Alle inzendingen over heeft vele aanhanger

moeilijk ben je te vinden vooral in een hooiberg nochtans je hebt een oog maar je ziet er niet door soms kruip je er doorheen en dan heb je geluk mensen slaken kreten wanneer je kunt prikken dus voor mij… kan je eeuwig stikken…

Er zitten minder blaadjes aan de boom dan er molshopen in het gazon zitten, maar ja, we zijn diervriendelijk hè?…

En als ik een Trump aanhanger zou zijn? Misschien hebben we dan een groot probleem. Dus jij kunt van bijna iedereen houden? Misschien wel, maar ....…

Hem ook die oude Messias "Jezusleeft" (plaats 25) roemt deze zin Ik zie dat 'Klavertje groen' wel zitten bij de grote vier landelijke partijen met zeker potentie voor het vice-premierschap want wie de jeugd heeft heeft de toekomst en de jeugd verdient meer dan ooit een jeugdig aanstormend inhoudelijk talent sprak ik als fervent aanhanger…

Genoeg liefde heb ik in huis Genoeg om dit te delen En met Liefde bedoel ik nu geen sex Mijn liefde is voor velen... Voor allen die mij dierbaar zijn Voor mama en familie wil ik er altijd zijn en dat zijn er echt velen...…

Die zitten heel wat beter in hun vel.'…

Zijn er eigenlijk wel dingen, Waarvoor je uit je vel wil springen. Vaak is het bij dit soort zaken Al genoeg als je je dik wil maken, Of in allerlei bochten wil wringen. Je moet niet zo overdrijven, je boosheid zal wel overdrijven.…

een wolk snijdt de maan doormidden de man opent zijn ogen welk deel van jouw land ken ik, vraag ik waaraan ben je gestorven aan de waarheid, de wind witgepoederd door de enorme stilte van de eenzaamheid ik vraag waar je bent en voel het afgesneden deel de kamer is vol gegons wanneer je me zwijgend ontmoet we schrikken van…

Een ontdekking dat in de goddelijke spiegel een eigen beeld ontstaat, want perfectie kent zo vele andere gezichten. ik tel het op de vingers de stuurloze klok van de haat of liefde of zijn deze in de tijd verjaard? ze is de energiebron van mijn verslaving bijeen vergaard, ik leef in het verdict van wit en zwart.…

Een loper kan het van een ander velen. Ziet ook de ander graag weer tot aan de nieuwe drempel gaan. Langs twaalf maanden van vele ronden kunnen vele voeten in het schaakspel van het leven naast elkaar bestaan.…

Rimpels en los vel alom, dat zag ik later in het spiegelbeeld. De knapste tijd was blijkbaar om. Maar toen bedacht ik, hoe mooi het is, dat ik dit nu nog mag zien. Want iedere dag is gekregen, kan een feest zijn bovendien. als bij toverslag trokken de rimpels weg, het vel zat ook weer goed.…

zwaarwichtig torst het zijn vele jaarringen. En beschouwd het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak. Het te beschermen tegen zon en regen en ander natuurlijk ongemak.…

‘k Misprijs niet dat men zich begeeft om vreemde talen Te leren van jongs op met onverdroten pijn: Maar hou ook zo veel niet van Grieks, Hebreeuws, Latijn, Dat ik juist binnen haar al veel te nauwe palen De onbepaalde geest, die vrijelijk wil dwalen Door hemel, aarde, zee, en niet gebonden zijn, Beperken willen zou, o neen dat heeft geen schijn…

Jij en ik zijn elkaars woorden Jij de inkt,... ik de pen Jij de inspiratie,... ik de zinnen Jij de kaft,... ik van binnen Samen gebundeld en gekleurd door gevoel gekruid met verlangen gesierd met hoop. Samen beademen we het verlangen in onze vriendschap Wij willen elkaars woorden niet kwijt.…

Pier Paolo Pasolini, de misdaad op hem is nog lang niet verwaaid en ze hebben zijn ziel niet kunnen breken, die aanhangers van Mussolini.…

Er worden in de rest van je leven nog vele auto's versleten, maar dit exemplaar zal je altijd bejubelen en nooit meer vergeten. Het laatste vervoer in je leven is waarschijnlijk zwart, liggend tussen wat planken en rijdt ook niet zo hard.…

Vele kilometers verwijderen onze lichamen Van een harmonie Onze harmonie, van kijken in je ogen Je hand strelend over mijn rug Lippen die vurig elkaar begroeten Dromend rij ik te snel Beelden van je gezicht weerkaatsen in mijn spiegel Je staat gebrand in mijn ogen Onze plaat op de radio Tranen van geluk Ik zie je morgen Tranen van verdriet…

de tochten van mijn vele levens…

Schrijven wil ik een gedicht waar ik mijn vingers van aflik indruk maken op jullie lezers me onderscheiden van alle meesters rijmen dichten alles zonder naam voor eer, glorie, alle faam ik kan gevoelens het best verwoorden daarin ben ik uniek de manier van schrijven, de techniek elke zin, elk woord, iedere letter vermoorden enkel, de droom…

Na vele jaren zijn ze elkaar nog steeds trouw, zó bewust van sleur…

Net nu, wanneer de werkelijkheid zich leek te ontbinden, als een traag dovende gloeilamp en ik het zoete duister zou omwinden, alle levensechte kleuren in het filmrolletje gevangen zetten, kwam daar het land van ooit terug. Daar, in dat landschap van wit licht, een oord van zeven eeuwen herinneren geleden, overkwam me het déja-vu dat er…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies. Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen…

zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender deuntje gaat na een tijd vervelen tussen kilo’s scheldkanonnades stierf de dichter verbitterd en alleen niemand kon hem velen…

Ik was een kind, als velen met mij, en zal na dit leven voortleven in mijn nageslacht, wie, oh wie, had dit ooit gedacht?…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

van scheiding tussen blank en zwart Zeven of acht jaar later, werd ik langzaam maar zeker met mijn neus op de feiten gedrukt toen zwart-op-wit duidelijk werd dat rassenscheiding zich onge- breideld en ongehoord had voort gewoekerd op golven van onrecht Nooit te begrijpen dat zoveel mensen; mannen, vrouwen en kinderen het verdriet van velen…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

zij hebben alles gewist ik ben gelift gebotoxd en restyled tot nieuwe vormen en gezicht pas later wist ik wat zij misten in tekening van alledag het leven van die jaren zichtbaar op mijn huid de lijnen kwamen samen spraken zich voortdurend uit in het strakgetrokken vel spreken alleen mijn ogen de waarheid nog wel…