Alle inzendingen over harteklop OR in mijn boezem

De V van vogels in de lucht met enkel één ding in hun kop willen wel heen, maar niet meer terug en in hun lijf de harteklop van nieuwe nesten. Een V van vogels in de lucht waaiert vermoeid en afgemat, langs vreemde landen, kaap en kust al honderd jaar, al duizend keer en komt tenslotte hier tot rust.…

eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen het is zo zalig om je zelf te horen de harteklop…

is de brug over de Boezem van Crooswijk naar het Oude Noorden. Vroeger woonde je in twee kamers aan de overkant een om in te dansen een om van het dansen moe te zijn. Er waren nog geen woorden waarmee ik je liefhad. Toen nog niet.…

Z'n oog viel op d'r blanke boezem. Ze huiverde. 't Viel uit z'n kas.…

Had dan de deugd geen machts genoeg, dat ze een vermeetle hand verjoeg, die met een dartle drift een boezem dorst genaken? Moest dan een mislijk samenstel van walvisbeen, met wreed geknel, de maagdelijke borst zo strengelijk bewaken? Natuur! men handelt u tot hoon. Gij schept vergeefs uw toovrend schoon.…

Op 't hoekje van de Hooigracht En van de Nieuwe Rijn, Daar zwoer hij, dat hij zijn leven lang Mijn boezemvriend zou zijn. En halverwege tussen De Vink en de Haagsche Schouw, Daar brak hij, zes weken later zowat, De eed van vriendentrouw.…

Ook scheen 't zuchtjen louter weelde, 't Zij het schalks haar boezem streelde, 't Zij het suisde in 't blonde haar; Echter wuifde 't uit het lover IJlings meer dan geuren over, Zoet accoord van stem en snaar.…

Zijn uitdruk, neen, moet geen vertolking zijn in rede, Geen kunst; maar zelfgevoel dat uit de boezem breekt; Geen dichtspel dat ten schouw op fiere brozen trede, Maar 't uitgestort gemoed dat onbedwongen spreekt. Doch zie, wie dicht zo?…

God van leven en van dood Schenk verâming aan mijn boezem! Als een afgestormde bloesem Leg ik voor de orkanen bloot. God! geef vrede aan mijn gemoed! Sta ik aan de grens van het leven, Doe mij het getuigenis geven: ‘Amen, God! Uw doen is goed!’ God!…

De zoetgekruide wijn, hij laat in de beker bittere droesem, en telkens laat die herinnering meer bitterheid in mijn boezem.…

Zoals een Syrene lokte zij mij met haar grote boezem in haar netten, ik raakte verstrikt en er was geen ontsnappen meer aan. Voor haar geen probleem om mij met mijn vriendin te delen...zo hopeloos smakte ze naar 'liefde'...…

achter het zachte witte nylon zoekt met vingertoppen strelend de weg verder naar het eindstation Ze sluit haar ogen in extase genietend kreunend verslappen haar spieren achterover glijdend in het zand plakkend aan haar lichaam zwetend van verrukking Adrenaline brandt Sierlijk drijven de druppeltjes langzaam van haar romp tegen mijn boezem…

Zij doken in haar boezem. Met stenen die nog over water stuiteren, van her en hot tot aan de horizon. Hij wou dat hij haar zoenen kon.…

blus dit eerste vonkje, eer het tot een vuurgloed wordt: Droog dees eerste druppel water, eer hij u op 't harte stort; Zij het eerste kleine zaadje, eer het wortelt, uitgerooid: Zuiver 't hart van ieder stofje, door de ledigheid gestrooid: En die onbetembre driften, die geen macht kan wederstaan, In haar oorsprong reeds vernietigd, doen uw boezem…

want mijn kloppend hart Zou haar op uwe boezem doden. Dan, ach! hoe beeft, mijn teder hart! - Ligt leeft ge alleen in mijn verlangen.... ô Kloë, zo ik u niet vind', Staak ik voor eeuwig mijn gezangen. 1786.…

