Alle inzendingen over gezwind

Geen collectant stoot ooit zijn neus en gaat het om het arme kind, plak ik de zegels zeer gezwind. Ook onrecht -praat me er niet van- is iets waar ik niet tegen kan en bovendien heb ik veel weet van allerhande dierenleed. Verrek, nu ik dit alles zeg . . . Ik heb wel wat van Jezus weg!…

Gouden blad in de wervelende wind Als een kind zo verwonderd Dwarrelt zij daar zeer gezwind Een zomer lang heeft zij van vrijheid durven dromen Alle winden meewaaiend Welnu is de grijze herfst gekomen Precies zoals een jaar geleden Heeft de oude eik haar afgestaan Vreedzaam dwarrelt zij naar beneden Klaar om nogmaals dood te gaan……

Maar repliceerde de geestige gezwindheid ad rem: decadentie zou decadentie niet kunnen zijn zonder decadent veel monden En hier had zelfs de brabantse betweter niet van terug even liet ze dit besef op zich inwerken en besefte toen dat de woorden noodzakelijk waar waren…

De nederigen en de vrouwen Geloven 't open woord gezwind; Zij overreden het mistrouwen Der mannen; en een eenzaam kind Glipt 's avonds heimlijk in ons lover, En heeft zijn nest zo diep gebouwd, En geeft zich zo gewillig over, Alsof hij één werd met ons hout.…

Als in deze donkere dagen, ouders weer over de kinderen klagen springt hij gezwind op het dak met een goedgevulde zak... als Kerstman of als Sinterklaas. Mijn opa is een beste baas!…

De wind een winterkind dat nachten strengt gezwind de luchten ijzig blauw verft. Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as.…

je fladdert vrij en elegant in pracht van kleuren je kust de bloemen op de hei in al hun geuren je vliegt gezwind doorheen de wijde blauwe lucht je gaat voor bijna alles wat niet stil is op de vlucht je spreidt je vleugels en begint sensueel te zweven je laat me dromen en mooie momenten beleven…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

(Iets wat mij immer heftig irriteert) Dan wordt het met gezwinde spoed, terstond door mij geperpendiculariseerd. Wat is dat 'perpendiculariseren' toch een prachtig Hollands woord. Wel jammer, dat het leeuwendeel der Nederlanders, waarschijnlijk nooit van perpendiculariseren heeft gehoord.…

Hij haalt gezwind zijn tas en hoorn en roept verheugd: "Een weekje vrij!" Zijn ogen glanzen en blij maakt me 't plots besef: mijn zoon een vreugde die niet verdort een toekomst die niet verkort warm als herfstblaren is mijn hart om zijn leven maar verward vraag ik me af of zijn gezicht nog lang zo onbekommerd licht.…

In gezwinde pas, lopen zij vier avonden van jong tot middelbaar, ik zag geen oude, of toch ja eentje die het lef had te gaan lopen voor een kruisje, geen heilig kruis ach welnee, hij loopt gewoon voor de gezelligheid mee, de kinderen rennen, gillen en lachen vier avonden lang, tot aan de intocht op de avond van de vierde dag.…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

met het zonlicht op je staart spring je met gezwinde vaart razendsnel over de muren naar de tuin van de buren op een zonovergoten tak ga je geheel op je gemak zitten knabbelen aan een nootje dat je vastklemt met je pootje in een stadstuin verwacht je niet dat je zomaar een eekhoorntje ziet je hebt me in mijn ziel geraakt van deze dag…

op zachte voetjes ga je door het huis gezwind als de wind en zo stil als een muis Warrig, narrig wonderkind! jengelen kan je eindeloos maar als je zachtjes spint weet ik weer dat ik jou uitkoos Hongerig, brommerig drommelskind!…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

Zwevende vogels trekken schimmen zodat het zwermen schijnen naar zacht wenkend perspectief opzoek naar verdwenen zomer kom maar vlieg voorbij het kale najaar nestel buiten ‘t wolkenlint hoe intensief waarheen doezel uit smachtend gezwind ontkil je vleugels naar lomer weg van de wind over zeeën van golvende weide van nattig gras met…

