Alle inzendingen over hartstochtelijk OR dragen OR warmte

Kleine kinderhandjes, dragen nu het leven Zo zwaar en zo ondraaglijk Niet om gevraagd, maar toch gegeven Papa en mama, een vage schim van toen. De warmte, de liefde, die omhelzing en die zoen. Gegrepen door dieren, in een menselijk gewaad. Soldaten met wapens, vertolking van het kwaad. Alleen draag je het leven, waar je in werd gedragen.…

In zachte tederheid gesponnen draden warmte door handen gedragen ogen vertellen wat de mond niet zeggen kan Een warme glimlach krult lippen kersenrood Zo is het goed fluistert de wind Twee paar donkere ogen blikken in iets wat liefde lijkt en heel warm voelt als stoppelhaartjes kriebelen op een tere huid en hartstocht brandt…

voelen door de hartstocht in verbondenheid van vriendschap…

, je zinnen smeulde vuur, er was rook van warmte die door eigen norm is geveld maar, op de lange duur zal passie je toch overspoelen wind zal hartstocht aan gaan blazen echte liefde laat zich niet verbazen…

credo Het universum vervulde je wens Je liet ons onverwacht, onvoorbereid hier achter Want dat je zo jong zou gaan, voorzag geen mens Je hebt geleefd zoals je wenste Je bent gestorven zoals je was Je bent en zult altijd jou blijven En je warmte draag ik bij me als een jas…

Mag ik je adempauze zijn Adem jij mij in Adem ik jou uit Leer jij me warmte voelen Ik jou ’t zuchten dragen Zullen we daarna samen eens een ademhaling wagen?…

ik draag je naar het water geef je wangen kleur het zout doet pijn vervangen vernevelen tot geur ik draag je naar de bossen geef je longen lucht de zon doet jouw verlangen verpakken in een zucht ik draag je naar de bergen geef je lichaam rust de sneeuw zal langzaam smelten verdampen als je kust ik draag je naar de wolken geef je…

ik draag je in mijn hart in mijn hoofd in mijn zijn in mijn leven in onze kinderen ik draag je hoe zwaar het ook wordt hoe lang het ook duurt ik draag je hoe zwart de nacht de ochtend gloort samen urenlang praten over hoe mooi het geweest is lief te hebben geliefde te zijn geleefd te hebben samen te zijn nu het nog kan verstrengeld…

Ik draag van alles, brood, kaas een bom of een verminkte kat. Dragen is mijn redding. Ook van binnen draag ik, vragen, tranen, gedaas en een karrenvracht solaas. Als ik niet draag is er een gemis dat niet te dragen is.…

donkerzware wallen zakken diep gegroefd door het dragen van zoutnatte ogen te lang bedroefd…

draag mij naar klanken melodieën van innigheid wanneer mijn hart dreigt te gaan dansen op tonen van kraaienzwart echo een beminnelijk lied als ik verdwaal afdaal langs het pad van stilte, het verdriet…

De regen valt Bevochtigd Maakt schoon Stof wordt vloeibaar Druppels worden stromen Zou er ooit een einde komen Aan deze liefde Soms stromend als regen En net als wolken blijft groeien Niet altijd een kans Om neer te vallen, en wordt alles door te wind geleegd Maar als het komt Dan is het mijn kans De stromen op te vangen, Te dragen,…

Voor elke vrouw, die een kind mocht baren Voor de dames die het niet mochten dragen... Cliché of niet, dat dikke buikje heeft zo zijn charmes Dat kloppende hartje, gaf me geborgenheid, iets warms. Techniek, vooruitgang, heus, niet mis Moedertjes, wij weten wat fijner is.…

Geef wat van je verdriet aan mij ik zal het voor je dragen Neem wat last van je schouders en leg het op de mijne Ontken niet datgene wat pijn doet en laat het er zijn Ik wil het voor je dragen Geef wat van je pijn aan mij…

onder de dichte bladerkroon van de iep vroeg je wat ik dragen kon de leegte zei ik vind ik zwaar en de duisternis ook maar een wonder kan ik wel dragen we tuurden naar het dichte bladerdak je bent niet geworteld zei je toen…

kant waarvan je niet terug zult keren wil ik met je kijken naar het rimpelende water ik wil met jou de zuidwestenwind voelen voor je afdaalt praten we over het ijs dat de lichtstralen breekt en over luchtbellen die als kwik over het ijsplafond glijden en tasten we naar het flinterdunne bloemblad als je naar de overkant gaat draag…

