Alle inzendingen over gekneed

Ik ben het niet waard Jouw lippen fluisteren mijn verloren naam Jouw handen dragen mijn magere liefde Jouw armen omhelzen mijn drinkende huid Jouw stem verjaagt mijn geknede argwaan Ik ben jou niet waard Ik verbrijzel aarzelend jouw aanraking Ik verdruk wenend jouw vriendschap Ik stamel wantrouwende woorden Ik breek jouw vertwijfelde…

Slechts zelden laat ik mij door haar verleiden, mijn smaken worden niet door haar gekneed. Haar grillen wil ik 't liefst van al vermijden. Waar ik van hou, 'k denk niet dat zij dat weet. Verscheidenheid kan mij veel meer verblijden, de modetrends zijn niet aan mij besteed.…

Als eilanden zijn jullie zo mooi Door de jaren heen gevormd en gekneed Als er meer liefde was gegeven Die jullie met mekaar innerlijk zou verbinden Zouden jullie meer met mekaar begaan zijn?…

Haar schoot is in zichzelf gekeerd, haar handen gebalde vuisten, geweld heeft haar tot niets gekneed. Ontstelt in bloot zijn gaat haar lichaam sluiten schaamte wordt haar eindeloze vlucht. Verward ontdaan van zekerheden nog slechts verwant met beeld in schaduw... En nooit meer zal zij zijn....…

Je voeten hebben mijn druiven geplet, je handen mijn deeg gekneed tot ik geen adem meer kon halen. Je hebt brood van mij gebakken, dat ik in de ochtend rook maar dat snel verdroogde. Jij hebt mij leeggeschonken. Je hebt je sigaretten in mijn mond gedoofd, je gesprekken op mijn huid geschreven, je glimlach mijn oogbol in geperst.…

Een slaapmiddel, wat blauwzuur en een spuit De kinderen in wit gewaad gekleed Het was de dag na Adolfs huwelijkseed Hij was niet meer, dat gold ook voor zijn bruid Zijn grootste liefde was toch naar verluidt Het Duitse Rijk nadat zij overleed Zijn nichtje Geli, naar zijn beeld gekneed Hij zat te dicht op haar veel jongere huid Door zijn…

Het deeg is stevig om de haak gekneed, Een kwestie van gevoel en blijven kijken Dan klinkt opeens een simultane kreet We zien het paar een hoogtepunt bereiken, De dokter en de visser hebben beet -------------------------------------------------------- Uit: 'De tweede ronde', zomer 2001.…

tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe echt blijkt dan de scheppende werkelijkheid ontdaan van enige schijn of kunstmatig beeld ach, natuurlijk, eens boetseer ik weer mijn lief gekneed…

De woestijnrotsen zijn door talloze eeuwen verweerd en gekneed: reuze druipsteengestalten van de hete buitenlucht. Mensen lopen druk; ezels en kamelen zien dit loom soezend aan. Gebroken tempels en verstilde theaters spreken altijd nog naast Oosterse paleizen van Romeinse heersers.…

huwelijk geen huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de ooit geknede…

Het gezichtje werd geboetseerd geschilderd en gekneed tot een grappig snoetje waar de lach niet meer kon verdwijnen. Grappige fratsen uithalen snoepjes verdwenen met snelheid van de wind het was een heel ander kind. Maar achter het levendige mannetje zaten natte oogjes Ze blonken, maar mama wist beter. Kleine clown was gevallen.…

tijd hier anders verstrijkt windvlagen dwalen met een glimlach door de kamers die als graven worden gevuld met de uitgebluste toekomst met elke korrel verliezen kleuren zwijgend de streken van penselen vertrekken worden tussenstations elke deur een masker waarachter de volgepakte leegte het uitzicht breekt huizen worden tot handbreed gekneed…

Tussen acupunctuur-pop en zen-beat met spreuk spiritisme en dooddoener drugs wordt slijk tot golem en tot god gekneed: in zijn dode mond is mode het baalsjem, hij wankelt door het brein op lemen voeten.…

Al die achterdocht om niets, gekneed uit het soort stof waar, in een uiterst verleden, dromen werden gemaakt. --------------------------------------- uit: 'Geen hand voor ogen', 2004.…

mijn vrouw zuilen van stroomlijn, gratie en kracht welk een prachtig gevormde onderbouw zoals Da Vinci ze moet hebben bedacht stevige enkels, niet eng dun en ietwat gebogen gebruikt als wapen tijdens haar koketterieën zachtronde kuiten, een streling voor ‘s mans ogen gladde schenen tot aan haar kusbare ronde knieën samen dragen ze het mooist geknede…

tot niets verplicht, iedereen een geldig plaatsbewijs tussen de dwarsliggers en stramme ijzers die samensmelten tot op een stip gefixeerd op de dunne lijn van de horizon als optisch bedrogen doel, de toekomst zijn sporen smeedt waarmee de tijd wordt bekleed langs euforische en onveilige signalen de losse eindjes in loom refrein gekneed…

zout, blazen in de peper als de kruiden op hun versgebakken zonden verban dan toch de klappen op getormenteerde lijven; uit de stem van mijn geweten het gekakel van uitgesteld relais geneest de eeuwigheid zichzelf door straks de tijd en haar ontdekkers uit te schakelen elke vorm is een concessie als een ongeboren baby nog niet gekneed…

vallen vanuit hun oorsprong alles behalve toevallig samen met die van de mensheid lopen over van diepe inzichten omtrent de ware aard van beestjes tot knorrepotten zie de uitkomst van steekproef één die met de meest geknede doorsneepoëet herkenbaar aan paranoia acuut ontstaan tijdens samenzwering van tal van vrouwen langs wegen in woestijnen…

Verwend geprikkelde kinderen eisen iedere minuut plezier, door hun ouders gekneed tot prinsen en prinsessen van vertier. Waven op de Wii geeft hen virtueel plezier, DS, TV en internet, alles tegelijkertijd, dan is het pas vertier!…

Taal, geslepen op de kansels van dromen gekneed op bedden in genot van eenzaam licht, gebruikt als herkenning van leven en dood, wapens in strijd tegen toeval, list van het lot.…

Vanuit mijn opgebolde burcht van onweer, met eigen dichterlijke hand gekneed, daar flitst krakend bliksem van inzicht; melancholie verdwijnt nu zonder omkeer. Het is alsof de zon doorbreekt op een nevelige morgen, de zon in mijn hart.…

'k Heb de borst met u geroerd En het hart gekneed, Maar mijn adem was de ziel, Die u leven deed. 'k Schiep met klem en kracht van toon Al úw kracht en klem; 'k Blies u geest en leven in Met mijn eigen stem! o, Wie op mijn dode kunst Nog in deernis ziet, Geve hij 't leven nogmaals weer Aan mijn zielloos lied.…

Er wordt gekneed, gedaan Gekeerd aan moeders schoot Het maakt zo weinig uit De kleine die besluit De kleine die besloot ‘Ik blijf liggen in een stuit’ Och liefje in die mooie buik Wat wil je hier toch mee? Wat wordt het nu mevrouw, meneer? Heeft u heel goed nagedacht? Met de natuurlijke gang van zaken mee?…

Ik Ares en jullie Anderen dolen onwetend in onbekend gebied waar wij niet weten wat ons maakt tot wie we zijn gekneed door gevoelens en gedachten in diepere lagen van het vergeten verleden. Dit is ons onbewuste gebied waarin jullie noch ik van onszelf zullen weten.…