jaar, gróót of klein?…

Het is of we het ruiken de stilte van de dood twee minuten zwijgen we terwijl harten schreeuwen Zelfs de bomen buigen het hoofd en vogels zingen niet het water is zonder golven ook wolken hangen stil En met gebogen hoofden gedenken we de doden horen het beieren van de klokken slechts twee minuten zwijgen we.…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

Ongelovig kijken handen als blind naar jaren, maanden en weken nagels, niet gelakt, spitten en draaien om en om het voelt en voelt en voelt ja het voelt als bijna niets geen tijd meer te verliezen om driehoekjes te plakken iets meer pit in de pritt verdorie, waar is die blauwe pen hij schrijft zo soepel alsof letters lijken te dansen…

puzzel probeert te ontraadselen plotseling tuimelt het hart dat de herinnering doet herleven aan de tijd van het bedrog het verderf rondom zover je kijken kon dat nog niet van de lucht is ik probeer nog wat te slapen maar 't lukt niet meer ik loop naar de salon en ruik dat het water van de witte asters een geschenk nog maar twee…

Keek in de spiegel en zag twee gezichten dat van m'n moeder en van mij het leek of ze even tegen me praatte en over m'n schouder tot me zei 'k Ben trots op je meid, je hebt het goed gedaan ik knipperde met m'n ogen en was weer alleen het was of ik me opeens beter voelde toen zij in de spiegel achter me verdween Ik zag in die gezichten…

Ik legde ze even naast elkaar die van m'n vader en van mij allebei speelden we mondharmonica smartlappen en liedjes zo blij Ik wilde ze tegelijk bespelen het geluid van vroeger weer te horen net of ik weer met hém speelde maar het geluid kon me niet bekoren We speelden: achter in het stille klooster en van Jantje met een scheur in z'n…

mijn ideale gedicht bestaat uit twee woorden mag desgewenst wel een beetje rijmen ook maar zonder kan best wat mij betreft…

Twee is net geen drie. Vijf is zeker geen zeven. Een een is alleen.…

De baskische muren luisterden nederig, bezadigd geworden door veel klanken Ze zwoegden, bedekt met mantel der hoop en onuitgesproken verlangen Hun onrust ontwaakte twee duivinnen Ze knepen de wilde bessen uit en delicieus vocht kleurde onbereikbare velden rood…

je prachtig grijs in vele tinten zo onopvallend maar zo mooi je zwerft de hele wereld rond zo grenzeloos in vrolijkheid verstrooid je neemt wat brood van mijn terrasje je van geen kwaad bewust vrij van elk dilemma want je doet het voor de kost lief klein wezentje wat ben je mooi jou grijsheid is een trotse sluier diep vanbinnen ongekooid…

Intensiteit wakkert het vuur aan in hevigheid de heide tijdens oogstmaand vlamgevat door de hitte van de zon Twee mensen, jij en ik, die weten hoe uiteindelijk de tijd zowel fysiek als zeker ook met brein, onz' lust vervult Schaduw van de tijd die is in het licht van tijd die reeds voor ons ligt De lichtjes in jouw ogen zien…

Tegenspraak wordt niet verhinderd door opgeworpen hekken of afgegraven grond het geeft lucht te denken over een brede dialoog met een te vroeg versierde partner. De molen waagt zich in tweespraak met de gorgelende wind zijn armen vermalen het de onderbuik gevoelens van een te vroeg geboren lentekind. Deze spaart mij legt een mistig winterlaken…

Als je de fouten van jezelf begrijpt Dan begrijp je de fouten van een ander Als je het verdriet begrijpt van jezelf Dan begrijp je het verdriet van een ander Als je goed ben voor jezelf Dan ben je goed voor een ander Want wat jezelf geef Zal je ontvangen van een ander…

Zo mooi als de witte wolken hoog in de hemel zijn wij nu, vandaag Met de gouden vlechten aan elkaar verbonden Vliegen wij samen in een geurend veld vol met duizendschoon Ik kijk diep in je blauwe parels en we beloven elkaar eeuwige en onvoorwaardelijke liefde…

Siamese meeuw koppen aan elkaar geklonken duwen en trekken…

toch ben ik blijven wachten met de wetenschap niets van de kosmos te verwachten rondgezworven in dorre zandwoestijn met af en toe een bron; de oase waar ik mijn dorst lessen kon het manna door hen bewaard in twee buideltassen van het wereldpaard wedijverend met een klein kuddeke schapen rondom de torenhoge oerang…

traag Het verleden heeft mijn geheugen Gedronken met heel grote teugen Echt mijn geluk, 'k ben een strijder van mijn noodlot de bevrijder Drie decennia verder in tijd Gelukkig met vrouw, werk en hobby's Reeds lang uit mijn as herrezen Geenszins de wereld aan mijn voeten maar wel een mooie globe die die 'k bijna geheel heb bereisd Met nog twee…

Leraar legt de de tafel van twee uit met het vijfstappenplan…

Toen ze ooit samen vloeiden als een stromende beek in alle opzichten in hun bedding ongelijk tot in hun midden een steen viel hun wegen tijdelijk gescheiden, elk draaiend aan hetzelfde levenswiel door gedachten uiteengedreven, hadden zij veel en zoveel meer gemeen, ze vloeiden uiteindelijk ineen als twee druppels water, in het geheel…

Mark zegt: niet meer dan vier personen bij je binnen laten Maar ‘k zeg je, bij ons hier zullen we ons op onszelf verlaten niet omdat ik Mark niet vertrouw dat is gezakt tot onder nul maar domweg omdat ik ‘t veilig hou Dus is Kerst dit jaar, gescheiden van de kinderschaar! We krijgen als cadeau dit keer de boosterprik en leggen ons neer…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…

Eendagsvlieg wankel op zijn pootjes hij had zijn dag niet. Paarden uit verschillende stallen grazen hetzelfde gras. Schapen in de uiterwaarden tellen schepen. De schreeuw om hulp werd niet gehoord arm schaap op zijn rug. Gezoem van bijen gefladder van vlinders honing als beloning.…