Alle inzendingen over grijsaard

Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen', Waar de levenswil ten strijd mee noodt, Naast der doodsklaroenen schrille stoot, Die de grijsaards oproept met de knapen.…

Februari wakkert de winter aan en eens de vrieskou het land inneemt krassen kraaien van afscheid nemen en menige grijsaard wordt gesprokkeld.…

Verdwaalde meeuwen slapen er nog immer in hun schaduwen terwijl in het dorp een grijsaard sterft ook even later dolverliefden huwen waar de geest van Hanzesteden eeuwig zwerft De rivier draagt op het kabbelend water de tijd naar veel verder en veel later.…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins.…

Ik heb de meest moeizame literatuur door mijn geest laten gaan, heb zelf enorm veel zwaarmoedigheid geschreven, maar dat wil niet zeggen dat ik een verstokte grijsaard ben geworden, want ik zing nog vaak Calimero's lied nadat ik een verse haring heb verorberd of wanneer Socrates mij de keel uithangt.…

Mij ontbrak die kans Het verkeer was daar stervensdruk had die oude grijsaard genoeg tijd?…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

Op de bok zit een grijsaard met verstand van zaken te kwijlen bij het idee van zijn vracht. Een herbergier koopt de biertonnen maar al te graag en de bierkoerier trakteert de nahijgende paarden op een flinke pint bier, want daar zijn ze dol op, zegt hij, en paarden worden niet gauw dronken.…

De grijsaard ziet alles met pretogen in zijn lange baard vol struikjes mos waarin het winterkoninkje fluit: .....Kom erbij, hier ben je vrij! Kom in de Kroon, doe je schoenen en sokken uit samen op het familiebed een warme deken voor elkaar .....Kom erbij, hier ben je vrij!…

overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën tijdens ‘t slapen verjongen is hun wonderschone baan ze toveren de grijsaards…

een bankje op een lommerrijke laan als rustplaats bij het zomerse flaneren bevolkt door oude dames, dito heren die 's avonds stemmig naar de schouwburg gaan vergeten is hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft…

Langs kale nevelakkers strompelt een oude man gebogen maar opgewekt naar de duinen vol lentegeur de grijsaard wil de frisse wind vergezellen tot vrije golven en einder blijft echter zitten op een blij glanzende helling jonge sterke bloei nog half in tere sluimer vraagt hier lang te toeven hij ziet een nietig plekje dat heel de wereld…

'k Was, met mijn jonge vrienden, Eens bij een wijze grijsaard; Wij spraken, hoe een wijze De vijand van het leven, De dood kloekmoedig afwacht. - Zegt, zei de grijze Wijsgeer, Zegt brave jongelingen, Waar zoudt gij 't liefste sterven?…

Veel waren burgers, vaak grijsaards en kinderen, offers in het duivelse spel van de macht; een vijf lange jaren diep donkere nacht Wij herdenken in stilte wat hen overkwam; maar zullen wij ooit onze onmacht herdenken en zweren dat dit nooit meer gespeeld worden kan?…

Met zijn hemdsmouw wist de grijsaard 't zweet, dat op zijn voorhoofd blinkt, en slaaft maar voort, met doffe slag op slag, de grove keien, scherf om scherf, vermorzlend. En hoorbaar klinkt, bij elke zwaai der hand, een schor geluid, - reutlen van een, die sterft, - uit 's ouden gorgel, door geen drank gelaafd....…

Alsof de tijd wordt verdraaid en verbogen, Zo ben je de grijsaard die terugdenkt aan ’t kind. Vandaag denk ik weer aan de zorgen van morgen, Gekromd en gebukt onder ’t juk van vandaag. Vandaag torst het gewicht dat de tijd heeft verborgen, En ik draag veel meer dan ik eigenlijk verdraag.…

“Vind je dat fijn, oude grijsaard?”, zei ik met een grimas, omdat hij klaagde over lucht. Die bevuild werd door louter mijn gezucht. In plaats van hem te vermanen staakte ik. Met schrik in het hart en in gezicht besefte ik dat ik bijna was gezwicht voor zijn wensen en die van alle mensen die zeggen dat iets niet mag, zoals deze man.…

tast verder dan jouw lijf en handen omvatten, langs dorpen en steden, akkers en weiden, voorbij wolken, sterren en maan overal huis ik, in struik en bloem, in krekel en spin, zweef boven bergen en wouden adem zon en wind ik toef in de blinde en ziener, bedelaar en vrek speelman en zwijger, wijsgeer en gek schuil in het kind en de grijsaard…

bovendien huil ik vaak droefde toen het ventje waarna de man op jaren knikkend hem bekende dat ook hij veel tranen kende maar het ergste toch sprak het baasje schuchter zijn de grote mensen die alsof ik niet besta nooit mij aandacht geven toen voelde hij de warmte van rimpelende handen met verschrompelde vingers die zachtjes de grijsaard…

Als superrelaxte grijsaard staar ik soms minutenlang naar de bewegingen van anderen, wat die anderen mateloos irriteert, waardoor ze soms op het punt staan om de politie te bellen, de gestresste, achterdochtige malloten. En als er soms 'Defect, sorry voor het ongemak!…

Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn wangen vlieten Als ik aan't uurwerk denk dat kwalijk was gesteld.…

Maar, als gezegd, laatst zag ik hem terug; hij stond vóór mij, in de rij, op het postkantoor: een bevende grijsaard, bijna zonder haren. Zijn dove schreeuwstem vroeg aan het loket: 'Wat kost een brief? Een brief naar Engeland?'- ---------------------------------------------- uit: Aandachtige liederen (1977 - 1982)…

Zomer; het seizoen waar ieder naar verlangt: elk kind wil zo snel mogelijk ‘groot’ zijn, elke volwassene zwelgt in het ‘nu' van de zomer, elke grijsaard kijkt mijmerend terug op wat is geweest. Maar elke dode weet wat het was: tevergeefs.…

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

wereld der vulkanologen een alom gevreesd expert Boegbeeld van zijn autonome equipe de leden bij toetreding ingezworen kregen een andere naam Haroun de vuurman, getergd en gekweld door dagelijkse woedeaanvallen Zijn blik eerder in een spuwende krater dan introspectie in eigen ziel Tegenstrijdige strijdbare grijsaard…

De oude kluizenaar woont al tientallen jaren bij het afgelegen moeras ziet 's avonds een dwaallichtje uit de modderpoel komen hij volgt de kleine vlam die langzaam voortzweeft hem over stevige grond leidt langs de nachtelijke dreiging van vage zwarte gedaantes windvlagen stoten tergend de grijsaard loopt onvermoeibaar achter zijn vuurgids…

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag* De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken* Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken, Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag, Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag* Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken…

Voor wie als ik van kind tot knaap, Van man tot grijsaard derven, Voor die is dood en sterven Maar verontruste slaap... De zoete macht tot lach of traan Gaf mij en nam mij 't leven. Alleen mijn ogen bleven Kijken, mijn voeten gaan.…

Laten wij lieven en leven, Lesbia mijn, En het gepraat van de ernstige grijsaards, zo klein Als een greintje geloven, Lesbia mijn; De zonnen vrij rijzen en neigen ter kimme. Voor ons, o mijn lief, na 't laatst licht verglimmen Is 't eeuwige nacht in vereenzaamd rusten.…

Zijn lange nacht, zijn korte dag Besteedt de Grijsaard goed. Hem zij, bij ONS, tot eerbetoon, Een krans van palmgroen aangeboôn; En klank van gouden snaren zweev' Door 't feestgeroep: 'De Winter leev'!'…