Alle inzendingen over havens

Havens van schoonheid, woonplaatsen der wijzen, Eenzame baaien, steden dichtbevolkt, Zonnewoestijnen, poolland zwaar onbewolkt, Hoogvlakte en diepzee, doel van jeugd en grijzen, Heelal door mensenhand moeizaam gemaakt, Chaos, geordend en tezaam gebonden, Naar wetten, overtreden en geschonden, Geheel en deel der schepping nooit gestaakt,…

het vlaggenschip naar het boeienoord, voor anker en met het kompas geloosd krijst de hemel het water blankgrijs relikwieën als tentoongestelde obelisken vertellen in deze manke tot zwakgemalen winter dat eens het verleden het nu trotseert met het antwoord van het heden waarom dán toch verklaren schepen de stranden tot ongemarkeerde havens…

wij zijn bang voor het moeras En willen goedverlichte paden Willen terug naar hoe het vroeger was Door god en vader staat verraden De toekomst valt als een lange nacht Over onze tuintjes en mooie grachten Het verleden dat moederlijk naar ons lacht Het is onze jeugd waar wij op wachten De vaart der volkeren vaart niet meer Ligt in onze havens…

soort koeterwaals En houden alle lichtjes in de gaten Ze drinken glühwein, raken uitgelaten Het licht verbroedert zelfs het Vlaams en Waals Het stedelijks en het provinciaals Het roept een kerstbestand uit voor soldaten De bomen zijn verlicht, binnen en buiten Het water is het in kanaal en gracht De kinderogen zijn het en de ramen De havens…

Laat ik u schrijven, vriend, hoe zalig stil Het dorpje is waar ik nu woon, gevlucht Voor schrille stad en havenend gerucht, Helend mijn ziel en mijn verwoeste wil. 't Heeft weinig huizen rond een oude toren, Om ieder huis een mildbloeiende heg, Geen luide straat, maar smalle zachte weg Van zand waarin geen stappen zijn te horen.…

De bries heeft z'n onschuld afgelegd spant openlijk samen met brokken donder schrijft met samengebalde nevels een zwartboek voor kust en scheepsvolk zoals de verduisterde sterren drijven veilige havens verder uiteen hoe de steven ook radeloos rondtast raakt slecht eindeloos water wind jaagt vragen tomeloos verder onbereikbaar voor antwoorden…

Al zoveel jaren veer ik mee verklaar de golven om mij heen bevind mij op een woeste zee en drijf daar fier maar heel alleen De havens die ik aan ging doen als plek waar rust te vinden was voorzagen slechts in dagrantsoen verstrekten mij geen toegangspas Elk schip waarop ik binkje bleek had goed verborgen averij De magen raakten niet van…

jullie zijn me voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren…

Hoor het lied der zilvermeeuwen over lang verlaten havens. ----------------------------------------- Uit: Sloop de stad met tedere woorden, 2009…

Verboden Stad Minuscule luizen kruipen met hun monsterlijke ziekten als parasieten door wijde poriën van pauwen Als levende have van erf tot markt vernietigend inwendige lucht- en andere wegen Om ernstiger tijding dezer rampspoed te voorkomen sluit men alle metropolen af de wegen en de luchthavens gaan dicht de havens…

Verdraag ik de ruis, de grijze toon van havens niet meer. ‘Ik vertrek’ zeg je en je blijft nog even. De hoon toont zich aan jouw mondhoeken. Sinds vorige week waan ik me in een eng sprookje kruimels in een woud, een schaterlach. Maar het droombeeld verdampt. Jouw veren liggen nog vers in het nest.…

Je ziet ze op een vliegveld en in havens aan de zee, want juist daar sjouwen mensen heel vaak contrabande mee. U vraagt zich af: Waar gaat dit over, u heeft geen idee? Ik zal het u vertellen, het betreft ~De Douanier~.…

Van de haven, de monding van de Schelde te Antwerpen, gevaar en gespuis alom aanwezig tot in alle havens van de wereld... het mocht en moest veranderen vanuit het binnenste van de hoer (jawel!), het innerlijk der volwassen vrouw die voortaan van zichzelf houden zou.…

Drijvend in angstzweet, verbeten roeien Bange slaven in de boeien Geesteszwepen maken striemen Bang geslagen aan de riemen Spookschip de wereld Komt eraan Vaar je mee Of blijf je staan Monster aan In havens waar de angst regeert Ligt spookschip de wereld afgemeerd God is je leidraad, Allah de ware Maak je klaar om mee te varen Spookschip…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

