Alle inzendingen over groeien OR zoenen OR trekkebekken

dansen in mijn oude schoenen vroeger poetste ik ze om jouw zoen te kunnen vangen gelijk een vlinder die landde op mijn wang nee ik praat niet over overdoen de vlam in de verte komt dichterbij maar mijn vulpen is leeg geen schrijverij een a4 die wegwaait in de wind omdat het weer geen letters kreeg soms komt die droom dan uit maar je…

Dat wicht van de eerste zoen Bemint hem, meer dan... toen.…

mooi ben jij, zegt hij een beetje moe, zeg ik (onlogisch) je leunt tegen me aan ik voel je warmte zijn woonkamer warm verlicht straalt veiligheid uit alleen hij in deze ruimte soms zo voelbaar alleen zo ver weg landen die onveilig zijn ik kijk in het zwart buiten voel hoe hij me zoekt houden van is zo groot, zegt hij maar…

aangekomen och, arm zwijgzaam murw gemaakt besmet volk dat naar adem moest hijgen meegesleurd in de corona draaikolk we zullen hem met z'n allen voorgoed eronder krijgen het hart van de wereld zonk in de schoenen anderhalve meter afstand maar we zullen blijven boenen ook al is het soms een beetje gênant zonder handen schudden zonder zoenen…

Als we zoenen, geef jij dan aan mij of neem ik van jou? Als ik me met moeite losmaak van jouw lieve lippen zeg je soms iets wat zoeter dan zoet is: ik hou van je.…

ik houd van mooie rode licht gezwollen volle lippen als ze lachen als ze praten als ze niets doen maar vooral als ze niets laten…

Teder als een bloeiende roos verwelkomt de zoen een innige droom Het opent de roes schaamteloos om openlijk te worden ontvangen als een voorbode van geestelijke instroom De aorta zwelt aanstonds met verlangen alle levenssappen transporterend het nijpende energietekort compenserend Slechts door een enkele lipsamensmelting ontstaat deze alles…

ik heb geprobeerd haar zoenen na te doen maar ik verloor steeds weer het initiatief het bleek geen rollenspel te zijn maar een festijn van actie en reactie het rollen voelde fijn in zacht ontvangen wilde ik het nogmaals gaan proberen raakte al snel het tempo kwijt in onnavolgbare subtiliteit wat wij wel hebben geleerd is samen…

stappen van eeuwigheid ver ...hier zoen ik je tijdloos.…

neen Edith,’’je ne regrette rien’’ het moet nog beginnen zie je de zijden kousen waren er op tijd mijn mantelpakje hangt al klaar en ik mocht de warme krullenset lenen van Stella ik hoop maar dat er geen wespen zitten het is wel een romantische plek zo’n boomgaard maar die rotbeesten hebben het altijd op mij gemunt die lotion gaat…

weet je nog van toen ik je zoende jij zei grrr dit is dik onvoldoende om ons meiden ooit te verleiden ik maar deed alsof je mij ontgroende…

mijn lip veegt voorzichtig de gedachten uit jouw hoofd jouw ogen zijn voor mij doorzichtig ik zoen je zoals beloofd…

Jouw lippen beroeren de mijne M'n hart slaat over Voel jouw warmte op m'n gezicht Jouw ogen boren zich in de mijne Ik open mijn mond ontvang jouw tong je piercing maakt me gek Met knikkende knieën geef ik me over aan de dans van onze tongen...…

Kreeg een zoen 't Probleem leek groter dan het was Ik ben met jou weer in mijn sas Donker zat slechts in mijn hoofd Maar dat had niemand toch geloofd Nu ik weer bij jou kan zijn Voel ik mij als voorheen weer fijn Wat heb ik jou toch aangedaan Vergeet het... Laten we verder gaan…

