Alle inzendingen over eenzame OR kleuren

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

De zon verblindt mijn zicht Mijn glinstering voor later De zee brandt in het avondlicht Oranje vlammen kleuren water Met de golven aan mijn voeten Zeg ik eenzaam de zon vaarwel Om de maan te kunnen begroeten Spelen zij hun haat en liefdesspel…

Ongewoon behaaglijk warm streelt zachte zomerzon haar nog bleke huid in wanhopig ongeduld en vogels zingen ver Zij schrijft haar zinnen van tijd en laat zich beminnen door stralen in kleur, door geur in alle eenzaamheid…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

O nevelnacht, waarin geen sterren stralen! O diepe, doffe stilte dezer stonde! Geen klokketoon, die plechtig 't uur verkonde, Niets hoor ik, dan mijn eigen ademhalen. 't Waar zoet voor mij, de in 's levens strijd gewonde, In 't rustig rijk der dromen rond te dwalen. Dan, ach! ik voel de fantasie mij falen, Die vaak mij leidde, opdat ik…

Stil vergaan woorden tot gedachten die niets meer kunnen raken dan een gulzige leegte waarin de kleuren van hoogmoed tot stof vergaan en hij niets meer is dan de naam die verdwijnen zal zolang hij zich vertoont en blijft lijken op een eenzame dief die alleen maar leugens wilde stelen…

Als de jaren zich aaneen gaan rijgen tot een schier oneindige reeks dan verliezen de dagen hun eigen kleur en vergrijzen tot eentonigheid. Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

met kleuren tussen sepia en rood kijk ik naar iets wat dicht bij eenzaamheid ligt een auto rijdt de dag in als een nacht beroete bomen heffen de armen ten hemel onscherpe snapshots van een desolate leegte na die verpletterende allesverzengende hitte…

Schreeuwend klinken kleuren, een eindeloos refrein. De reis door zinloosheid, medepassagiers zijn afgehaakt, de strijd is reeds gestreden. Eenzaamheid blijkt feit...…

nu kleuren vervagen en mijn vertrouwen voorgoed geschonden is blijkt de stilte doof eenzaamheid klimt met alle macht naar binnen en neemt bezit van het tolt in mijn hoofd en struikel over woorden al ontbreekt het mij aan moed om deze uit te schreeuwen want wie zal mij geloven de wind die ik heimelijk ontmoet…

Ik stond daar in het licht der spot En voelde de spot op me stralen Eenzaam overgelaten aan ’t lot Kon ik nog amper ademhalen Zwijgend en de mond vol tanden Bezag ik die grote zaal vol stoelen Aan iedere kant die lege wanden Begon mij zeer eenzaam te voelen Daar in ’t felle licht open en bloot Stond ik met een kleur als een tomaat En ik…

daar waar bomen langzaam sterven stikkend gras van kleur verschiet zal de mensheid onkruid erven omdat het zaad geen wortel schiet daar waar mensen eenzaam sterven stikkend in hun eigen leed zal men zwarte kruisen verven omdat niemand dan nog namen weet…

Altijd weer die verrekte vlinders in de buik het ligt aan de kleur van de ogen het opflakkeren van het blonde haar raar maar waar aan breekbaarheid herkennen van dezelfde eenzaamheid Alsof eens de goden ons kloofden uit een gevoel van jaloerzigheid met onbegrip voor menselijk geluk Op volmaaktheid lopen mensen stuk…

geschreven woorden blijken onbegrepen slaat de waarheid in stukken doet eenzaamheid bitter smaken het glinstert aan de horizon waar wolken zich te goed doen aan ongeschreide tranen ongebreidelde gedachten kleuren dieper, zij wijzen de weg die tot nu toe verloren lag…

De kleur van mijn leven heeft de kleur van de zon Dat is ook de oorsprong van hoe het begon De kleur van mijn liefde heeft de kleur van mijn bloed En is vaak omgeven met een heldere gloed De kleur van mijn hoop heeft de kleur van jou Waarmee ik wil zeggen hoeveel ik van je hou De kleur van mijn ziel heeft de kleur van het licht Alles…

een brug gebouwd door tranen voor de weg die leidt naar het licht wie kan ik nog vertrouwen steeds zie ik jouw gezicht de sterren namen je mee op hun reis langs zon en maan in de regenboog met al zijn kleuren daar woon jij nu voortaan…

