Alle inzendingen over gestolen geluk

Verstolen blikken, gestolen momenten, ontelbaar... Uitverkoren enige, verloren liefde, voor altijd...…

Ik heb veel meer gegeven dan ontvangen ik ben veel meer de laatste geweest dan de eerste maar dat Koninkrijk van U wil ik niet dat mag me gestolen worden dood is dood…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

gejat Mijn deur zat echt hartstikke dicht met drie sloten, tegenwoordig verplicht dus hoe heeft men mijn vesting genomen want binnen zijn ze echt gekomen zelfs mijn alarm was afgericht Ik zong zo hard voor mijn idolen zelfs gezorgd voor geurvretende zolen maar niets is minder waar want op de crimescene aldaar hebben ze ook mijn schoenen gestolen…

Er was in ons huis een wereld van verlangen, geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun kamers waarin ze verzamelden wat ze mee zouden nemen, hun herinneringen. Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie precies dat zelfde uitzicht, precies die zelfde wereld van twintig jaar her, toen ik hier kwam wonen.…

P rettige R ozengeur O mhuift herinneringen F ijne gesprekken I ntiem en eerlijk C oncentreren I ntens : A mour T oujours…

En dat ik, met het zicht van jouw gestolen ogen mijn geloof weer had gevonden om de bladzijden van het boek met geluk in mijn hart uit te lezen voelde ik, herinner jij je nog de bittere armoede de dagen dat we in de winter vloekte met handen zo koud en verloren stonden we op straat te bedelen zo jong en toch reeds vergeten daar sprak…

zo’n caravan kan mij gestolen worden! En wordt mijn wens dan eindelijk verhoord, dan wordt dat kreng gelijk weer opgespoord!…

Geschonken kusjes door jou op gestolen slapende momenten bewaar ik in een laatje bekleed met jouw tederheid vannacht verlangend naar meer véél meer……

Bijna niemand heeft ze alsof gestolen smaragden het licht weerkaatsen na gedolven uit keiharde rotsen ons in vervoering brengen en meetrekken in zee…

mag ik mij even warmen aan jouw zacht plaats nemen in jouw oase van lief want mijn hart is gestolen door jou mijn hartendief…

momenten onder een haag van geluk een vaalgele lucht in een plagende ochtendzon het ontsnappen van een diepe zucht alsof wij ons verleden al vergeten zijn…

wortelende zinnen soms wat te grillig openslaat, sluipt binnen in een ogenblik van de tederheid, leidt ons weg van de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap wakend in de wellust van woorden, een synoniem voor een moment geluk Ach, laat dat vage syndroom tijdloos te zijn.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen.…

Wanneer je ongelukkig bent, zoals zij van hiernaast, zou je bijna zeggen; kijk naar het nieuws. Wanneer je voor het ongeluk geboren bent, alleen op aarde, vindt geen leuke vent, zeg ik: kijk naar het nieuws. Wanneer je door de bomen, het bos niet meer ziet: probeer het dan eens andersom. Pak de bomen, keer de zaak om en kijk…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

Hoe vaak kwam je al niet gewoon door de deur binnen met een glimlach op je snoet zoals ik je heb ontmoet. Ooit waren we bekende vreemdelingen voor elkaar vervolgens nu alweer vele jaren en weken een paar. Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven Ik weet waar ik vanmorgen al had moeten zijn, het lot besliste anders al gaf dat zielenpijn. Ik leunde vandaag wat op de tijd en zie de dag van vandaag zijn we bijna kwijt. Is nieuwsgierig zijn naar hoe het echt zit niet een ader een lader van je gemoed…

De dag is te ruste gegaan op het talud vandaag het zijn de mooie herinneringen die ik meedraag. Het naambordje siert nog steeds de muur glinstert na in de zon in dit avonduur. Wie hier allemaal zijn geweest en door de deur zijn gegaan het zijn na vandaag herinneringen die ook weer vergaan.…

De meerkoeten waren wederom aanwezig en niet om het een of ander de plek verander je niet zomaar, ze kwamen er al jarenlang als een soort zwanenpaar. Vaak inderdaad op een en dezelfde plek als je oplet. Wat kan ik verzinnen als ik over hen wil beginnen. Ik kan je bijna de eierleider zelf nog laten zien, waar ik uit voortkwam bovendien. Ja…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Oud zijn, heel goed beseffen hoe jong zijn was en nu nog is, ik het gelukkig van geest nog ben. Moet je eerst oud worden en kunnen lijden om over andere tijden te kunnen belijden. Het is zien, horen en voelen van leven. Het is ontdekken en ontleden van het zuigende ook de vogels leren verstaan in hun ochtendzang rood oranje en roze durven dragen…

er was eens..... een huisje in het bos een heel klein huisje met één raampje en een klein deurtje het deurtje was wat scheef en de scharnieren kraakten er liep daar een scharrelaar die het allemaal wel maakte ook was er een sprokkel vrouwtje die rommelde met wat blaadjes en takjes voor de schouw en ze vulde alle gaatjes ze zagen het…

Voor hem die al dees dagen, zonder bate voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood, en langs de huizen liep met kaken rood van drift en pijn in 't harte bovenmate; Voor hem die, wankel, in zijn trotse nood de moed niet vond om 't leven zelf te haten, die beedlaars tegenkwam langs gore straten en hun niet gaf hun luttel dagelijks brood…

Als het voor mijn lief was Had ik mezelf, nadat ik mij onthaard had, Ook nog onthemd Ik wil die reclamekus Op mijn oksel, gestolen Zijn mannen-Nivea Hul ik mij, stringent In een niemandalletje Hij vindt mij toch wel…

Er was eens een zwaantje uit Dolen zo vrij in de open riolen Toen d' ekster paaide en 't zwaantje zwaaide werd 't vrije viooltje gestolen…

Voor mijn allerliefste sterretje Ik heb je niet gezocht en toch heb ik jou gevonden Ik heb het je niet gevraagd en toch ben je in mijn leven gekomen Ik heb het je niet gegeven en toch heb je mijn hart gestolen Ik heb het zelf niet gewild en toch ben ik van jou beginnen houden Je komeetje…

terwijl ik zoek hoe je pijn verwoordt heb ik wel tien muggen vermoord gestolen bloed inkt voor dit lied wie een ander zeer doet voelt het niet…

de onbezonnen jaren voorbij bewaar ik jouw gestolen gezicht tussen wanhoopskreten in een lade in de kast soms haal ik jou er weer uit wat was je toch een plaatje…