Alle inzendingen over gewiegd

in en uit de ademtocht op het deinen van de zee lichtgewicht gedragen welbewust van overgave strelen golven welvend voldoening van een warme waterwieg nachtdonkere diepte tintelt helder gekleurde levenskracht in zwierig ritme begroetend de zonneklare moederlach ongemerkt lengen vreugdetranen zilt de gul geschonken zachte schoot seconden…

Mijn haren spelen mee met in mijn hoofd de westenwind die vogels vliegen laat Hij daagt me uit luidschreeuwend langs de duinen zijn zilte wilde manen kruipend over het land Roffels in mijn oren met vlagen strelend langs mijn huid raakt hij buiten adem Geluid vervaagt het samenspel van zee en wind gelukkig als een kind in slaap gewiegd…

En dat ik dan kon worden gewiegd en getroost door mijn moeder die mij liefdevol en zachtjes in slaap sust. Me knuffelt. Zodat ik vredig vertrouwd in haar warmte kan slapen. Kon ik maar even leven zonder de zorgen van vandaag. Kon dat maar! Even.…

En dat ik dan kon worden gewiegd door moeder die mij troost, mij liefdevol in slaap sust. Me knuffelt, me geruststelt, zegt dat het allemaal weer goed komt. Kon ik maar even leven zonder de zorgen van vandaag. Kon dat maar, even……

Ik wil zweven op de wind Gewiegd worden als een klein kind Ontwaken in een bedje van satijn Was ik maar heel eventjes nog klein Maar ik ben al heel lang groot en volwassen Maar voor eventjes zou het mij best passen Even vrij van pijn en zorgen Zullen wij afspreken voor morgen?…

zacht wordt het kind gewiegd nog in het paradijs van lieflijke onwetendheid weer is er de bevestiging van onze band met leven in de eeuwigheid onschuld straalt vertederend uit zijn warm aanwezig zijn is welbehagen zonder pijn de wereld stilt in zijn geboorteban wanneer zal zijn woord van vrede ook onze waarheid zijn…

Wij woelen zonder end voor kinderen en erven, En 't gaat ons in 't gewoel, gelijk 't gewiegde kind: Wij woelen ons in slaap door allerlei bewind, En vallen moe daarheen, met d' ogen toe, en sterven. ---------------------------------------------------- bewind - bewegingen, beslommeringen…

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

verloskamer noemt Is haar verdriet geboren Ze heeft het inmiddels te slapen Gelegd, vlak achter haar scherm Waar het vredig is en stil Het werd losgemaakt van haar En aan zichzelf teruggegeven Het schreeuwde angstwekkend Maar er werd gezegd dat dat Juist een goed en een gezond Teken was Ze lagen heel even huid op huid Ze heeft het gewiegd…

Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht telkens voor een nacht, als kind gewiegd in haar moederschoot terug.…

Waarom ben ik gekomen ben ik naar je toe gegaan terwijl je voor altijd ligt te dromen bleek je lichtje nog steeds aan 'k heb de dood op schoot genomen haar gekoesterd en gewiegd vliegensvlug was zij verdwenen zie hoe schone schijn bedriegt links van mij zat 'n vlinder met de kleuren oranje zwart mooi te pronken als geen ander draag…

had ik maar één taal op sporen dat wasemt over de zilveren zee die geen vragen stelt in vergaarde schemer op tranen van lang gelee dat ik jou kan ademen met het vinden van waarheid om de dingen zwart op wit te hebben wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart" zo diep, kalm en helder zicht en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven…

de ochtendlucht was water op rode bessen de avondzon een kers op brandewijn ik hoor dwarsfluiten in mijn minnekozen ergens moet een lied ophanden zijn gewiegde vruchten in een strelende stilte in late slaapwandelende geluiden ik doe moeite om ze vast te houden verzen komen aanstromen in pianospelen maar ik ben bang voor schuimende nachten…

Als zij jong is – laat haar bezinken en gewiegd worden als een onnozel kind – bodem nog ongerept in de voren van zijn toekomst. Mijn inzicht zal haar niet grijpen. Zij zal het antwoord zijn op de vraag die zij mij toekent – hoe te overleven als zij er niet meer zijn zal.…

al geen ruchtbaarheid geven wat jij in mij brandde dat leven maakte je bang kon je niet aan ik heb haar gevoed wou niet verliezen als een leeuwin haar jong tegen me aangedrukt toen jij begreep dat je moest kiezen heb je haar woest bij me weggerukt intens verlangd pastoorskind verloren vrucht van mijn schoot ik heb het gekoesterd ik heb het gewiegd…