Blijheid om het leven en de kleuren.…

Wit van de blanken, altijd de baas. Geel van de chinezen, ze zijn met zoveel. Roodbruin van de indianen, bijna uitgeroeid. Zwart van de negers, alleen als slaaf. Allen verschillend, maar allen één! Allen gebruiken ze geweld. Ik vergelijk onze tijd met vroeger. Waar is de tijd van vrede? Waar is de tijd? -------------------------------…

Ik zie het gras, het groen verschuift naar rood door winterzonnestralen die zich laag verstrooien over aardse buigingen de hoogte geeft aan alles nieuwe kleur De bomen donkeren, de gele gloed is goud van licht verkouden zachte mist het water glanst een blauw verhullend grijs en gindse huizen missen elk detail In deze kleur geworden zichtbaarheid…

Verblindend mooi, die kleuren aan de hemel, bij een dalende zon. Je kunt het gewoon, niet voor mogelijk houden, moest je het, met je eigen ogen niet zien. Rood, geel, oranje, bruin en zelfs met kleuren, waar er nog geen woord voor uitgevonden is.…

Ik denk aan mensen als in kleuren Van bloeiende violen of van buigend romig riet Soms licht, soms donker dan weer stralend of heel broos Ik kijk naar anderen die mij voorbijgaan waaraan toch niemand iets bijzonders ziet Maar ik, ik zie een kleur die overheerst en richting geeft aan mijn gevoel en aan mijn zekerheid dat ik de goede koos…

De wind waait van de wolken gedachten ver van hier een zwerm herinneringen zingt in mij liefde tijdloos eindeloos dwars door afstand heen tranen overal ter wereld dezelfde kleur…

kleuren verschieten als dromen verschralen zoals de zon vertraagd gaat zakken om de schaduw weer op te halen niet dat de kou dan toe zal slaan of de blik zich verengt neen, de uren schrijden voort dag en nacht raken weer stilaan vermengd opdat het leven weer tot het alledaagse behoort…

Gedurende haar kort bestaan Vermoedde zij niet dat het zo zou gaan Haar poging de natuur te bereiken Was haar fataal een raam deed haar bezwijken Kleurloos haar vleugels eens zo bont Verdween zij in een stofzuigermond…

de kleuren zijn prachtig en heel melancholiek het is toch mooi dat handen dit kunnen maken en dat je er dan ook nog is van in extase kan raken.…

mijn winterkapstok hangt hier vol van beelden uit een lang verleden als mantels van een warm geluk in deze wonderlijke wereld verdwijnen zelfs de diepe sporen van liefdes koud als ijs hoe snel verandert nu in het geheugen de kleur van de herinnering zoals de parel doet met wat ik draag zo kleurt de bedding iedere stroom van wat er was…

laat ogen dwalen langs het water zakken in zacht als zuiver water innig kronkelend vredig harmonieus door de ochtendnevel monden geproefd uit de vinnen van water je diepte ligt binnen kusbereik er zijn veel kleuren in je vochtige lichtvlagen laat ons dwalen zoeken vragen in het meer dat liefde he…

eindeloos lijkt mijn straat in gezichten herken ik lichtjes die vallen als regendruppels tegen mijn raam er bestaan geen regels voor dit hier dit bestaan geen naam kan ons helpen op weg in een baan die wetten en instanties begeleiden langs gangen vol regels ik tel mijn dromen nooit meer die tegels die ik schilder in elke willekeurige kleur…

het is de kleur van rood en wit maar ook van groen en geel al geeft blauw sereen en zwart soms rouw liefde heeft zoveel meer hij bruin op het balkon met zestien graden en een mager zonnetje zij blauwbekkend voor het raam maar met warm kloppend hart zoveel graden onder nul draagt ze wit wollen slippers pas op voor muizen miauwt de kater…

ik beloof je later, als ik ga laat ik je onze kleuren na de kleur van de zon van je bal van je knieën na een val van de modder en het zand van het roze van je slaapkamerwand van de sproeten op je wangen maar zolang ik er ben zal ik je vangen als je valt als ik dan weer ga laat ik je onze kleuren na het lila van de sterren het groen…