Alle inzendingen over flauw licht

vanaf het eerste moment dat zij mij zag straalde ze in het flauwe licht van haar rozenlampion net als ik genoot zij van iedere noot ieder woordje 11 november is de dag…

Het ritueel na het werk in het donker op het eind van de avondschemering Het flauwe licht van de lage wolken in 1883, toen de nachten op het land nog zwart waren De boer bukt, hij port uit het wiedsel van de dag een droge geur die blijft hangen in een rookpluim boven de vonken…

licht van de vestibule bemerkte dat een adolescent mijn echtgenote een omzichtig tikje aandreef tegen haar zeer attractieve baldakijn boven haar posterieur ach, een mens is jong en wil zeer gaarne enige vreugde, en zij vertrok geen spier.…

Waar ik mijn oog, vermoeid van traan op traan, Bij 't flauwe licht der doodse lamp moog' slaan, Ik zie Gods zegel op des lijders voorhoofd staan Zijn lot is veilig! Een wrede slang knaagt aan het menslijk hart, Zij tiert bij vreugd, maar kwijnt en sterft bij smart.…

Het is Pineukio en iedereen lacht maar wat Want we willen hem niet afvallen Maar ik begin flauw te vermoeden dat Die tekst wel eens zou kunnen zijn van hem Zoals hij voordroeg met bekakte stem…

Ik heb geen flauw idee Het zal wel middag zijn Het licht doet pijn Ik wil niet mee Laat me Mijn uurwerk is kapot Het zal wel middag zijn Ik heb geen flauw idee Onduidelijk aanwezig, net de zee Ik kan niet zwemmen Laat me Het zal dan dus wel middag zijn De stand van de zon Hoe vaak moet het nog worden gezegd?…

Dus geen flauwe kul, geen tijden meer verdrijven, maar goed gebruiken. Iedere minuut voor jou en mij gebruiken, de eeuwige rust. De zalige dood, de ten hemel opneming, vrij en mezelf zijn. Simpeler kan niet, het eigen hartje volgen: iedereen helpen.…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…

Ik zag een tweetal op pad gaan Er schemerde een flauw licht op Maastricht. Mollen kwamen uit de grond. En of deze steengroeve me bekend was Ik om gebrek aan weten moest bidden Begaf me gauw allesbehalve treurig op weg Spaarde uit de grond en mijn eigen mond. Deze droom roomde de regels om zin te vinden.…

Ongekend, dit zilveren licht. Door het nachtelijk duister klinkt een helder bericht, zacht als flauwe fluister. Maan en aarde zijn verbonden in een eeuwigdurende wals. Als planeten praten konden reikte Moeder Aarde haar hals: “Leve de Maan die niet voor de duisternis zwicht.”…

Onder de curve van onze planeet, baadt ze in een flauw rood licht. Een dartelende wolk met fonkelende sterren, ook obscure, donkere slierten van interstellair stof. Dat ontsiert haar prachtig lichaam. Ik zie haar als een stoffige, gassige verwrongen schoonheid.…

Ongezouten je mening verkondigen is flauw.…

Ik sta alleen in de kou, Waarom doen ze toch zo flauw?…

Niets kan je weerhouden in diepe stilte van het zwijgen naar nieuwe leegte te zoeken je zit vol met emoties hormonen gieren in je keel je moet het kwijt niets houd je tegen om de werkelijkheid in stilte te verkennen nu het vele nieuws om aandacht roept is niets tenminste iets dat niet zomaar uit een waarheid de meest onzinnige…

Flauw Septemberlicht Schijnt op vermoeide bomen Treft het bronzend blad…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet?…

zij had altijd al avonturen in haar ogen wist de misstap voordat hij werd begaan lachte om de consequenties zonder daarbij stil te staan zette vaart achter het leven wilde alles geven om het ultieme te bereiken in verder zijn dan haar gelijken toch werd zij gestopt verdween haar perspectief in een flauwe bocht ook zij…

Een kleurig kiekje van wat kankerlongen helpt niks. Het maakt de roker niet benauwd. En nu moet dan de zoutfan van zijn fout door pittig voorlichten worden doordrongen? Zijn zwelgen in de zoutjes laat hem koud hij haalt de schouders op en zegt: “Wat zou ’t…”…

vaag wist hij nog hij zag dat vraagstuk opgelost ergens in een studieboek had hij van die bladzij toch nota genomen in zijn grijze brij boordevol gestampte feiten en zoveel zachtere dromen tot het besef gekomen dat zij naast hem stond die dag vond hij het juiste antwoord weer via haar gulle lach…

op de getemperde wind vrij gemakkelijk vanuit een ludiek oogpunt waaien echoën geluiden je hart binnen uit eigen beweging vervult het een behoefte aan samenhang waar liefde is, blijft de hoop voor je uit bengelen heb je geen flauw idee zonder te weten waartoe, waarheen de weg voert blijf je verzamelen tot er een hernieuwd houvast…

De boerin hoort wat zoonlief 'r zegt: 'Onze meid vrijt in 't hooi met de knecht!' Als ze kijkt, geeft ze 'n gil. Als-ie roept: 'Eén april: met papa!', zegt ze 'Leuk, maar niet écht.'…

Het moet toch al verdorren- Het mensen-hart, het zonne-licht, Zij sterven zonder morren.…

ik zag je met gevolg door de wolken zwieren licht spatte in duizend kleuren uiteen die regenbogen vierden jouw ogen horizonden de flauw gebogen verten toen jij de teugels even flink liet vieren slechts een vage mist wist waar jij gebleven was toen jouw stoet eenmaal gas gegeven had…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

Wat ik nog zie ben ik niet meer slechts een flauwe weerschijn van oud licht dat me is gegund.…

Het flauwe middagzonnetje achter een dunne wolkenlaag laat z’n licht schijnen op de kalme branding van de zee even geen uitbundigheid van zon, zee en strand; gezien vanuit het heelal neigt de aarde grijs en grauw maar wie goed kijkt doorkijkt en doorvoelt ziet minstens 50 tinten grijs Jan Jacob Krediet, schrijverij Peter van der…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

met sneeuw en ijs word 2010 voltooid jammer van de flauwe winter er mag best wat zout worden gestrooid…