. - Al toon ik soms een blij gezicht, En opgeruimde zin, In 't binnenst van mijn boezem ligt Altijd nog de eerste min. Geen liefde is de eerste min gelijk, Hoe men ook de andre roem: Is 't lieflijkst waar deze aard mee prijk: Niet de eerste lentebloem?…

Wat tooit ge met benijde vingren Die schone boezem schoner op? Wat vlecht ge blaadje, bloempje en knop, En doet ze óm ‘t fladdrend rokje slingren, Terwijl ge 't haar met loof borduurt, En spieglend in het vlietje gluurt? Hou op! de tooi, waarmee ge u siert, Verbijstert en verblindt mij de ogen! Hou op!…

De liefde bliksemde uit haar bruine en draaiende ogen En zette al de zaal in lichte vlam en vier; Zij lachte en greep mijn hand, Mijn boezem sloeg aan 't beven; 't Hart zwoegde door de brand; Ik zwijmde en blies het leven Op rozenlippen uit; maar och! hoe onverwacht, Vond ik mij toen gewaakt in ene donkre nacht!…

Groene ogen vochtig glanzend Kijken angstig naar mij op, Het is over, over in een harteklop. Toch was gister nog de liefde brandend. Groene ogen zo verdrietig, Zo triest, geraakt, verlegen, Alle liefde, 't is nu verleden. Pijn van binnen, o zo nietig.…

heb me op een oplossing bezonnen Ik, kreupele, heb haar voor mij gewonnen Ik nam haar mee naar elk gegeven feest Ze heeft Madame de Monteban ontmoet Ik stierf na acht jaar samenzijn met haar Mijn hogere kringen vingen haar goed op Ze hield het kroost van haar Madame zoet Trad steeds meer toe tot intimi zowaar Haar zorg versnelde konings harteklop…

Er zijn ook mensen, die op dezelfde ster geboren lijken te zijn en juist die mensen moet je volop koesteren als de harteklop achter je ribben.…

De kust de boezem waaraan ik in een zoete zeeslaap val.…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

heel wat te vertellen, iets steels iets spijtigs, verdrietigs of juist speels ik slorp je woorden op en hoor je harteklop op deze dag zolang gewacht ik sidder, straks komt de nacht word jij brutaal van me afgescheurd weer naar die stomme trein gesleurd pijn en toch veel blijheid om uren intense tederheid mijn traantje smeekt: kom toch…

ik zie je dwalen tussen rotsen terwijl gedachten botsen met de tijd die jij voor hen ontsluit je bent met hen begaan kan hun woord verstaan en voelt weer de emoties stemmen klinken luid jij laat hun vroeger even uit je handen op het steen hun harteklop is nog te horen in de strijd voor leven hebben zij dit stukje land een eigen…

gevraagd een eindredacteur malheur of bonheur maakt niet uit zolang geen zuip geschuit ik dan lekker gewassen en geschoren als cupje boven het koren om ledig stil te zitten aan de boezem van L.Vanderpitte…

De beentjes recht en lang Dun als een ijzerdraadje, De boezem fier omhoog Zonder behaatje. Hij zingt een oerontroerend liedje. Is het een hij, is het een zij, Of is het een sierlijk travestietje.…

Van vlees en bloed ben ik en niet van steen, Nooit lukt het mij haar boezem te ontwijken. Ik heb het bij de vrouwen nu verbruid, Maar ik kom er tenminste rond voor uit.…

niet dat het mij iets doet een doodgewone gekke Marokkaan een doorgedraaide kaalkop knal en steek, naar believen, neer maar we hebben het hier wel over clignoteurs, hand uitstekend, niet in eigen boezem niet dat het mij iets doet ik ben toch al bijna dood…

in jouw boezem wil ik verdwalen, dag en nacht. in jouw intimiteit wil ik doordringen, dag en nacht. in jouw dromen wil ik waarheid worden, dag en nacht.…