Alle inzendingen over heimwee OR angst

Heimwee naar de jeugd? De tijdgeest schrijft momenten Die niet weer komen; Doch tijd polijst heimwee tot Zachte weemoed die beklijft…

tussen de bomen mijn verharde innerlijk verstild in restanten van lente werd zonder heimwee de toekomst van zomer ingeduwd…

Het lijkt het meest op heimwee en heimwee doet zo'n pijn.…

de ‘heimwee’ naar iets dat niet meer bestaat Sfeer van weleer verdwijnt omdat onze wereld verandert en tenslotte de heimwee eindigt in weemoed waarmee te leven is…

Ik woonde niet eens aan een rivier toch staar ik weer in de verte naar niets, naar het water dat ook niet kiezen kan waar het terechtkomt over welke giftige gronden en stekelige verwachtingen verdund, bevroren of aangevreten door duizend kilometer zon Aan mijn schouders groeien zwarte vleugels van heimwee maar ik weet me gedekt door…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Jij hebt heimwee. Heimwee naar de wolf die jij ooit was. Ik heb heimwee. Naar de aap die ik eens was. Laten we samen gaan jagen. Even weg uit jouw hondenleven. Even weg uit mijn mensenleven. Jagen, jij en ik.…

De angst houdt ons in de greep, stevig en niet te zuinig, leer leven met het feit, dat we constant over de schouder moeten kijken! Want ZIJ, weten niet van wijken! Dus blijf alert, is de boodschap!…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

en die er met heimwee aan dacht hoe het vroeger was en die nu is omgekomen…

toen zijn kersenboom bloeide ging hij weg van huis hij reisde vele, vele jaren was overal geweest hij zag kersenbomen bloeien een prachtig, maar ook droevig feest want elk jaar had hij heimwee heimwee naar zijn kersenbloesem thuis…

Wat een heimwee; Naar toen; Hoe jong ik was; Lekker keten in de klas. Nu is alles zo gewoon; Niets is nieuw Alles is zo duur; De maatschappij guur; Het is ook zo snel gegaan; De jaren vlogen voorbij; Hoe jong jij was; Het mooiste meisje van de klas; Wat een heimwee; Naar vroeger…

verlangen naar toen ik wil het nu loslaten mijn heimwee is moe…

stoppen, houdt van haar vermogen om met haar hart te meten waarom en hoeveel ze mij vertrouwt maar soms is ze bang is ze bang om terug te glijden in het gat waarin ze al gezeten heeft waarin ze te lang - maar praat haar niet van tijden - heeft vergeten waarom ze zo graag leeft vergeet niet: ik wil graag voor je zorgen, zorgen dat die grote angst…

'k Heb heimwee naar de tijd dat alles simpel was zo zonder zorgen, zo gewoon zo zonder uiterlijk vertoon en al die bladzijden nog schoon waar is die tijd gebleven? Wie heeft mijn prentenboek verscheurd wat is er toch met mij gebeurd waar zijn al mijn dromen, bontgekleurd de plaatjes uit mijn leven?…

Er is geen mug meer die nog wil zoemen als vroeger toen ik veilig lag in mijn ver bed en ik de kamer gevuld met droom en sprookjes zag. Er is geen troost meer om mij te wiegen, geen woorden die men liefde heet, geen vleugelen om heen te vliegen naar oorden die men veilig weet. Wel zijn er duizend kleine zorgen waarin ik langzaam ben vergaan…

Er is geen mug meer die wil zoemen als vroeger toen ik veilig lag in dat ver bed en ik de kamer gevuld met droom en sprookjes zag. Er is geen troost meer om te wiegen, geen woorden die men liefde heet, geen vleugelen om heen te vliegen naar oorden die men veilig weet. Wel zijn er duizend kleine zorgen waarin ik langzaam ben vergaan. Ach…

Niemandsland tussen twee werelden. Wonend in het wit tussen de woorden. Ongedachte, onvertaalde leegte, Ruimte biedend aan wat bijna is. Aan nog niet gevoeld gemis. Aan het nog onbestemde.…

Hoe Nieuwpoort ver kan zijn als een veldslag in 1600 Eenzaam en koud in een winterstorm met hagel en harde wind, het staketsel in zee, een gevaarlijke, verboden plek Herlees je nu onze gesprekken proef je een traan, voel je een lach mijn aanraking op jouw gezicht Door de wind tranen mijn ogen door de koude in de buitenlucht Straks…

alle bergen van de aarde beklimmen, waar ik kan stilstaan bij het bewegen van de zon Ik wil de wereld warm gaan bezingen, waar de lucht roze is en de wolken lichtpaars Ik wil me met de zeeën omringen, waar de horizon een lijn is tussen rust en vree Ik wil mijn dagdromen niet verdringen, waar tranen zich mengen met een blauwe heimwee…

Moeder, toen 'k lang geleden nog "uw jongen", Uw blijde eersteling was en pas geboren, Had ik u eens, voor één dag, verloren - En 't eerste leed was aan mijn hals gesprongen. Toen, weer terug, heb ik mijn hoofd gedrongen Aan uw warm hart, gefluisterd aan uw oren, Om weer uw zoete moederwoord te horen - Toen hebt gij mij zachtjes in slaap…

Ik moest zo nodig weer eens op vakantie. Dus ik kocht een reisgids met een kaart. Daarop heb ik me danig blind gestaard. Het valt me tegen wat ik in dit land zie. Ik was veel liever thuisgebleven, want De kaart is stukker mooier dan dit land.…

Ik voel mij als een kindje, Dat 's zomers buiten logeert, En alles heeft, wat haar hartje, Haar kinderhart begeert. De lieve, rijke gastvrouw Geeft uit haar overvloed Het kindje daaglijks bloemen En vruchten, rijp en zoet. Ze geeft haar kostbaar speelgoed, Daar speelt het kindje mee, Vertelt haar mooie sprookjes Van…

Voor het eerst alleen van huis weg voelt zij zich raar niet te verklaren en vlucht verloren naar het verlaten strand Tranen vallen als regendruppels, door natte wimpers kijkt ze wazig naar de stoeiende zee Dansende golven dagen haar uit hun zwierig spel met hen te spelen De verre einder en het watergeruis verzachten de pijn van…

Koude handen, stille nachten, warme handen, mooie nachten. Ik mis je je warmte je gezelligheid je uitstraling je.... je alles warme handen op mijn rug scherpe nageltjes die herinneringen achterlaten bekende adem een bevriezende muur ik kan je niet aanraken ik voel je niet ik zie je niet ik weet alleen dat je van me houdt…

Ik heb eind’lijk de rust weer gevonden de inkt te laten vloeien de woorden te laten stoeien in hun zoektocht naar verbintenis. Had ik eens de rol van dichter nu een ambitieuze debutant ik word overmand met inspiratie en vraag je om een kans Geloof in iedere creatie luister naar de cadans vergeef mij dat ik me heb vergist…

Heimwee naar het duister in het licht. In vrijheid gebonden en gevangen. Stil en eenzaam schrijf ik mijn gedicht. Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef.…

gedenk het kind dat nog mag dromen over perziken wolken beste vrienden is met vandaag voor 's nachts het water slijt klimmen de takken van bomen…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…