Alle inzendingen over eenzaamheid OR koud gevoel OR verborgen verdriet

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

eenzaam voel ik mij tot op het bot alleen ben ik niet een aantal mensen nabij het eenzaam gevoel is niet uit te drukken niemand kan er iets aan doen het is in mij, is wat ik bedoel dat gevoel van eenzaamheid is niet mijn schuld is mij gezegd en herhaal ik zelf zodat ik misschien minder lijd eenzaam voel ik mij altijd en nu nog…

de nacht stort koude eenzaamheid over slapende velden en heuvels, donkerte verglijdt langzaam omhoog zilverkleurige sterren vervagen als dromen in grijze sluiers schaduw omgeeft de mistige nevels als een achter gebleven herinnering, schemering in de tijd van stille rust omgeeft de lucht van heden verlangend naar het licht.…

Alleen in de stilte verborgen verdriet Kwetsbaar alleen en jij ziet het niet Jouw ogen gesloten voor mijn gevoel Je hart zit op slot je houding te koel Alleen in de stilte de nacht is te lang Hoofd vol spinsels mijn hart is zo bang Je woorden beknopt de liefde lijkt nihil Zo anders dan toen toen je echt voor me viel…

Mijn gedachten onrustig vragend niet levenslustig Mijn gevoel verdrietig waarom alles zo nietig Mijn doen en laten afwezig en stil waardoor het is koud en kil Want jij moet nu zonder je lief, je maatje hij was bijzonder Alleen blij om wat er is geweest alleen verdriet om hem het meest Je moet verder maar hoe de tijd…

eenzaam zijn is een gevoel van pijn het gevoel van helemaal alleen zijn het gevoel dat je niemand hebt niemand die wat tegen je zegt liefde zoeken maar niet vinden nadenken heb ik echte vrienden in je hart één en al pijn zo is het gevoel van eenzaam zijn…

troost vanuit het hart vervangt een duizend woorden verlichten pijn en smart bezorgt je nieuwe dromen elk gebaar in tederheid stopt heel even het verdriet soms zal het nooit verdwijnen maar verschuilen helpt je niet laat je tranen niet verborgen verwerk ze samen in verdriet voel ook nooit de eenzaamheid schuil heel even in de tijd…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

De zon schijnt haar stralen, en ik heb het koud...... Ik lig in mijn bedje, en alles vertraagt. Het lijkt wel een film, hoe alles vervaagt...... Verblind door mijn tranen, verwoest door verdriet. Ik voel me zo eenzaam, geen mens die het ziet!…

je voelt je eenzaam... als je vrienden je alleen laten op een moment dat je ze nodig hebt je voelt je eenzaam... als je het gevoel hebt dat je er niet bijhoort je voelt je eenzaam... als je te horen krijgt dat mensen je haten je voelt je eenzaam...…

Ik voel me eenzaam omdat ik voel de drukte in jouw hoofd het snelle gaan bewegen en toch verlangen je weet niet waar je stil moet staan het kan niet verder gaan -ik voel me eenzaam-…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Wanneer wolken, donker en wild drijven hoog boven je hoofd, de eenzaamheid niet meer te dragen is voor jou vertel het ...mij! Als stormen razen in je hart zeg het ...mij. Als onmacht je verdriet doet en je geen uitweg ziet kom dan even...bij mij! Als gure dagen, koud, nat en kil, je besluipen kom je dan warmen... bij mij...aan mij!…

Als de chaos is geweken ik mijn verdriet heb aangekeken en mijn gevoel heb laten spreken dan zou ik willen huilen Huilen om de leegte in mij om de eenzaamheid waar ik in glij zonder vertrouwen aan mijn zij want hoe moet ik nu verder? Verder doorgaan, overleven liefde nemen, liefde geven alles weer intens beleven.…

Want al wil je dat koude gevoel echt niet, Het zit hem in je eigen stille verdriet. Buiten is het somber, koud en heel kil, Terwijl ik eigenlijk alleen maar echte warmte wil…

Troost is een warme deken om jouw eenzame schouders heen. Troost komt dan als er een gat valt, een verdriet. Troost is ook een gevoel van herkenning: je bent samen er door heengegaan. Troost komt wanneer je open staat voor warmte. Troost is een feest van begrip.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Snaren pakken gevoel beet dat niet valt te verwoorden zo gevoelig komt het over en raakt het diep van binnen. Emoties geven tranen zonder reden van verdriet waar ook vreugde achterblijft maar spanning wegneemt. Leven met begrenzingen weloverwogen keuzes in ritme liedjes zonder zang alle deuren mogen open.…

Er zijn vele mensen om me heen, toch voel ik me zo eenzaam. Vanwaar dit eenzame gevoel, dat weet ik niet. Lachende mensen om me heen maar waarom heb ik verdriet? Waarom ben je weggegaan? Waarom heb je me verlaten? Wat moet ik nu doen..., moet ik je haten? Honderden vragen in mijn hoofd zoeken naar antwoorden.…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

vinden dat ligt in toekomst verborgen vloei tranen vloei volg mijn liefde naar nergens meer…

In alle eenzaamheid zit ik hier dan Niemand die me troosten kan Ik ben alleen met mijn verdriet En alleen als niemand me ziet Geef ik me over Over aan de tranen van vandaag De tranen van gisteren en van morgen Al het leed en alle zorgen Laat ik gaan En dat gaat niemand wat aan.…

Eens dat de donkere nacht viel viel de stilte der duisternis mee Mijn innerlijk, ietwat onstabiel deed mij denken over ons twee In gedachten kuste ik je lippen zacht, als waren ze van fluweel Hoe jij mij ooit kon ontglippen, kon ruilen voor je luchtkasteel Tegen oude eiken zacht praten om hen vragen over mijn schat Hoe wij hier toen samen…

Het verstand aanvaardt het gevoel blijft. Kwetsbaar om te delen eenzaam om te dragen. Een hart vol liefde voor vele kinderen. Maar niemand die me mama/oma noemen zal. Het moedervuur blijft branden tegen beter weten in.…

in het midden van de regen drijft gevoel de buien in een goed begin is thans het halve werk de kerk slaat een kruis en in de hoek staat nu de wind te wachten waar ik zwijg nijgt mijn gemoed zoet het water tot een beeld mijn ogen lokt…

Toch dragen witte dampen op een koude morgen zonnen in sluiers verborgen en eeuwig rust zijn gekkenlach.…

Ik zie jou daar staan met handen vol liefde de angst om te geven volkomen misplaatst Jouw hart zonder muur geraakt door mijn passie laat liefde herleven toont nakend jouw ziel Golven van hartstocht breken mijn gedachten de sluizen gaan open warmte keert het tij Verborgen gevoel geopend verlangen verloren gewaand gevlochten verdriet…