Alle inzendingen over herkenbaar

Feller: herkenbare kwetsuren in zachtwarm hout! In een badinerende kleurengeur zoek en voel ik, inhaleer ik haar respons...…

ik heb de hand gehad in deze wereld speelde poppenkast voor groot publiek het applaus ontging me niet herkenbaar kleine scenes met dialoog vol dramatiek natuurlijk vielen er ook klappen in passionele romantiek ik speel niet meer heb de poppenkast verlaten de wereld heeft mij in de gaten…

wanneer ik nood en verlangen schreeuw mijn vingers woel, ik rulle aarde licht het wit van bloemen op ik vraag niet meer, ik eis dat ik dezelfde reis maak, met dezelfde waarde vol herkenbaarheid maar juist daar, in ijle akkers sta ik, want ik ben je kwijt…

Gelukkig gaf men blijk van medeleven, Herkenbaar was die geestelijke dreun. Van velen kreeg ik hartverwarmend steun, Mijn hoofd is nu weer fier omhoog geheven. Ontroerd bedank ik al die trouwe fans, In Haren woont geen zielig hoopje mens.…

Als ik naar Oogappels kijk Eet ik graag een appeltje Want een appeltje is gezond En kijken naar Oogappels ook Het is de diversiteit van generaties In een naturel spel, wat z’n weerga niet kent Hoe herkenbaar mijn vroege jeugd tot vroege ouderdom Een feest van herkenning, maar wel met een traan!…

In aanmerking genomen dat ze er van leeft ziet ze er herkenbaar uit met haar blote konten gezicht Zodra ze het podium betreedt vergeet ze de kleine ruimte waarin ze heeft gezongen Ik zou haar willen zeggen dat ze mij herinnert aan het verleden Aan mensen uit de politieke kroeg met lelijke gewassen onder de neus…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…

wazig staart leegte mij aan woorden die er eerder uitrolden vanzelfsprekend haast blijven nu uit als in sluier gehuld dwaal ik in een voor mij maar al te bekende wereld waar ik al eerder huisde ook al reikt het zicht niet ver voelt het herkenbaar en vertrouwd alleen woorden ontbreken nog…

verborgen in een hoge kamer met het uitzicht op wuivende bomen geprangd tussen witte muren het lange licht te vangen voor de nacht gaat komen gedompeld gedurig onder de duur der dagen geduldig staan als een paard in de avond ------------------------------------------ Uit: 'Herkenbaar als lente', 1981.…

in de wolken zie ik jouw gezicht eerst vaag later herkenbaar in de zon herken ik jouw lach stralend en onvervangbaar in de wind hoor ik jouw stem eerst zacht later sprankelend in iedere regenbui proef ik 't verdriet van jouw tranen overrompelend steeds sterker voel ik jouw nabijheid dag en nacht geloof me vertrouw me…

Voortdurend overwerkt plaatst hij het mes zoals een zachte heelmeester betaamt de nieuwe mens ontwaakt uit dromenland vol littekens maar wel strak waar is mamma vraagt het kind jij bent niet mijn mamma die keek anders was lekker zacht en lachte altijd tegen me…

Wij leefden, grazend als de dieren in het stille dal van een duinpan, spelend in het licht en zon en met elkaar om steeds een eerste bruiloft te vieren, beschut tegen raadselen van de toekomst en de wind, wie van ons het ruisen van de golven, het spel van elementen wilde zien, besteeg het helmgras naar de top, tuurden naar de kim en verder…

Zon in het begin, regen aan het eind, er is geen gewin, dat elkander verblijdt, een veer waait met de wind, herkenbare wispelturigheid waar zij wil landen, elk woord in dit gedachtenlabyrint laat gedachten in een andere wereld ontbranden, is het voor lange tijd of een fragment? of echt voorbij als blijheid wordt erkend?……

ik heb je in grote lijnen getekend belegd met kleuren glas uit wat voorhanden was details gesneden en gepast zodat het eigene herkenbaar lag je warmte als ondergrond gekozen stralend uit gezicht en ogen jij leeft in mozaïek speelt licht en jeugdig in de vreugde van je ziel…

jouw lach ontsluit zoveel plezier en baart humor in twinkelende ogen golft door de ruimte in een aanstekelijk ritme op een melodie die al eeuwenlang hout zaagt en waarvan de teksten in alle talen meegezongen worden in generatieve herkenbaarheid die uit voeten komt die staan in een wereldcyclus…

