Alle inzendingen over grijsgrauwe

De bleke nevels omhullen de waterlijn grijsgrauw ademend…

Grijsgrauwe hemel veelkleurige chrysanten kale ruwe berk…

Grijsgrauwe kleuren van regen bewegen. Zwaluwen lijken verwonderd en licht: wiegende wind ruist door bomen en stegen: 't zomerse zonlicht stond me wat tegen. Zwaluwen dansen door dit paneel van schuivende wolken en grijsgrauwe kleuren. Toch blijft augustus met zomerse geuren.…

Een nobele kruin van halfedel filigraan van bevend koolstof aan een grijsgrauwe hemel de wind ervan aangedaan…

Als een wolk zwevend tijdloos levend kleurrijk reizend schoorstenen vermijdend om op een dag bij het grijsgrauw een vechtende zon onder een regenboog neer te regenen op jouw tong mijn ochtenddauw…

Als een wolk zwevend tijdloos levend Kleurrijk op reis Om ooit op een dag ten tijde de almachtige zon het natte grijsgrauw bestrijdt Vanuit de zegevierende regenboog zachtjes neer te regenen op jouw tong, Mijn ochtenddauw…

de nacht vlucht weg voor het oog van de dag een dikke mist pakt het dorp mysterieus in de verstrooiing gaat op en neer die je dus niet kan pakken voor je gezichtsveld (je weet niet hoe) morgen is er weer een dag om naar te kijken misschien zie je dan wel prachtige weidse vergezichten onder blauwe luchten…

Dit verschijnsel is mijn verzinsel: Een land met bovenop veel sneeuw Met grijsgrauwe ontsnappende wolken Met een paar wolven op zoek naar de maan Als ik mijn ogen dichtdoe Hoor ik hun hongerig gehuil Maar in de werkelijkheid – schijnt de zon, Het is 20 boven nul Ik lig in het water En droom.…

In de grijsgrauwe mist probeer jij te vatten elk onbegrepen woord zichtloos, zinloos blind voor gedachten zie je jouw beeld kleurloos, koud klinken klanken kil in het duister waar vergetelheid geen warmte brengt tot aan de dageraad…

uit grijsgrauwe regenluchten klettert het kille lentewater langs de beslagen vensters druilt een schimmige wereld donkere stemmen van de storm fel stoeiend met het prille groen een intieme morgen met warmte en geur een adagio van mozart een dagje gevangenschap het leven is niet onaardig…

zal ik wolken raken de eindeloze dreiging van grijsgrauwe stormen die vernieling zijn verschijnen als schicht die zichzelf weerkaatst verwoesting scheppen in schoonheid van licht zal ik geraas ondergaan gebulder beheersen bedarend als briesje het lot weerstaan bevend als riet dat buigzaam gebleken de stilte aanvaardt waar stormen…

Waar wolken elkaar raken vliegen uren van verlangen langs aderen van eenzaamheid en treuren om wat is geweest sterren raken grijsgrauwe luchten, schijnen schitterend licht langs de avond op weg naar een nieuwe dag gehuilde tranen verdwijnen in geopende armen waar gevlochten vingers elkaar vinden in glimlachend samen…

Met gespreide vleugels vliegt zij richting einder daar waar zij de dood vermoedt schieten beide ogen hartstochtelijk vuur maar raken kant noch wal verscholen achter aards leven lokt hij immer machteloosheid in zijn duistere val vertrapt hoop en schopt wanhoop langs grijsgrauwe zwerken waar taal voor altijd zwijgt graaft hij een kuil…

dreigend jagen wolkenflarden over het lage landschap heen windvlagen blazen machtig hard het water golft wild over het strand trekt zand met zich mee grijsgrauw met witte vlekken op zijn vleugels, vliegt een meeuw gecamoufleerd in de lucht land op een schip, slaat zijn klauwen om de reling vast langs de kustlijn een jonge vrouw…

dreigend jagen wolkenflarden over het lage landschap heen windvlagen blazen machtig hard het water golft wild over het strand trekt zand met zich mee grijsgrauw met witte vlekken op zijn vleugels, vliegt een meeuw gecamoufleerd in de lucht land op een schip, slaat zijn klauwen om de reling vast langs de kustlijn een jonge vrouw…

Toen de wind over ’t kerkhof gleed blies hij sneeuwvlokken in ’t gelaat Onbewust van het onmetelijke leed dat er restte na haar wanhoopsdaad Toen haar haar laatste zucht verliet zag de hemel grijsgrauw van kleur Reeds te laat voor het afscheidslied sloot achter haar rug de laatste deur Toen een blik naar ‘t lichaam keek bleek dat reeds…

Witte reuzen begeleiden zijn laatste reis De Wolkerse wolken fluffig en pedant Hij was groot, groter dan zijn zijn Warrig en onduidelijk zijn praatgrage mond Ieders ogen gekleefd aan de barstige lippen Mierenheuvels, wespennesten in rouw gedompeld Pissebedden, spuugbeestjes, grijsgrauw duingras Vogels, bunzingverdriet......overrompeld.....…

Schiet maar, vernietig maar laat de bommen maar vallen op huizen die niet van jou zijn op al die akkers die ooit omgeploegd en bewerkt zijn met liefdevolle handen maar nooit zul jij de liefde leren kennen en de koestering van warmte steen ben je, beton, grijsgrauw graniet een gevangene van je eigen haat die onverteerd tot onder je huid als…

Ver achter het grijsgrauwe regengordijn zie ik in een flits mijn toekomstig verleden beelden surfen kopschuimend naar het heden waar wolken golven raken bij de waterlijn herinneringen stromen langs vreugde en pijn over gelopen paden, ooit betreden werden hoge golven nooit vermeden prachtige foto’s op papier beelden mijn zijn lachende ogen…

Kerstmis is voorbij. de lichtjes zijn gedoofd ik had nochtans in een blijvend licht geloofd verlaten liggen straten, de lucht grijsgrauw we hopen alleen nog ; lente kom maar gauw na de feestmenu' s wordt weer op de lijn gelet alleen nog een rauwkost en slappe thee gezet solden roepen ons massaal tot meeneemprijzen vakantiefolders beloven…

Rozegeel en rozerood als gij ziet dat zo de wolken zijn aan de westerkim grijsgrauw paarsgrauw zó gij d'avend voelt aan d'oosterkim aan de westerkim als een gestrande boot aan d'oosterkim als een gordijn van uw kantoor niet als een kanten gordijn van uw salon maar als een vuile store op uw kantoor neem dan uw voorhoofd in de linkerhand…

Grijsgrauw gecamoufleerde bunkers, diep verborgen in het gouden zand speuren met hun zwarte, holle ogen, naar een vermeende vijand. Het helmgras wuift in de wind en kinderen spelen op het strand, zoeken naar roodgelipte schelpen, geen rotmof te bekennen.…

Het werd de grijsgrauwe stad die omzoomd met kapotgeschoten versplinterde bomen herfst werd, waar de Engelse radio van vergassing sprak. Toen het buiten licht werd niet de dag dat wij in de auto of op de fiets zaten de dag dat Maaike vroeg is het goj komen er ooit groene loten gaan we straks dood.…