Alle inzendingen over godsbeeld OR duif OR vleugel

De duif zit heel stil ver weg de roep van een uil een windvlaag steekt op…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

laken om mijn vermoeide vleugels sluit...…

Je hebt me vleugels gegeven, je wordt mooier met elke dag die ik met jou mag beleven. Laat me op dit gevoel maar even bouwen, het is zo heerlijk om van jou te houden.…

Toen op haar bleekgekleurde vleugel toch zijn diepe winterbloesems bleven bloeien keek zij door het vale raam en zocht het lente-erf af of hij kwam. En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn.…

Ik stuur duizend schepen naar de zee, klievend door hoge golven, tegen de sterke stroming in, zoekend naar gevleugelde wolken. Ik stuur duizend brieven met ze mee, biddend om een verloren liefde, tussen alle tranen door, hopend op een verlossend woord. Ik schrijf duizend zinnen neer, verzilverd in mijn gedachten, door verwachting getroost…

je bent hier veilig dit is jouw nest maar vergeet niet ook jij hebt vleugels alleen nog steeds begrijp je niet hoe ze te gebruiken zo vaak heb ik je voorgedaan het uitslaan en het stijgen maar bij iedere poging die je doet ogen ze gebroken…

Als op vleugels gedragen laat ik me meevoeren op de hemelse klanken van solisten en prachtig zingende koren Hun hartverwarmende stemmen het lieflijk geluid van violen strelen m'n oren Mijn hart bonst in m'n keel emoties komen naar buiten Even wordt het me te veel En komen er tranen die niet meer zijn te stuiten Dan sluit ik m'n ogen en…

woorden zinderen na als ware ik niet hier gaat zij weer op in het wassen van het rauwe maal achter haar toren ik boven 'r uit bladeren glinsteren tussen tengere vingers m'n handen gebogen rond gouden haren kus ik haar hoofd…

Neem me mee en draag me op de vleugels van de wind over zee ver voorbij de horizon zwevend op de wolken verstoppertje spelend met de sterren als een kind hand in hand reizend door de tijd op zoek naar het beloofde land waar alleen liefde is en geen strijd…

toen te eng dwingender dan ooit hun vleugels openden zag ik ze in hun steeds verder kijken de grens overschrijden op zoek naar een tijd zonder knellend keurslijf…

Maar ik zou zoveel kostbaars verliezen als ik verplicht werd voor vleugels te kiezen. Wat zou ik schreeuwen en roepen en huilen als ik mijn armen voor vleugels moest ruilen. De Heer zou ik vragen om erbarmen want ik zou je niet eens kunnen omarmen!…

maar we weten dat je op een prachtige plek zult zijn Laat de vleugels je naar de mooiste plekken brengen..…

uit de kerktoren stijgt met engelengeduld doodstille nevel…

Geen teugels, maar vleugels die ons samenzijn steeds naar hemelse hoogte hebben verzonden.…

Ik heb mijn vleugels in mijn hand Ze liggen roerloos stil Te wachten op de wind Ik heb jouw vleugels in mijn hand Ze hebben zoveel kracht Maar beschadigd in orkaan Laat ons samen vliegen Ik houd je vleugels vast Laat de wind ons brengen Naar bestemming onbekend…

Op dit lommerrijke terras Heb ik er vandaag Een flink aantal voorbij Zien komen, stijgend, Dalend, Air Portugal, Air China, Southern Airways, Maar ook KLM en Easy Jet, Bijna aanraakbaar dichtbij, Maar die ene zilvermeeuw Die gracieus en koninklijk Over deze tuin vliegt Heeft de mooiste vleugels Van allemaal…

het drakenei gloeit in het woestijnzand Rode draak groeit krakend verbreekt het vurige wezen een weerbarstige wand zie, hoe vleugels zich vanzelf spreiden in gekende gebaren kinderen en dichters kunnen nog vliegen op rode draken…

Ga mee op mijn vleugels Samen naar de maan zweven door de sterrennevels Daar, waar onze zielen vrij zijn Is het met jou tot in den eeuwigheid hemels…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Maar niet proberen Daarna de duif te consumeren!…

wanneer de stilte van de tuin zich nestelt tussen mijn twee oren gelijk vleugels van een duif ontmoet ik je op de weg waar waarheid en leven bomen zijn vereer ik je met de mirre van mijn diepste binnenkant -nog luiert het licht op struikenbladeren terwijl het beeld van de avondlucht bibberend blijft hangen- vereer ik je met de…

in de holte van een torenspits een kreupele kroon in de mist glipt de duif door een kier het gebinte kreunt onder een dunne mantel trefzeker als de naald van een kompas strijkt de duif neer in de afdruk van een rubberzool ribbels in een vlies van slijk herinneren aan de gebochelde dwerg die schichtig maar sluw achter orgelpijpen wegduikt…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in: eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na -------------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…