Een deel van jou was al in mij, maar pas toen hij ook zijn deel jou compleet makend,aan mij schonk zijnde uit liefde kon ik je wikkelen in de warme mantel binnen in me, gewiegd wordend in de poel die jou draagt op onze hoop en verlangen.…

Ik sliep gewiegd, als kind; Ik sliep, als jongeling: Thans slaap ik als een man: En zal, zo 'k hoop, eenmaal Als grijsaard slapen. En, Welk blij vooruitgezicht! Ik zal een lange nacht Ten laatste slapen in 't Gemakkelijke graf.…

Laat mij je kind nog eenmaal zijn gewiegd op je armen, de veiligheid voelen van je handen, ruw als de stof van je schort. Ze liggen nu naast je op het witte laken van het ziekenhuisbed of ze strijken, o zo moe, je grijze haren glad. Ik zie de blauwe aders en de bruine vlekken van de ouderdom.…

Nog baadt de nacht in rust al is dag expliciet in de vlag geklommen en draait het leven als een retrograde telkens weer haar rondjes handgeknepen remmen - terwijl ik vroeger hard het terugtrappen moest hanteren - laten het vuistenwit over de rode klinkers galopperen de winnaar is in zijn geboortevreugd gewiegd in euro’s en wat bloemen…

het al even verwachtingen geraken bros en wat is geweest lijkt voorbij te zweven wat ik ooit heb geplant staat verreikend in bloei vruchten doen mijn ogen blinken ook is het meer aanschouwen op een fragiele afstand en hoor veel in een echo klinken het leven laat los terwijl de tijd vervliegt ik ben tevreden; heb in het ademen gewiegd…

Gewiegd in 360, onder de zon en maan, door 9 manen. En aan het einde van de tunnel; water, grond, een hand? Ogen wijd open, gespitste oren, lippen aan elkaar geplakt. Mompel, glimlach, schreeuw en een halve traan.…

omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge sferen zweven onwetend van het dreigend avondrood dat cirkelend boven hun vluchtig leven gedragen wordt op vleugels van de dood wordt éénmaal nog zijn angstkreet hoog gewiegd…

regen dansend naar de hemel rijken ik wil op een zeemeeuw lijken wil op golven voortbewegen ik wil zilte zwoele zanden aan een eindeloze zee ik wil blote voeten stranden en ik wil mijn hondje mee ik wil vuur en water temmen vliegen als een leeuwerik de orkanen overstemmen in een eeuwig ogenblik ik wil beboterd en besuikerd ik wil gewiegd…

En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd. Dan staan ze weer trots in volle pracht En kunnen de vogels hun nesten bouwen Waar ze hun jongen mogen aanschouwen Waar ze al zolang op hebben gewacht.…

Ik verdrink me in de zilte gewichtloosheid naar totale overgave, gewiegd tussen de golvingen van je borsten waar jouw doffe hartslag het moment bekleedt. Seconden gaan als uren denken in het "NU" tot een fluistering het eindeloze beven breekt en rust zich zoekt in binding !…

Ja, de nacht belooft verzadigd inslapen, rustig gewiegd door Goddelijke hand. De hoeder is vrij van geloofsstelling, spreekt echter overtuigend over zijn Heer en Diens oneindig wijde regering. Raadgevende woorden dalen helend neer op 's mans verwanten, die met pijn en dwaling voorttrekken naar vruchtbaar land, tot Gods eer.…

Toen super-genie Leonardo da Vinci, Gewiegd in Toscane, een pracht van provincie, De schoolbanken achter zich liet na een poos, Werd hij in veel kunsten een groot virtuoos. Al werkend in Rome, Milaan en Florence, Werd hij een der parels van de renaissance.…

dat in lover vlucht De schil van een rottende vrucht Regen neemt het niet zo nauw Haalt de ziel uit dingen Regen drenkt het drogend linnen Tinkelt door herfstrood Het palet van de dood Een lied dat ons in dikke truien joeg Een loom verdriet sloeg naar binnen Het huis, één schuilkelder, één scherm En wij nog wat nadruipend in bed gewiegd…

op de Zwartendijk verlost als roomwit bolleke een melkfles gewiegd onder een parasolleke mens zeg niks ik had nog geen zon gezien met toen reeds sproeten zeven honderd tien op de foto nog zwart wit in de Haagse Courant geen krijtwit of lelieblank nee echt albino de plaag was bakker sandwich jos voor casino ik ging aan de schoffel meteen al…

Een vis zijn, zwemmend in roomsaus gewiegd, gekend, begeerd, genoten. ------------------------------- uit: 'Zeehond graag', 2000.…