Ze trouwen gezwind, maar dan baart ze een kind al vijf maanden nadat de twee vrijden. Een zevenmaandskind komt wel voor, dus twee maanden te vroeg is erdoor te verklaren. Die vier legt ze uit aan Reinier en ternauwernood leent-ie z'n oor. Het kan 'm niet bijster bekoren, wat zij als verklaring laat horen.…

Toen floot hij een deuntje en draaide gezwind Een zon uit zijn zwabber en keek naar de wind, Maar 't wimpeltje druilde: - tot later!…

Toen floot hij een deuntje en draaide gezwind Een zon uit zijn zwabber en keek naar de wind, Maar 't wimpeltje druilde: - tot later!…

twijg ontspringt in de nerven van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit in mijn denkwereld heel gezwind…

Geef hem Sensatie: vluchtige, gezwinde zenuwimpulsen, Voelen – onbegrensd. Vannacht zal ik haar wederom beminnen: mijn Avondster, mijn Muze, mijn Idee. Wat moest ik zonder haar, mijn Droom, beginnen? Dan zat ik hier en dronk mijn kruidenthee...…

Als de ziele luistert spreekt het al een taal dat leeft, 't lijzigste gefluister ook een taal en teken heeft: blâren van de bomen kouten met malkaar gezwind, baren in de stromen klappen luide en welgezind, wind en wee en wolken, wegelen van Gods heilige voet, talen en vertolken 't diep gedoken Woord zo zoet...…

Goedemorgen mijn kind, wat gaat het gezwind nu de maanden weer mild en rondborstig zijn zo zoet en zonder zorgen, zo zinnelijk als zomerwijn. En als we dan een keertje praten… -op weg naar Leuven is Spinvis er steeds bij- dan tracht ik me steeds te verlaten op wat je zegt, wanneer je zwijgt.…

(Vertrouwen op vertrouwen) Dijken echt te snel Opgegeven Opbouw conditie Gebroken met De ware aard van Vertrouwen op Vertrouwen. Beschaamd. Uitgetrokken De stekker van een Vriendschap die ooit Met sportiviteit In de kiem begon…

sluimerend slome sloffende voeten/ steevast starend stamelende blik handig hupse batonmanoeuvres/ heftig huilende koperwind schattig schuifelende pas-s(ch)andalen/ rillende regels vol jasverhalen op de tonen van trompettenoeuvre/ klappertandend als slagwerk gezwind kletsend klaterende cimbalen/ tergend tomeloze lanterfantfare…

En daarna wilde hij gezwind naar bed, Gelijk bij moegespeelde knapen. 't Nachtlichtje en zijn po werd neergezet. En Careltje moest bij hem slapen.…

zodat het hart van zijn beminde op zou springen l’amour teer kleurde in het zachte van haar wang och, was ik een dichter die zijn zinnen weven kon haar blik omschrijven zou als zwoele angelskiss of lokkende chemie in plaats van ‘t bittere gemis en een tongstreling benoemen tot venusbonbon och, dan zou ik niet zwijgen maar vertelde je gezwind…

gezwind fietst zij zijn dromen binnen feilloos voeren hersenkronkels haar over de neusbrug van bretagne onderstboven slalomt zij tussen dolmens en menhirs zijn verlangen haar te vangen is zoveel groter dan zijn armbereik ook wanneer zij voor zijn voeten valt en hij geen vin verroeren kan 'typisch droom' beseft hij in zijn…

Zó gezwind kan nooit een vogel vliegen, Als hij stort door alle heemlen heen. Maar hij voelt zijn vallen als een wiegen En de sferen rimpelen alleen. En het is in 't weerlichtsnel verschijnen Van de dingen, of hij stille stond. Even glanzen zij en zij verdwijnen, Als de glimlach om zijn zachte mond.…

gezwind fietst zij zijn dromen binnen feilloos voeren hersenkronkels haar over de neusbrug van bretagne onderstboven slalomt zij tussen dolmens en menhirs zijn verlangen haar te vangen is zoveel groter dan zijn armbereik ook wanneer zij voor zijn voeten valt en hij geen vin verroeren kan ”typisch droom” beseft hij in zijn droom…