Alle inzendingen over hart OR masker

Met handen op mijn hart demp ik het gebons want jij mag niet horen wat nog bonst om ons Dit masker hemelsbreed zal geen spier vertrekken van wat jouw woord mij deed alle pijn bedekken Vaag nog de rook van je laatste sigaret achteloos uitgemaakt nooit wordend wat het werd…

Onzeker, intens verdrietig en bang verschijnt met het ultra-dunne masker een onzichtbare film op mijn gezicht. Kwetsbaarheid die niemand doorziet, in het vooruitzicht een tijdelijk geheel. Pijnlijke warboeltheater in hoofd en hart, tragische harlekijnen wenen teveel.…

Zet je masker af, toe, laat me je ware ik zien. Laat je binnenste een keertje buiten komen. Zet je masker af, ik weet dat je dat verdient. Probeer vanavond eens met mij mee te dromen. Zet je masker af, zodat je vrij zal zijn, misschien. Geef je gewoon eens bloot en laat je nooit meer intomen.…

Mijn ziel gevangen, en mijn hart in 1000 stukken verscheurd. Mijn dagen zijn geteld, het gevecht is verloren. Liefde die mij zo kwelt, en pijlen die mijn hart doorboren. Op sterven na dood, mijn masker reeds opgezet. Verdriet is mijn bondgenoot, en voorgoed gebroken is mijn verzet.…

Twee lege plaatsen aan deze tafel, zelfs een mooi boeket kan ze niet maskeren. Twee diepe wonden in mijn hart. Zal het ooit genezen? De tijd zal het leren. Altijd welkom, ieder moment van de dag. Al is het middernacht! Aan deze tafel, in dìt huis, waar mamma op jullie wacht...…

Alles van mij houdt van jou jij wist mijn masker af te zetten een blos op de wangen een firmament het kwade gedrapeerd als hemels element jouw mond spreekt mijn gedachten een traan van liefde is niet slecht gevuld met vocht het geeft te kennen - dat je hart het gewonnen heeft van het kwade -…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel Voor jou zet ik mijn masker af En hoop dat je dan ziet Dat ik gewoon een jongen ben Die lacht om zijn verdriet Voor jou zet ik mijn masker af Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens…

lijkt van me af te stralen maar kijk heus verder want je moet je mening niet baseren op alleen de buitenkant Als je me beter leert kennen dan zie je echt al snel dat je aan mij best kunt wennen het is een soort van spel Om niet gekwetst te worden nam ik een houding aan maar nu ik jou wil kennen laat ik me wel wat gaan Ik doe dat masker…

" M'n spiegelbeeld zet haar masker af, draait zich om en is voorbij...…

Verzwonden schijnt de smart, wijl 't treurspel ledig staat en klucht of boert alleen nog hart en geest bekoren. Ach! ieder ding heeft thans zijn zin verloren! 't Woord is de mom der gedachte. Sombre haat zweeft in de zoetste lach der vriendschap op 't gelaat, en door een spotwoord voelt men teedre liefde boren.…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

De mensen doen hun masker af, hun mooie-spelen moe-gedaan och arme, zij die levenslang gemaskerd gaan. Gemaskerd door hun eigen trots, vergulde lach of kranke lust. Zij krijgen van geen enkle dag wat avondrust.…

Lachend of huilend het kan allemaal Jouw buitenkant vertelt jouw verhaal Je geverfde glimlach is maar waan Je lege ogen staren mij aan Er is geen emotie achter jouw holle gelaat Geen liefde of vreugde geen droefheid of haat…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

ik ween mijn tranen aan de binnenkant enkel ik zie ze nog huilen traag volgen ze mijn wangen (aan de binnenkant) en ik lach mijn tanden bloot ik wil wel verder gaan en ik heb je losgelaten al blijft gemis en verlangen leven in mijn verdriet ik huil niet meer om jou (toch niet alleen om jou) ik huil om het gevoel dat onbereikbaar lijkt…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

het masker van het leven drukt op mijn gelaat de vrijheid in mijzelf wacht op ziels beraad de tijd is nu gekomen met leeftijd meegegaan mijn ware identiteit zal nu op gaan staan het werpt een korte blik door het nauwe ogen gat oh wereld die daar buiten ik ben jouw schijn spuugzat 1992.…

Maskers Bedekt, bedrukt de uitdrukking afgelegd gevormd voor het gelaat van klei, hout of andere creatie met open mond en holle ogen, zonder jij of ik relatie. Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

Kom, zet nu je masker maar eens af, en laat me je eens goed bekijken. Jij...hé, jij daar! Ja, jij daar daar in de spiegel. Zeg me nu eens wat je ziet?…

immers totaal geslaagd Nochtans ben ik zeker niet wat ik lijk Ik word door eenzaamheid geplaagd Kijk echter eens naar mij, nà de dag wanneer de zwarte nacht gevallen is Dan hangt hij half de stok, mijn vlag en dàn pas zie je hoe ik de liefde mis Zie nu eens hoe dolgelukkig ik ben ik ben het aller-vrolijkst van de klas Helaas..alléén mijn masker…

In wiens masker zal ik me vandaag verontschuldigen, om de zorgen van de nacht te verhullen, om de zorgen van de dag te verbergen?…

de grijsheid terneergeslagen vluchten ogen naar onontgonnen gebieden waar alleen zij 't bestaan van weet daar waar ze nog ontluiken zullen vlinders in vol ornaat dansen en geuren in volle glorie je hart doen smelten zo maskeert zij de bittere waarheid die bladeren doet dwarrelen in alle kleurschakeringen, zodat tranen geen vrij spel…

Jij ziet mij, maar niet echt Ik zie mij, enkel slecht Blij is vals, verdriet verborgen Ik draag mijn masker gisteren, vandaag en morgen…

'Leegverkoop' bralt het affiche op de spiegelende façade van de gezichtenwinkel een plakkaat vol maskerende wanhoop de overwinning van de teloorgang gelaten worden de laatste gezichten ingepakt - maskers van de ziel - de prijs van een eigen gezicht blijft onverminderd hoog holle hoofden verdringen zich rondom de laatste exemplaren tastend…

Ik zie mezelf in jou, hoe je de tranen wegdrukt en clownesk daarbij een grappig dansje maakt je hoofd ligt op het hakbord de grijns als was bestorven om knettergek te doen, omdat nu echt wat denken aldoor te pijnlijk was. Ik heb geen bijl om koppen af te hakken omdat ik dan mijn hoofd ook bij die hakbijl zie kom maar tot…

het opzetten van een felrode neus, geeft nog geen lachgarantie…

in ogenschijnlijke rust lijkt alles goed te gaan met masker op weet je de kleine wervelingen te weerstaan ik voel de storm die in je woedt en groeven ploegt in je bestaan dit kan echt niet verder gaan je kruipt niet zomaar door het oog van een orkaan want je verstand zit samen met gevoel op een vulkaan barst maar uit en laat de winden…

Vertekend beeld van de werkelijkheid Geslotenheid onder het mom van openheid Ik zie, ik zie wat jij ziet Het is werkelijk niet en hypocriet De leugen in het verschiet…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…

een lachende clown de geschminkte vrolijkheid verbergt zijn verdriet…