ROTTERDAM, NOOIT OP DE VLAKTE Het is half zes, de dag verheft zich en ik zie uw ongelovelijke potentie uitkijkend over de Maas en de Zwaan rivier en brug van mijn Rotterdam port en city van groot Rotterdam dat geeft mij positieve energie dat streelt mijn uitdagende geest door vandaag weer bij te dragen laat Rotterdam mij groeien door havens…

Hoe zal ik vertellen over jouw diepste stromingen keer op keer wild of traag of beheerst meegaand, overal in 100 havens aangemeerd telkens weer mijn handen op jouw warme borsten als sneeuw op de mooiste bergen smeltend in het zacht omhelzen.…

Hoe mooi ook, goed, plots was er een ander met wie ik weer in mijn oude straten langs havens, duinen ging en op een volle boulevard.…

Nee ik verdraag de afstand, de grijze toon van havens niet meer. ‘Ik vertrek’ zeg ik en blijf en denk: ‘laf!’. Woede vertekent de mondhoeken. Nu waan ik me bewaker van een schroothoop. Kan ik de mist wegblazen? Het moet. De borstveren van de speelvogel bewaar ik, ze ruiken naar jasmijn en verboden vrucht.…

Je huizen aan puin en je havens vernield! Ik voelde mezelf bij jouw aanblik geschonden en vloekte; een biecht hoezeer ik van je hield! Het krommende straatje waar ik werd geboren, de school en m'n honk... Het is alles vergaan! Ik zag nog alleen een geblakerde toren in het gruis van vermorzelde jeugdjaren staan....…

hulpeloos op amper nog drijvende vlotten terwijl zij smekend schreeuwen om een veiliger boot of haven anderen missen de zeebenen vrezen alles wat deint en golft kunnen niet staan noch liggen omdat zij zieker dan ziek zijn waar wij samen reizen moeten rust op ieder van ons de plicht de reddende gordel te werpen naar veiliger en rustiger havens…

gemeenschap die ieders eigenheid borgt met ruimte naast respect voor eigen stem en mening opdat verschil van keuzes juist de brug van houvast is bij de interesse voor elkaar wie de jeugd inspireren wil het leven te omarmen leeft als lerend voorbeeld dat als nood zich kondigt samen oplopen logisch is met om elkaars schouders armen als veilige havens…

Je zegt, dat zo n land bestaat van genade en geen verraad het land waar ik troost vond en metterdaad voor elke strijd die ik streed en al te zeer heb getracht waar de Koning komt en het offer is gebracht Roep-'t uit waar je bent in huis op straat, loop langs de paden in dorp, stad, havens, langs kaden 't-is een land van goeden en geen kwaden…

hemel Groene vingers tamme ratten witte muizen zwarte katten Klokken tikken lampen branden dove muren scherpe randen Grote ogen kleine dromen gouden dochters godenzonen Lange vingers rappe tongen zoete monden zoute wonden Sluwe engelen listige slangen warme tranen koude wangen IJzeren mannen houten schepen open havens…

ja, dat staat er niet bij dat stond er nèt niet bij geschreven... ...de radio knettert van 't nieuws over streken waarover gij nooit of te nimmer een woord hoorde spreken over Canada dat ongegeneerd zijn troepen in Engelse havens zal doen landen ter evacuatie en bevrijding van ons werelddeel...…

klas althans avant-la-lettre maar tooide zich, eenmaal auteur, modieus met een Latijnse naam Jan Huygen van Linschoten werd zo Lynscotius zijn reisverslag zynde Voyage ofte Schipvaert Itinerario Een beschrijvinghe naar de Oost vanuit Lissabon naar derselve landen ende zee-culturen Met aandaght voor alle de voornaemste principale havens…

Bevriezen De bij het gekrijs van de meeuwen rillende havens, Waar je basveerboten koers zetten richting scheiding Ook in het donker van jouw nacht?…

levendige grootse havenplaats een warm kloppend mooi stadshart dan... plotseling… vliegtuigen in lagen bommen die vallen grenzen vervagen een bombardement op Rotterdam huizen in brand scholen in brand winkels in brand kinderen verbrand vrouwen verbrand mannen verbrand wegen verwoest fabrieken verwoest theaters verwoest havens…

In alle havens hoorde hij zingen Mária Pepita Lécina En de zwarte zeezwaluwen scheerden de zeeën van Finisterre tot Negreiga ¿Porqué, Porqué? ¿Porqué, Mária?…