Alle inzendingen over grimas

naar de hel kronkelend en konkelend doortrapt in duivelsspel een lieve glimlach stuurt het verkeerde signaal speelt een slangachtig spel spreekt mondige doventaal geboren uit de genen daar krijg je iets van mee het loopt niet met een sisser af een slang heeft nimmer vree appels zijn doorgaans gezond maar deze zure appel niet die grimas…

Niet het meest rare grimas houdt hun komst uiteindelijk tegen. Het is een zo natuurlijk gegeven, net zo natuurlijk als wind en regen rimpels trekken in een waterplas.…

wakker worden is bewegen, draaien wakker zijn is spelen, kraaien schone luier, ontbijten, poepen zeurderig om aandacht roepen schreeuwen, huilen, hoppen, schrikken yoghurt van een lepel likken slagroom met je handen eten vieze broek en van niets weten altijd lachen, vrolijk doen krijg voor iedere grimas een zoen dat ik lief ben en bijzonder…

zal me wel vergist hebben, Hij..hij laat zich nooit gaan Zijn harde trekken en scherpe woorden Wisten..voordat ik het zelf wist mijn liefde voor hem te vermoorden Toen ik hem vertelde dat ik definitief zou gaan had hij gezegd 'rot maar op dan' en had verder niets gedaan Toch dacht ik heel even dat zijn mond vertrok in een kleine grimas…

Dat uit het fototoestel dat de vader achterliet, hoe hard de grimas ook een lach betracht, geen vogeltje vliegt. Dat het verwijderen van een tegel, jaren geleden in de tuin gelegd, toont hoeveel leven zich aan het oog onttrekt. Wetende en toch steeds weer verbaasd dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt nooit aan het eigen graf staat.…

Wanneer ik mij omdraai en wegloop wandelt er dan een grijns over jouw gezicht of draai je gewoon het licht uit zodat alleen het duister jouw grimas kan zien zoek jij dan op de tast de afstandsbediening en zap je even langs die jaren waarvan de scherpte, de kleuren en het geluid niet afgesteld hoefden te worden omdat het klopte…

Uitwasemend de grimas van een geledigde pop. De papieren rolmaat uit verleden, tijd geleden. Getuigen die langzaam wegsterven in beelden aftreden, niet meer verder te ontleden. Een flauwe echo blauwt nog na. In zo’n dag heel even de handen als stuurloos mandje. Toch ik, toch ik.…

Ik dacht te zijn maar ik was monddood het was zij die floot op lippen roze en zoet De lucht verstond de belofte al was eigenwijsheid haar grootste goed, benedendeks was zij de kapitein en ik de schrobber in haar hand Toch eenmaal aan de bovenrand geraakt waar de zon haar ogen spleet en haar grimas kathedraalde tot in de kerkers van…

Hun grimas verbleekt, het schild brokkelt af. De dagen die zij leven lijken soms een straf. Enig vertier moet het leed dan verzachten, maar men zit onderwijl ergens anders met zijn gedachten...…

Er moet geen spot zijn in mijn stem, het leven is ernstig genoeg en daarbij: wat helpt een grimas in de duisternis? Zingen daarom zullen we, aan de dis zowel als op het werk, heel hard de trappen op en af zullen we lopen, het thuis op een onmatig zoenen zetten.…

zich ongenaakbaar door de pijn omdat van binnen zij de omgeving regeert Nooit erdoor verslagen Haar weg voortzettend In haar toewijding genereus Zij de zee die kolkende emotie aanvoert niet wegspoelt Al is ze fysiek geraakt in jou ontwaakt ongebonden geestelijke rijkdom een euforisch gevoel Haar talent niet versluierd Door schram, grimas…

knusjes keuvelen aan een houten tafel over je passages op een ordinaire dag je woorden vlot en met een glimlach een sterke koffie met een warme wafel spiegels reflecteren in de zon je zonnebril met lichtbruin vensterglas belichten fel mijn verbaasde grimas op een terrasje waar het ooit allemaal begon ik zag je mond zo elegant bewegen je…

Het plafond van de woning was wit in het bed lag een oude vrouw haar gezicht in een grimas een masker naast haar hoofd onder het bed stond een Middeleeuwse po gewoon po te zijn in volledig po verlangen ze prevelde onzinnigheden onvolledige zinnen over maagden en helden en sprak soms heldhaftig tegen po onder bed maar po zei niets…

Bladeren spelen uit twijg ontwaakt schaduwen in niets ziende ogen lispelen een lied vol mededogen nu het beeld zich aan hun schaduw raakt Het groene kleed dat marmer siert geeft het doods grimas een lentekleur het koud witte lijf de valse fleur van bloeiend leven dat welig tiert Haar handen plukken het mossig bed krabbend als verdriet…

Onbegrepen grimas - ploft zij in haar troon. Als ik Femke daar zo zie ontspruit mij de gedachte, Juffrouw Ooievaar - bouquetreeksideologie.…

