Alle inzendingen over eerste gedicht na Bl

als een gebed een smeekbede aan god verdomme heer ik zondig in gedachten en verbaal Ik dwaal wel meer dé-jà vu maar nu ostentatief met opzet haal alsjeblief de geloofspredikers van het internet…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

apekool toch wel ik heb moeite met de tussen-n behalve bij siliconenborsten aan elkaar geschreven natuurlijk denk ik dan aan lekkende spellingkwesties nochtans bij de uitspraak leg ik nooit de klem- toon op borsten…

aan de taal getoetst wil ik vandaag (of de dag dat jij het leest) graag werken met het woord aanbenen als je het kunt uitbenen (tot op het bot) is het niet moeilijk om tot een besluit te … (komen) met zoiets komen aandraven is vandaag en morgen (of de dag dat jij het leest) wellicht geestig en leerrijk…

er zit muziek in mijn tuin in moltekens waargenomen ik stem de klem om ondergronds tot rust te komen en daarna voorwaar een drama vanuit het noorden dirigeer ik de woekeraar naar andere oorden…

als een schelpdier vermomd je lippen broos je adem breekbaar dansend langs de vloedlijn van mijn begeren je haren spoel ik door mijn vingers en vind jou  je weke schelp toch steeds weer een verrassing jij, verzoend met zand en zee je proeft het zout op mijn lippen  en weet niet waarom ik jou in tranen breek mijn mooiste schelp…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

Het opstel van mijn leven wil ik Schrijven waarin het moet gaan Over de pijn, het verdriet En het door alleman ontkend zijn - Bij de eerste zin van het verhaal Trekt mijn hoofd al dicht met een stevige mist - En schrijf ik mijn opstel eerst maar Als gedicht, en zijn het vage contouren Die mij langs de regels voeren…

De eerste 1000 gedichten…

kent u het euforische gevoel na het voltooien van een gedicht en dat dan na het herlezen blijkt dat wat op het eerste gezicht zo geweldig geschreven leek tot uw grote ontsteltenis niet meer dan een klote schrijfsel is…

zijn de eerste woorden uit haar gedicht ze doopt de pen weer in de inkt alleen en onder invloed in zijn nachtgewaad is nu de heilige banneling onderweg met droomkompas naar verre horizonnen gezellig samen in haar gedicht een gedicht hoeft niet te fluisteren schreeuwt ze in zijn dierbare oren ze weet niet zeker of hij luistert het…

De nacht van Oud op Nieuw eist weer zijn tol, We hebben doorgefeest tot tegen zessen, Nu baan ik me een weg langs lege flessen En trap op een verdwaalde oliebol. Met tegenzin hervat ik al m’n taken, We zullen maar het beste ervan maken.…

Het is maar karton, geen mens, toch kan ik het niet -- Ik wil geen schietles.…

zij komen glanzend overgevlogen onder de bloedende moeder smelt de eerste sneeuw onder wuivende palmen monstert hij de nieuwe limousine van zijn schoonzoon ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichte', 2002.…

Pas een nieuwe baan, en vandaag een grijze haar: er verandert veel!…

Men moest, om de eerste de beste steen te citeren, uit de steenrots een geheel nieuwe mens slaan. ------------------------- Uit: 'Eerste gedichten', 1986.…

Het is de vierde avond dat ik een gedicht beklim het eerste in maanden ik ga omhoog met angst dat ik in de oude sneeuw niet langer die woorden zal vinden dat ik de witregels niet meer kan laten zingen dat het ongezegde niet meer terug zal keren…

en de dichteres zei met kinderen om je heen kan je haast nooit een pen vinden en de man zei dan gaan er veel gedichten verloren daarop zei ze niets ze dacht dat hij gelijk had anders kon ze niet ze was eerst moeder .…

Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

hij sprak geen woord ze keken over hem heen de stilte suisde in zijn oren als hij belaagd werd sprak hij alleen met handen en voeten hij ontdekte de taal van muziek en hij speelde de sterren van de hemel toen hij eindelijk thuis kwam voelde hij opnieuw de benarde stilte ik word lichter als ik praat, zei hij.…

vergeef me al mijn liefdes ze lagen in het verschiet doch, om hen kon ik niet wenen want om jóu had ik verdriet…

Gedichten zijn nutteloos om de wereld te besturen, zegt Huang Tingjian, wiens gedichten wonderlijk zijn als ze lukken. Als het een doen beter is dan het ander, als ze allebei goed gedaan worden, is iets doen wat op het een lijkt beter dan iets wat op het ander lijkt? Kan ik dat niet korter zeggen? Een gedicht verspilt toch niet.…

- voor Rogi Wieg - Mijn eerste liefde schrijft gedichten. Of zou deze liefde het schrijven van gedichten zijn? Hij weet hoe het moet. Het mag niet regenen van verdriet en liefde schrijf je niet onthoud ik goed. Maar ik bloed liefde en verwar het weer met mijn gemoed.…

je was er gisteren, om middernacht tot bij mij en het afscheid dat je niet kon bezitten ik wilde terugkeren en mezelf omringen met de eerste woorden en de toen nog onbekende handen zonder te wijzigen wat één voor één volgde en mij aanraakte als een onweerstaanbaar gedicht je was er, zoveel groter dan in mezelf…

Je foetert in stilte op hen die lijken te creëren op commando op hen die sonnetten schrijven als ging het vanzelf zo diep van binnen weet je beter gedichten gelijken gedrochten als je niet eerst met woorden hebt gevochten.…

Gedreven en bevlogen Welbespraakt, nog ongerept Met vele snelwegen aangelegd Waar passie in overvloed Enkel soms de rem wordt opgelegd Tot daar al dat bloed Wollige mist en stromende regen Als een hert die in je koplamp kijkt Waar grenzen om de hoek liggen En met de accu halfleeg De omweg pas begint Oh Dit mooie brein van mij…