Alle inzendingen over eerste woordjes

een kindskind, eerstgeboren gelijk zijn moeder, die ooit aan de borst van eigen oorsprong lag toen trilde er nog vreugde in de stille lach van haar, die ooit zelf de eerste was maar nu ligt een kleine hand werkeloos op gras verlangen groeide, gedragen door de tijd en nimmer vervangen want kwijt is kwijt en hij, het kind dat armoe…

O woordjes mijn, wat moet 'k u dankbaar zijn! Waar zijt gij toch, waar komt gij toch vandaan? Gij kunt altijd mijn heerlijkheid verstaan, Veel beter dan ik denken kan in mijn Klein geestje: kom, laat ik u bidden aan, Want telkens als ik bidden durf: verschijn!…

Met jouw bijna zwarte ogen kijkt je mij uitdagend aan zwarte vegen op de wangen mondhoeken krullend van plezier Mijn kamer danig op zijn kop hijs ik me in zevenmijlslaarzen stap om auto’s en ander speeltuig heen voorzichtigheid geboden Aan deze déjà vu taferelen hangt een vorig leven waar ook zo’n jochie was zoals jij, maar net iets…

Het overlijden van je Pa, problemen, her en der Groeiden we uit elkaar, zelfs erg ver. Nu alles een plaatsje heeft gevonden Beleven we weer heel mooie stonden. Handje vasthouden,'s nachts jouw arm om mijn schouder Ik bemin je, dieper en oprechter, al worden we ouder.…

Zachtjes fluistert zij Woordjes in haar slaap Over mannen maar niet mij Is waar het over gaat Teder streel ik haar Gelukzalig als ik ben Want toch ligt zij daar In mijn bed en niet in die van hen…

Ik zoek op blote voeten een paar woordjes die ik nog mis voor een klein, maar nieuw gedicht. Terwijl de dag steeds verder schrijdt, en ik, op blote voeten, ze eindelijk vind en blij als een kind mijn woordjes schrijf… ga ik pas beseffen: Het was slechts een kwestie van tijd.…

Kom je als laatste van de winterfeesten of als eerste van de lente- en zomerreeksen? De solden zijn pas afgesloten en men doet ons weeral pakjes kopen. Maar de euro kan je nu best sparen liefde hoef je alleen maar te verklaren...…

Samen kijken wij naar de sterren, zij aan zij, ik fluister je lieve woordjes toe, we zitten daar, op het dak, maar we zijn nog lang niet moe!…

Als je de wind hoort fluisteren en je echt wil luisteren dan hoor je de liefste woordjes en als ik dan die woordjes hoor dan denk ik aan jou Als je kleine kinderen hoort spelen die zich zeker niet vervelen dan hoor je de leukste kreetjes en als ik dan die kreetjes hoor dan denk ik aan jou Als je de radio hoort zingen over de allerleukste…

Altijd op zoek naar een navelstreng nu de eerste niet langer bestaat, balanceer ik op de ragdunne draad van blik tot blik, tot het ogenblik dat ik opnieuw jij en jij ik. Een keten weer opeens hangen we boven het land. Geen afstand meer. In dit verband past het heelal met gemak in één hand. Ik snoep je lieve woordjes.…

keer toen ons de prille liefde lieve woordjes fluisterend ons elkaar nestelen deed nu zijn het de wolken aan wie ik stilletjes vertel dat ik lachen moet tot ik huil als de gratie van verwondering het houden van mij begrijpen doet…

Stoute woordjes in je oor Plagende kusjes op je hals Strelende handen over jouw lijf Pure liefde tussen de lakens Rillingen van genot langs mijn ruggengraat ...…

Hij zwaande mijn vliegende gedachten tot een ganzen ‘v’ En weefde met hersenspinsels Latijnse-woordjes-netten Hij lichtte donkere proefwerkdagen glimmend blank En hij wist met Turkse woordjes zinnen te verletteren Met citaten als wervelstormen waaide hij ons culturen aan En hij griekste lange teksten tot een Herakles…