Om zijn eigen gezicht te wissen roert een ernstig kijkend jochie met een grote stok in een plas vol halfvreemde spiegelbeelden waarop een oude man verschijnt rimpelingen op zijn voorhoofd ogen tinkelend als watersterren Vreemd moet je te vriend houden vooral als het vaag bekend oogt groet beleefd trek geen grimas wie ben je anders dan…

Struinend in zijn oude jas Vogelaspecten bepalend Lang haar, altijd in voor een grimas Dan weer klimmend, dan weer dalend Hij heeft zich in de nesten gewerkt Menig jonge vogel gemerkt Ieder detail wordt opgeschreven Mensen hoeft hij niet te beleven Recreatiedruk weet hem te raken Doorziet inkrimpende natuurzaken Moppert over dalende tendensen…

pijn aan borst met daarin hart trekt op gelaat: grimas, vage vragen, streepje dood. hand tast, beroert pijn en borst, tikt hart op vingers: blaas aanval af, kies hazenpad. ziel valt voor hart op knieën: verklaar lichaam blitzkrieg niet, lichaam noch oud noch zwak.…

, terwijl hij een grimas trekt. Ik wilde nog wat zeggen. Hij loopt al weg. Nutteloos eigenlijk om uit te leggen. dat het wel eens beter is geweest.…

ik wil je zijn op alle fronten zoals ik je lief, zoet zout bitter zuur, het geeft niet want mijn smaak wordt door jou nimmer betwist mag ik je zijn wanneer je pijn verschijnt met scheuten die slechts in de herfst ten gehore worden gebracht en ik jouw grimas mag dragen zodat de lente zich nestelt op en in jou gelaat ik ben je, lief ik…

hofnar clowneske gebaren kruidt kolder besmuikt de onderbuikgevoelens te lijf gaat lol trapt broeken kruist met luiers verknipt tot maskers starend naar pretogen kijkend als in een lachspiegel vergelijkend smileys dobberend op zee koppen van golven die schaterend dijen kletsen koude rillingen veroorzaken strandwacht vindt dode met grimas…

maagzweren en venijn En de verraderlijk zwenkende stroom Van zijn en worden Tussen angstdroom en fantoompijn Op een korrelige krantenfoto Staat zij in een verkrampte pose Nu is zij vermist En voedt ze de kindse geruchten Dat ze door een dorpsgek werd ontvoerd En aan de spijlen van een klam bed geketend Met doorligwonden en een verbeten grimas…

de tranen het zout van de zee verzachten En een glazen blik op oneindig is gesteld Als mijn voeten het rulle zand verkrachten En de hemel schuin omlaag helt Als de wind zachtjes door mijn haren streelt En ik zou willen dat jij degene was Als ik wacht op een dag, waarvan ik niet weet of hij zal komen En mijn pijn gemaskeert wordt door een grimas…

Liever jaagde hij maar voort met een duistere grimas rond de lippen en het woord, vulde zijn ruim met woorden en voer dan met hen mee, aan iedere vorm ontkomen in een rusteloze zee. waardig en groot,werd Pegasus door deze God bereden, maar, volkeren,het hindert dus wel dat hij heeft geleden aan een afwezig eldorado.…

ondanks dat eindeloze blauwe sprookjesachtig boven de dierentuin afscheid nemen heeft geen zin meer neemt af in betekenis door het licht soms blijken er bekende gezichten gelijkenissen van dieren in een gedicht zomers menselijk wil je zijn en dat probeer je ondanks dat laveloze geschater van oorlog en destructie in jouw geest met de grimas…

In het vuur De arena Was mijn vriendschap duur Ik kon vrienden krijgen bij de vleet We proostten met elkaar Op het succes Maar toen kwam de les Ik viel naar beneden Wat heb ik geleden Ik dacht dat ik vrienden had Maar ze waren me zat Zagen me niet meer staan Wezen me de laan Ik was weer alleen Ik moest er doorheen De komedie in mijn grimas…

Iedere dag neemt ze dankbaar aan Alsof het de laatste zou zijn Echter haar ziel alleen weet Dat ze uiteindelijk overstag moet gaan Maar voor ze zover is, heeft elke dag een zon Neemt ze dagen met een lach Niet eens een grimas, en de rest; Wilden dat ze dat ook konden!…

Onwennige grimas. Wat een gedoe. Een oude vrouw ziet gelijkvloers achter glas hoe kind en kleinkind hun affectie uitschreeuwen. Beter af dan even verder man en vrouw die staren naar een schim twee hoog. Onhandig gezwaai. Wat een gedoe.…

Verweerd een zwerfkei En gespleten in den vreemde, Breekt en geeft een grimas Meeuwenlach als delfstof prijs.…

Ik stierf duizend doden toen ik hem weer zag ik had de schrik flink te pakken kon wel door de grond heen zakken daar stond de man wat ouder maar nog met steeds dezelfde blik en tot mijn grote schrik sprak hij mij aan op dezelfde lieflijke toon zoals hij gewoon was jaren geleden hij trok een grimas voor mij althans voor zijn gevoel…