Lieve vriend, voel mijn zachte buik voor de man die niet kwam en draag me lichter ben ik nu dunner zijn mijn dromen je weet het wel de tijd verstrijkt, kus me kneed mijn soepele vel en draag me door de leegte van de nacht geef me vaarwel…

ik droeg je negen maanden (ik, jouw mam) tot de plek waar jij ter wereld kwam en vanaf daar zal ik je dragen al mijn dagen achtereen in alles eromheen…

weer thuis na weken onderweg ergens tussen nooit en ooit weer thuis voor wat het waard is een reis voorgoed gekoesterd als herinnering weer thuis nog gloeit de warmte in mijn ziel gelijk de hartstocht in mijn lijf weer thuis genietend van doorleefde dagen en toch nog steeds zo rusteloos als toen weer thuis laat…

ik zocht de liefde steeds in het rose/zachte violet verstrengeld dicht vlak naast mij in stil verbond zeer bemint zoals een dromerig kind blijft hartstocht groeien tot zoet geluk in hoopvol verlangen wat zegent zocht je troostende lippen die liefde dragen blij begroetend wat mijn hart verlangt ‘k heb je lief liever dan mijzelf…

Adem schoonheid drink de warmte en verheug je om vele kleine dingen. Groet de dagen van de lente koester ze met tederheden. Draag de stilte laat je vinden zie de vogels hoor het groen.…

Ze liep vaak door het bos Door dorre lanen Met triestheid in haar ziel Waar ook haar hartstocht sliep Geen ruimte was voor tranen En dacht aan eigen leven Waarin geen vogel voor haar zong Die zij kon horen geen warmte haar omringde of om haar werd gegeven en zij ook niemand kon bekoren Tot op een dag een kar zijn sporen trok Met…

~~~ ze heeft met hartstocht het minnen tot beeldende kunst verheven zonder zich masculien te bezinnen ze heeft met hartstocht het minnen geleerd aan haar boezemvriendinnen en leidt nu een goddelijk liefdesleven ze heeft met hartstocht het minnen tot beeldende kunst verheven ~~~…

spelen op de man wilde zij, hartstochtelijk, het kwam er niet van dat was geen wonder, want de missionaris hield haar eronder…

onderhuids verlangen dreef ons beiden tot bijna waanzin hartstocht streelde warme handen zweetpareltjes over blote huid adem mijn adem kus me , til me tot over jouw regenboog voel mijn hart bonzen tegen jouw behaarde borst laten we dansen in de liefdespassie stil mijn honger ik ook van jou…

Als een sneeuwvlok in de lente stilt het frisse van de wind de hete adem in de nek van de vuurzee van hartstochtelijke gevoelens transpiratiedruppels vloeien langs huid en haar zij wil hem hij wil haar beminnen…

tussen blauw en wit groeit hartstocht in een sidderen van verlangen gehuld in koele lakens bloeien blossen op haar warme wangen ze is terug ze mag er weer zijn handen voelen een appel aangereikt ze happen beiden gulzig wanen zich opnieuw in het paradijs…

zij vroeg hem aarzelend om haar gedicht te lezen hij las haar woorden tastte naar de bron verloor zich in haar ogen en haar mond, haar huid ontdekte zelfs verdriet driftig dronk hij van haar lippen liet hij haar woorden zwijgen in zijn stille stem haar zucht verdwijnen in de zijne de hartstocht vluchtte weg haar uitgelezen woorden…

laat ik me door je leiden meanderend door stegen van oud bladeren de rode beuken toekomst langs feeërieke zoete geuren van heliotroop en lonicera betoverend als de vrouwelijke kracht van levenslust in vurige zomerbries belopen we vastklampend de zachte stralen van avondrood en laten ons in innig verbond de hartstocht…

liefdesvonken zachte bijtjes pareltjes op warme huid lichtjes als vuurvliegjes in donkere ogen lokende wimpers lang glimpgewijs strelende vingers volgen in nachtelijke uurtjes donker waar hartstocht vurig brandt liefdeshonger dorstig op melkwitte huid een licht dat schijnt op zachte blossen van allereerste schaamte in warm…