Een glimlach een grapje een beetje een stukje Woordjes lief een kusje een knuffel stukje bij beetje Dichterbij nog even een beetje zo dichtbij Een stukje een beetje stukje bij beetje verloren…

Vele gesproken woorden verdwijnen in het niet de letteren, zij blijven gewoon omdat men ziet van alle lieve woordjes behoeft niet één op schrift die staan zo goed als eeuwig in het hart gegrift.…

bent met de eerste zonnestralen op je gezicht je haren nog helemaal door de war en je bruine ogen dan nog half dicht Op zo'n moment zou ik zo graag willen dat het meteen weer nacht wordt want de momenten dat ik van je geniet, duren mij iedere keer weer kort.…

zwarte grond zodat deze kan hechten in moederaarde Als de wereld morgen open gaat raak ik je stil nog even aan en fluister vliegensvlug jouw naam voor het eerste donker valt…

vergeef me al mijn liefdes ze lagen in het verschiet doch, om hen kon ik niet wenen want om jóu had ik verdriet…

De woordvoerster vertelt ons van Van Dale En voert ons woordjes: internationale!…

Het is niet meer uit te houden Een woeste rit richting huis Maar het kan nog uren duren Dus ik ben nog lang niet thuis Met lieve, zachte woordjes Probeer ik de rust te bewaren Maar met hevige krampen in de darmen Laat ik nu alle hoop varen…

Voorzichtig, heel voorzichtig raak ik je aan met mijn ogen in een droom van verlangen… Langzaam, heel langzaam omring je mij met warmte in het duister van genegenheid … Zachtjes, heel zachtjes spreek ik woordjes van liefde in het licht van hoop...…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

mijn vingers spelen met je huid en haar jouw tong draait rondjes om een lel mijn adem mengt zich met jouw geur je kreunt, ik hijg we wisselen lieve woordjes uit jouw hart bonst op de mijne…

Rozeblaadjes vallen als woordjes, van roodgeworden rozenstruiken. Rozebottels met rozezaden rijpen, zoals kinderen in moeders doen. Gedichten in dichters. Vaders lezen moeders gedichten voor, die over zaden van liefde gaan. Liefde voor het leven.…

Ik strooi mijn vingers door je haren en hang lieve woordjes aan je oren Ik leg mijn streling om je hals en tover kleine lichtjes in je ogen Ik maak je gezicht op met mijn lippen En hang mijn hart tussen je borsten Ik versier je met mijn liefde…

Ik hou van je Vier kleine woordjes, maar zo’n grote betekenis Je moet zelf weten wat je er mee doet. Gooi je het weg. Geloof je erin. Kijk je er niet meer naar om. Lach je. Huil je. Ben je sprakeloos. Hou je ze bij je. Vergeet je ze. Verlaat je ze. Bewaar je ze. Vernietig je ze.…

Baudet: gewoon een slimme PVV’er die thuis hoort bij de lepe kletsmajoortjes Hij heeft een boekje met wat vreemde woordjes: een intellectuele patjepeeër Geef mij maar Geert, die is tenminste echt ‘k begrijp hem niet, maar snap wel wat ie zegt…

Soms geef je verlangens voorrang Verstand achterwegen gelaten Verlangen naar lust Laat je me de wildste dromen, dromen Liefkozende woordjes zijn overbodig Maar onze blikken kruisen elkaar En het verstand heeft weer de bovenhand genomen.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Geen kaarsen voor mij vandaag: ze zijn hun vlammetjes al lang verloren Geen arm om me heen die me even wat warmte kan geven Geen lieve woordjes me toegefluisterd gewoon omdat je er niet bent Dit wordt de meest eenzame Kerst overladen met pakken vol verdriet Vrolijk Kerstfeest!…