Alle inzendingen over eendendons ontroert

altijd elke juni kwekke kuikentjes in mijn waterkant hoe klein zijn toch die donsjes dit jaar zeven gekropen op de kant alle lentes nieuw leven kleine teentjes wenend tuitjes zittend bij de eendjes aan hun waterrand…

de ochtend stroomt in onze ogen als het licht haar armen spreidt over daken klinkt muziek zoete klanken zweven naar mild gestemde oren op een eiland van eendendons lijkt nog niets verloren…

Geef nu eens een woord, wat woord dan ook, dat als eendendons voelt.…

zeg ik terwijl jij nog natrilt want er komt vocht uit mijn ogen o dat geeft niet hoor, zeg jij maar jouw ogen zoeken je schoenen…

Gisteren keek ik naar de lucht En zag klodders wolken zo koddig, Als eenden op de eerste vlucht. Hun dons dansend, ’t gekwaak lobbig. Geen moment begon bij mij te dagen, Zo vast werd ik erdoor overtuigd, De verzilverde snavels te bevragen, Op de oorsprong van dat geluid. ‘t Is gek dat ik geen vinger uitstak, Gewoon ademloos bleef staan…

Er is iets in dit leven dat ontroert wanneer de regen druppelt, elk blad na blad door haar zwaarte naar beneden buigt en ontdaan van haar vracht weer naar d' hemel nijgt , d'aarde plots stopt met zingen en de stilte de lucht in zwijgt .…

iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht elke bloem en plant krijgt zijn eigen dracht ook de bomen staan bol met groene pruiken zon en regen doen het gras frisser ruiken waarin madelief en paardenbloem glimlacht iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht…

als ik niet weet hoe of het heet dan voert mijn ziel naar zinnen waarin ik bèn en dàt herken wat mij ontroert van binnen…

dagen in een witte kamer strak steriel en kil verre voetstappen verwarmen je verschijning ontroert…

Voor mijn geliefde speel ik, zing ik, zoek ik, vorm ik de zoetste tonen tot een melodie, die door mijn adem haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie.…

een drijfblad op de vijver je gave rand hartvormig ingesneden je blik gestrand met gele wimpers te midden van oogwit je bestuiving ontroert je groene stilte.…

zo mooi teer schoonheid onder de vlinders reis met ons mee mooie witte vlinder misschien dat wij ontdekken waar uw schoonheid vandaan komt en iedereen zo ontroert…

Voor mijn liefste speelt en zingt en huilt mijn saxofoon de wrange zoete tonen van de blues die door mijn adem levend wordt en haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie. Ik speel de blues en heb haar lief…

je raakt me streelt me ontroert me verleidt me herinnert me grijpt me verbindt me verblijdt me verliefd me ontgoochelt me beïnvloed me bevrijdt me besmet me ontspant me treft me benijdt me pleziert me bemint me kust me gewijd me…

neem van mij aan niets is voor niets of het deugt ergens voor ik zong voor het eerst van mijn leven mee in een kerkkoor laat los klonk vol uit mijn borst wat ons zondaars het leven daaglijks zwaar maakt almachtige smeken wij verlicht ons zodat wij u dankend zweven in kleine deeltjes wij denken van eendendons ongeveer in dien trant…

boeiend met je kruidige geuren suisende wind, unieke kleuren bladeren vallen op de straat takken die je achterlaat afscheid van wat is geweest het ontroert me nog het meest dat je bonte kleurenpracht 't gevoel van afscheid verzacht…

Er is, zo’n zestig jaar na hun debuut, Alsnog een gloednieuw nummer uitgekomen Met samenzang die van weleer doet dromen De song ontroert en raakt mij absoluut Toch krijg ik ook een naar gevoel hierbij Is dit nu kunst of lijkenpikkerij…

mij ontroert soms het vertrouwen in een gebaar zoals jouw hand een rustpunt in de mijne zoekt waar eerder zoveel leven stroomde of lang gekoesterd bleef in tijden van geslotenheid voel ik daarom tot in je vingertoppen nog het kloppen…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

Meeuwen vliegen sierlijk boven de botenmasten die fier staan in de zilte lucht Aan de kust van Westenschouwen voel ik een gestolde herinnering aan de gekwelde grond van ‘53 In Brouwershaven lijkt de tijd stil gestaan Stilte overvalt ja, het ontroert…

we slijten alleen en met elkaar reizen we door het stromende leven perpetuum mobile als in een muziekstuk trekken we langs liefde en dood een dodelijke reis die verwondt ontroert tot op het bot we zien slechts een glimp…

De huizen als geplakt tegen de helling van bergen Van bovenaf lijken wij, ongeoefende klimmers ......dwergen Wij voelen onze spieren van kuit en bovenbeen Zijn de wandeling nog niet moe maar nergens een cafe,terras Het is niet dat ik ween het bergdorp ontroert me tot tranen toe.…

'n Uitgestoken hand ontroert 'n Schouder geeft steun 'n Vriendelijk woord zegt alles 'n Kus gemeend geeft liefde 'n Roos gegeven met gevoel 'n Onverwacht gebaar zegt alles héél onverwacht ...…

Haar kleuren spatten als het ware in mijn gezicht koester een diepe schoonheid net als hommels zweef ik betoverd - gedragen door een regenboog - haar zomer ontroert zoekt verkoeling in een bui ik drijf even mee neem afscheid van dit wonder voor even morgen vraag ik haar hand.…

ooit ben je hier verdwenen maar je spankracht is gebleven ik leef voor een geruime tijd tussen de volmaaktheid van je bogen verzonken achter witte zuilen ontroert mij nog de diepte van je ogen in water milder dan de wijn dompel ik mijn handen aan je fontein hier ligt geluk beloftevol geborgen in de stilte van je schrijn.…

Bracht tranen van geluk, ontroert me nog steeds diep. De toon waarop je zachtjes zei: "Dag vrouwke."…

Ik kam mijn haar, versier het met een frutsel en denk terug aan wat de jongen zei tussen de pubers voor de buurtsuper, opnieuw ontroert het mij. "Mevrouw, ik ken u niet maar vind u nu al aardig en wat u in uw haar draagt vind ik ook heel chique".…

Met je blauwe kopje Lig je hartverscheurend Te krijsen in je Wiegje van glas - Ik zeg, terwijl ik Mijn hand door Het luikje steek En probeer jou voor Het eerst in mijn Leven aan te raken, Hier is je papa, Jongen, je eigen pa, Het helpt niet, Je blijft krijsen, Je ontroert me, En toch is 't Een ontroering als Een soort…

Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

in het naakte van jouw gezicht tekenen schaduwen licht uit verschillende hoeken de spiegel weerkaatst als een kleine heldere boogstraal die me achtervolgt kijk er dwars doorheen houd mij vast, sluit me niet buiten maar laat me binnen in momenten van tijd ontroert, verblijdt het je hart wanneer je dreigt te vallen…