Alle inzendingen over herkenning OR verdriet OR bood

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt.…

Anders is de herkenning van de realiteit, Complex op een manier die ik liever mijd. En toch luister ik met vrede en onvrede naar muziek van onze tijd. Rust zacht Al Bud, Larsonic, vind vrijheid..…

Ineens was zij weer op til toen ik haar achter mij hoorde bij oom Donald waar onze kleinkinderen naar de tekenfilm Bambi keken herkende dat beeld en het roepen van roekoe roekoe naar de bediening wat ik eigenlijk niet wilde was toch op de grond kijken zij liet iets vallen: plets lieve rode duif gaf een kopje waar de kleintjes naar…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

het is meer dan verstrengeling van onze belangen hoe je kijkt, hoe je lacht, je geur, gevoel voor humor maar bovenal de klik al jaren lang ben jij zonder woorden vertrouwd en mij nabij je rare trekjes zijn mij dierbaar jij ontziet mij waar nodig kan ook vlijmscherp benoemen waar het wringt kortom, een vriendin voor het leven…

Laat mij altijd overdonderen door de natuur en als ik dan dieper op haar inga kom ik tot de conclusie zij de zuivere ware liefde is de mensheid heeft dat ook: dezelfde eigenschappen ondanks veelzijdige gebreken hun wispelturigheid knipoogt in herkenning tussen hemel en aarde waaruit zij zijn ontstaan: maar er tollen altijd duivels…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten mag.…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ontmoeting Herkenning Vertrouwen, warmte, energie Crisis Handreiking Alles of niets vriendschap Geen keuze Vriendschap verlangt of verwacht niets Onverwacht Pijn en verdriet Loslaten Ontmoeting Ooit weer Eeuwige liefde Vaarwel mijn verloren vriend Tot ooit…

keer berouw Het leven gehuld in gestrande rouw De liefde is tevens tot haat bereid Kinderen offeren zich in de stof De een is schuldig, voor de ander de lof Een enkeling gaat samen tot het bittere eind Diamanten schitteren verfijnd Rimpels glimlachen tot men eenzaam wegkwijnt Een einde gescheiden door de dood Is iets dat weinig troost bood…

te herkennen Geen traan te bekennen De onverdraaglijke pijn…

mij ooit bood.…

Toen ik dan jou En mezelf was Kwijtgeraakt En in de stilte Van het klooster Dat mij deze Retraite bood In mijn sobere cel Mijzelf langzamerhand Begon terug te vinden, Was het dat Ik als vanzelf De woorden vond die Mijn pen op het Schrijfblok lichtjes Vastlegde, en dat ik Mijn verdriet een stem gaf Die zacht vibrerend…

het was veelal een snoepje voor de kinderen in de straat wat laat ook de buurthonden/tjes zijn dolblij met een brokje liefst twee als het verdrietig sterft of een puppy wordt geadopteerd/geboren troost/deel hun verdriet/blijdschap met de verzorgers/sters hiermede nooit enig tijd verloren de knapperds herkennen jou…

ongetwijfeld maf vraag ik mij dikwijls af of de Eeuwige met ons speelt ons in groepen heeft verdeeld hoe anders te bevatten dat ene, dat zuivere, datte herkenning, verhelderend als licht als ik een ander bezie, maar tevens mijn gezicht…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken. Welsprekend een juist accent van een vroege lentezon, als druppels water uit de diepte van de levensbron, herkenbaar ritueel nooit te nimmer…

de herkenning wanneer je kinderen kinderen krijgen en ouder worden de déjà-vu van vertrouwde gebaren in onwennige handen vertederend nieuw het koesteren doet herinnering dagen vergeten verleden ontwaakt in toekomst…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…

Bladstil, niets beweegt een tijdloze zwijger zwijgt, ik kan hem horen. Onbaatzuchtigheid, om het eerdere streven, achterwege te laten. Toon van eigendunk, voor het gemak vergeten, herken het geluid. Alles valt tot een, dat ene keert tot alles, voordat het verscheen. Overtollig woord, ingepakt of uitgekleed als koude waarheid…

Ik zie mezelf in jou, hoe je de tranen wegdrukt en clownesk daarbij een grappig dansje maakt je hoofd ligt op het hakbord de grijns als was bestorven om knettergek te doen, omdat nu echt wat denken aldoor te pijnlijk was. Ik heb geen bijl om koppen af te hakken omdat ik dan mijn hoofd ook bij die hakbijl zie kom maar tot…

ik voel ver weg ook in het denken niet te vatten, toch wil je me ergens roepen of wenken zo ik dat ook ken, doch het ligt in de tijd besloten als het eenmaal daar is, word ik in herinneringen gegoten, soms in de nis van een kloppend hart je zult jezelf aanschouwen (als ooit het grijs jou bedekt dan wel eerder) het is een moment…

er zijn flarden blijven hangen restanten mist uit een eerdere zee er vormt zich aanwezigheid in onze wachtrij druppelsgewijs, nummeriek gemeenteloket, mensenheugenis hangende het onderzoek kunnen we herleven kaalslag met bos vullen, het bos met bomen -wat nu volgt is toekomende tijd…

In avondkoelte zag ik je zwoele loensen aan voor koortsigheid.…

hier kom ik je tegen tussen letters en dichtersdromen een vlinder in de zomerstorm je draagt een mantel van liefde als een fladderlichte omslag gerangschikt in een aardse vorm ik zou met je op willen vliegen het draagvlak verdelen sierlijk, soepel, onkreukbaar zweven schrifttekens rusten op de wind dwarrelen naar de aarde daar raak…