Alle inzendingen over haperend

Hij wast lachend zijn handen met het bloed der onschuldigen voedt achteloos voor, waar tégen de strijd hongerig zal verliezen pluche wordt urenlang plat gepraat al zullen daden pas worden verricht wanneer de startmotor gaat haperen en kou onze huizen binnensluipt…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…

Een apathisch zwijgen Een wegglijden in mijn lichaam Een langzaam haperen in mijn lijden Een schimmig doodsbeeld wil me verleiden Mijn pijn graaft steeds dieper in een bodem van tranen Met elke stilte gaat mijn pas vertragen en tekent wanhopige lijnen op mijn gezicht De nacht lokt me met haar verblindend licht…

Maar, mocht zo'n klok eens even haperen en dat komt nogal eens voor, U bent dan niet meer bij de tijd want die gaat altijd door.…

het regent vandaag, morgen verdort de avond dat het gedrukt staat met vervoeging van woorden gevangen in het dunne plaatstaal van ontluikende letters, de gaten in zinnen gedicht, de orde die mensen niet past, de wetenschap die geen liefde beschrijft, het onaanraakbare de haperende taal, het volmaakte gedurende het ogenblik…

ik wantrouw de stelselmatige stelligheid ik vertrouw daarentegen de zoekenden de breekbare geluiden, de brakke tinten van het ochtendlicht de twijfel, in woorden die moeilijk te omschrijven zijn de hapering, de rimpeling in het water de ommekeer in de rechte lijn de wolken voor de zon de zon die achter de wolken schijnt en het woord dat eigenlijk…

het was in een vlinderloze tijd dat een onafzienbare woordenvloed zich vastklonk aan de werkelijkheid en onze wereld vastliep tussen twee traagstromende haperende wateren het was in de tijd dat we te elfder ure de kracht van de zachtheid van de verbeelding vonden het was in deze tijd dat vlinders tussen palmvarens fladderden…

tegenwoordigheid van geest verdwijnt in nevel ontneemt aan het heden wat ooit was herinnering keert ten spijt vervlecht in zielenvezel wiens naam herkrast in hout ont-ijst in glas zonder tegenbericht weerklinkt wederhoor vandaag haperen praatgrage monden tongen hun wisselwoorden traag…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

Ik schrijf aan jou maar telkens schort er iets aan wat ik zeg: Ik haper zinnen, woorden blijven steken, beelden raken weg. Ik stuur je kattebelletjes, toespraken, preken, maar nergens staat waarom ik van de liefde stapel word. Ik schrijf aan jou tot op het punt van breken. en weet: ik kom muziek tekort.…

zag twijfels groeien in je ogen hoorde haperingen in je stem je handen die me altijd zochten vielen stil alsof zij niet meer mochten je stond nog naast me maar je neeg niet meer naar meegaan met samen voelden we de afstand groeien wisten dat het breken onherstelbaar was toch heb ik je hand gepakt een laatste kus maar zonder…

Slimme taal, een lang verhaal zonder hapering met snelheid uitgesproken, wordt bijna nooit onderbroken. Hij is de man die het kan al lijkt het finaal mis te lopen. Alles wordt beter vertrouw maar op Jan-Peter.…

vrede wees een apotheker niemand kan aan je tippen weet het zeker je bent van ongekende klasse geef oorlog tabletten om de wereld te ontsmetten het universum in hapering geef het een medicinale versnapering geef het weer beltegoed om te horen en luisteren laat de oorlog achterwaarts tollen en vrede als dominosteentjes vallen…

Wanneer ons geheugen gaat haperen, verandert ons herinnerde verleden en onze gedroomde toekomst. Wanneer ons geheugen weigert, verdampt ons idee van tijd en verandert in onze werkelijkheid. Ons begrijpelijke begrip van tijd blijft een verleidelijke illusie.…

iemand gooit stenen naar de leegte tussen de sterren omsingelt stille woorden verscholen onder een stolp van glas iemand blaft met schorre keel naar geesten achter koude muren botst in schommelend licht tegen het verlies van wie hij was iemand dicht met haperende pen op de mestvaalt van het tekort betast de taal met vingertoppen…

het zijn de tandjes die voorzichtig proeven in de groeven van het oud vinyl hun impulsen geven aan het mengpaneel dat tonen switcht waarmee de versterker blitst met doorleefde muziek waar het nostalgisch verdriet in krassen en haperingen als liefde en pijn nog voelbaar zijn ben zuinig geweest op hun hoezen boordevol herinnering…

mijn zus was hoog gestemd zij zong het Ave Maria wij knikten bij het kerks gehoor tot barstens toe graatzuiver af en toe heel even een korte hapering van droeve slik intens zwaar medeleven onze verkrampte ruggen rechtten in merg en been zoals onze zus zo was er geen…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

Iets werd ik van je, gek, voor eventjes, misschien een eeuwigheid, vijf seconden, van je haperen van je volmaakte toon. Oogwenk dat ik wist wat wij konden. Dat ik je zag en lief had en kwijt had.…

Terwijl zijn flair afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en…

Eén ding is zeker deze plek is geen blijvertje Het raderwerk zal gaan haperen De wouden van mijn longen zullen vroeg of laat verzuren Als tiener was ik al bang voor de dood en steeds de vraag Wie ben ik, wie ben jij? Zijn we fantomen van onze eigen opera?…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

wie hier voorbij is dan zie al wat overblijft is ruis al wat overblijft is gruis vermalen tot een grijs tapijt je gooit het puntlood uit en zakt ermee tot in wat eens schacht vier was daar rommelt het niet langer speelt een showorkest ten dans de hapering lijkt permanent op hoogspanning gesteld dat dit blijft duren zou dat een soort van…

Met stomheid geslagen haperen de klanken; afasie isoleert de gedachte van het juiste woord. De spreker niet langer volledig bij machte zal voor onbepaalde tijd worden afgesneden van het juiste woord.…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

Mijn dode moeder opgebaard Mijn ogen flitsen lijk een camera Dat beeld moet in mijn geheugen Klik, in plaats daarvan Plots, een beeld van vroeger Herinneringen haperen in baren Als brakke tranen spontaan. Snik Slik, vrees om wat komen gaat Angst voor wat nabestaat Hoe het ons zal vergaan.…

het is een dag van novemberstilte, kort en op gedempte toon langs urnenvelden loopt, haperend in de verte, een gestalte voor mij uit hier in dit niemandsland, tastend door de achterkamer van het daglicht ben ik in het midden van mijn afwezigheid meer verloren dan ik kan vergeten oprapend, paden kruisend, tegen de richting in gedachten…

steeds moeilijker vindt de sleutel z’n slot zelfs zonder te hebben gedronken giet ik de thee net langs m’n kop raak de draad van het verhaal zomaar kwijt er valt ongewild een stop de coördinatie is tot kindniveau geslonken maar ondanks dat bekijk ik het met een glimlach want het is zeker morgen komt de zon zonder haperen weer…

In de herhaling van klankloze dagen de woorden verwezen verweesd blijft slechts het haperen van de stem echo's van verwarring erosie van het zwijgen.…

toen we de woorden nog niet hadden en klanken haperend aan ons kleefden leefden we in duisternis kwamen voort uit de traan van een godenoog verborgen ons onder een tapijt van mos alles wat we wisten stond in de sterren geschreven met schorre klanken knabbelden we voorzichtig aan woorden proefden aarzelend het verlangen…