In de mist toch nog zo mooi herkenbaar. Zwanen unieke dieren opvallend, mooi met hun verscheidenheid. Deze: dieren doen nooit wat als je maar niet te dicht bij hen komt. Laat ze leven, dan mag je als mens ervan genieten zoveel je wilt. Zwanen, ze zijn te mooi om waar te zijn.…

trippende ego vergrijzende onmacht loze beloften verpakt in een leus te veel van hetzelfde te weinig herkenbaar schreeuwt om de aandacht neemt bij de neus levend in leegte en zwijgende massa respectloos loslippig in roddelcircuit vertrouwen beschamend de hand in de kassa geeuwt zich verkiesbaar mijn stem krijgt hij niet…

het loopje van jou zong haar boodschap al luid vooruit snel wisselende woorden droegen vaak in akkoorden hun bestemming al in herkenbaar plezier daar of hier het was een lust jou te ontvangen behangen met zoveel vitaal elan en jouw lach die altijd iets meer vermocht in een warme omarming die ons muzikaal meenam naar geniaal…

Het warme hart Doet het mijne branden Ik lees je Alsof ik je hoor Dankbaarheid verpakt In jouw gekozen woorden Onschuldig maar puur Voor mij veel te veel Zo herkenbaar jij De afgekorte woorden Ogen prikken Boven een voorzichtige lach Afstand bestaat niet Nu ben ik bij je In de kern getroffen Een prachtig geschenk…

Ik vlucht naar mijn jeugd, herkenbare tijd. De morgengeluiden in het huis, de feestelijke zondag. Daaraan klamp ik me vast, in diepe tijdnood. Een reddingsboei, voor even.…

na een lang beroet verleden veranderde mijn bestaansreden, in een indrukwekkende skyline met uitzicht bij het avondlicht herkenbaar tot ver beneden kreeg ik een kroon aangemeten.…

Je haalt alles uit jouw mogelijkheden riskeert veel met jouw onmiskenbare talent nooit meer lui, hoor ik je zeggen en je schrijft opnieuw een enerverend gedicht de blauwe maandag is een maand geworden de zon en de maan hebben een gezicht nooit zullen woorden muren worden je zoekt contact met een herkenbaar gedicht.…

Nachtelik vliegen vogels van de wilde wingerd weg Schrikbeladen klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren_ _ _ _ _ vlerken _ _ _ één ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende _ _ _ _ vlerken _ _ _ _ vol Plotseling zijn…

Nachtelik vliegen vogels van de wilde wingerd weg Schrikbeladen klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren vlerken éen ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende vlerken vol Plotseling zijn vogels schrikgeschud ons tot-dingen-gestolde Angst…

met koude vingers kneep kille mist het leven uit de dag wolkte langzaam omsluitend hield met valse intimiteit de herkenbaarheid buiten alleen op een eiland zonder zicht en geluid kroop beklemming van binnenuit eindelijk in opluchting thuis de angst is voorbij en geeft in dwalen de wildste verhalen…

zo stil was je nooit als in de blankhouten kist verstoken van elk levensteken nog net herkenbaar alsof er iets is weggegrist waarop je niet raakt uitgekeken verbleekt tot marmer bekende trekken uitgewist elke kans op terugkeer geweken onomkeerbaar dood alsof God zich heeft vergist en je zo weer zult gaan spreken…

zo ver en dichtbij binnenste buiten gekeerd in mijn eeuwige mijmering bang voor het streven eet je niet dat wild kind stil staat onder gelopen door het licht van een prinses van de sterren herkenbaar in verzen geschreven in de tuin op een zomerdag van een kathedraal speerruiters bewaken deze muren van de pijn als kiespijn mis jij in…

Hoe groei je op passend onder een ledikant in de Bijlmer, maak je je stiller veilig onzichtbaar, ontbreken er oude weelden en speel je beslist soms geen buut vrij op ongevraagde momenten. Raciale spanningen, het steeds half slapend met alleen je pen en gedachten, herinneringen aan ooit dat verre land ontwaken in de Bijlmer, en steeds als het…

We dachten dat er geen taboes meer waren Dat alles wel gezegd was en gedaan Dat we met medemensen zijn begaan Dat gêne iets was uit de kinderjaren Hilarisch ligt de kleine ziel hier bloot Zo heerlijk fout wordt alles uitvergroot…

je gouden haren omsluiten je gelaat en ik wil continu weten wat er in je omgaat in perfecte stoffen beweeg je je als vanzelf en ik begrijp nu pas wat 'van nature' betekent je prachtige stem zo herkenbaar en uniek en ik hoor dagelijks lelijk kraaiende vreemden misschien droom ik je lief, lieve vrouw maar op een dag heb ik de…