Als ik je zoen Is dat voor even, deelbaar door de tijd Luister ik, fluister ik Verlang naar je lippen en kijk Achterom Hoor ik stappen, grind en Het slot van een fiets Mijn gevoel domineert Verstand is zwak Ik weet dat wij niet bestaan Zeg dat ons Ons niet is De zoen brengt ons samen Weten dat dit slechts voor even…

spontaan kreeg ik een zoen. Terwijl ze weg liep keek ik haar blozend na. Toen dacht ik ik zoen haar volgend jaar.…

als jij mij zacht zoent, ben ik haast mezelf niet meer, jij kust een ander.…

de kleine vingers plukten lief zo lief handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit kantjes bloosden langs de roze snit van een volle zomerjurk mijn glimlach rond haar witte haartjes en ik, die langs de bermen hurk in alle kleine jaartjes -vroeger toen de wereld nog niet rustte in haar graf…

Ik beschilder je in de lente boetseer je in zomerzon verlies je langzaam aan 't herstlicht versmeltende winterharten 'k wou dat het voorjaar weer begon…

.~ Vandaag zag ik je weer en dacht aan toen: Zo’n zoen zou ik graag over willen doen.…

Zo draait de Aarde verder naar Oktober met ons erop door heel de dierenriem: haar sterrenvrienden, die de levenskiem in laserlicht verpakten, helder-sober De Blauwe Sferoïde draait en schittert terwijl zij danst rondom de Gele Bron van nucleaire fusie: Koning Zon die zijn verliefdheid in fotonen twittert Hun Blauw en Geel vermengt tot bladergroenen…

ik hou van mooie rode licht gezwollen volle lippen als ze lachen als ze praten als ze niets doen maar vooral als ze niets laten…

Probeer en keer de dingen naar een positief gevoel Probeer en leer van dingen Kom zodoende tot je doel…

Daar lag ze, gehuld in witte doeken. Niet wetend hoe groot de wereld is, en wat ze allemaal zou gaan ontdekken. Ze volgde alleen nog maar haar gevoel. Puur en kwetsbaar. Ze huilde en dronk bij haar moeder. Ze zocht de warmte bij haar ouders. Zo jong en kwetsbaar, maar oneindig mooi. Twee maanden oud, en nog een lange weg te gaan. Daar…

Het leven gaat door Wat je ook doet, wat je ook laat Wat je denkt of denkt te denken Waar je tegen bent, waar je voor staat Je liefde en genegenheid Warmte, vertrouwen en interesse Alles groeiend met de dagen Groeiend met de zuiverste finesse Je onzekerheid en al je angsten Zenuwachtig en koortsachtig blijf je vechten Een beter bestaan…

persoonlijke groei van een vrouw in bloei in de bloei van haar leven vol van haar streven schrijdt ze voorwaarts op haar eigen pas tussentijds vertoevend aan de Ringse plas zich lavend aan het stromen van water emotioneel geklater een met de rimpeling zoals zij het leven zingt…

Kiem in volle grond Zuchtend naar het licht Zon en regen bedauwen het land Levenssappen stromen door het jonge blad Sterk in streven Bloeiend naar omhoog Stormen woeden Even knakt het riet Lijdzaam vol vertrouwen Trotserend deze slag Als een boom Geplant aan de bron Zijn takken reiken tot in de hemel…

uit de wonden van een gesnoeide roos komt geen bloed het heeft een andere naam die ik nog vinden moet…

Ze was een kleinschalig meisje ze is zichzelf een dijk alsof in de grote wereld geen zee te hoog gaat: heb je nu al ben je nu al Ik heb haar afgestaan aan de grote wereld omdat haar geen zee te hoog gaat et cetera…

vermoeden hebben dat ergens in jou een wereld schuilt voortdurend in beweging zoekend naar evenwicht daar bestaat de tijd niet zo van zichzelf vervuld als pruimen van goudgeel of van blauwpaars waar de zee telkens weer het zand van het strand kust hartstocht tot schuim slaat dat het water verder draagt onder je het beest voelen bewegen…