Alle inzendingen over het geluid van tijd

gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren ze zal de winter verjagen de onderhuidse stilte doorbreken die haar vleugels eens verlamde…

zie de tijd, liefste en wat kan worden laten we niet tellen, de schaduw en de angsten of de nerven van een verdorde boom ik ben een vogel in jouw handen meervoudig en nabijer dan ooit zie de tijd alsof we wonen in de haven waar schepen voortgetrokken worden door lange draden van lente alles gaat voorbij maar lief, laten we langs de zeeweg…

zie de tijd hij komt steeds weer in elke bloem die verwelkt ik keek door het raam en heb hem toegesproken als een vallende ster, onvoorbereid ik ben een wens in jouw handen een woord met trage vleugels dat in overgave herbegint zie de tijd er is geen seconde die klaagt vertraagt tot antwoord al slaat de torenklok twaalf maal over een nevelend…

zie de tijd, kind het zijn dochters en zonen klimmend stuifmeel en steentjes over het water gekeild die omhoog schieten als ballonnen, landen op blauwe en gele zonnehoedjes, schaterend op wangen nat jij bent zo mooi in mijn handen volkomen in een bron die niet liegt zie de tijd ook hij streelt het onkruid in te smalle straten waar een jongetje…

onontkoombare cyclus die inzet bij elk begin het eindigde toen de streng werd geknipt en het kind de tepel zocht toen een deur sloot het gedwongen vergeten aanving uren bemoeizuchtig werden en terug wilden naar momenten toen het einde nog niet werd herkend het eindigde toen een schoolbel klonk en zij verdwenen in een straat waar alle geluid…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

De sonde landde maar ternauwernood, Vervolgens ging hij in de bodem boren, En nu we ook geluiden kunnen horen, Is wereldwijd het enthousiasme groot. Maar volgens mij is dit van weinig waarde, De wind op Mars klinkt net als hier op aarde.…

Het geluid van stilte is niet te overtreffen ik zou het wel willen kunnen maar ik kan alleen maar keffen het geluid van stilte is mooi en goed ik ken geen beter geluid dan die van de stilte het geluid van de stilte werkt kalmerend werkt ontspannend het liefst zou ik doodgaan in stilte stilte voor de dood stilte voor de barre tijden…

Chapeau hoe in de Thalys naar het zuiden Gehandeld werd toen 'klik - klak' werd gehoord, Wat mij deed denken aan Kees Schilperoort En dus aan het herkennen van geluiden. Gelukkig was de 'kandidaat' een vent, Geen huisvrouw die kalasjnikovs herkent.…

Er is altijd wel iemand die met een apparaat op zondag of op pasen. Hebben we doordeweeks de bladblazers gehad, de vuilnisophaal, de kolossale afvalcontainervrachtwagen voor plastic, de vrachtwagens met rolkarretjes om de supermarkt te bevoorraden, denkt op een vrije dag meestal ergens een buur wel: wat is het stil laat ik eens wat…

Omgeven door een muur van geluid zoek ik vergeefs de stilte dwalend door de nacht verzonken in gepeins schrik ik op van elk geluid dat luid klinkt in het donker ik zie niet wat ik hoor een bay huilt een kat miauwt terug in mijn bed sluit ik mijn oren de stilte is oorverdovend…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

uit bed moeten maar laat de zon neer als een vergeten vriend waarnaar geen mens meer vraagt het is al dag geen enkel geluid toch nog even slapen mijn voeten draait Hij later wel…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…

Avondgeluiden ergens in het bladerdak kastanjes vallen…

Wanneer de stilte oorverdovend wordt, doet hij zijn gehoorapparaat uit!…

het zwijgen waarvoor ik zwicht jouw gezicht in 't lange licht het is waar het leven om vraagt vaak door schaduw vertraagd wollen weemoed heeft ons omhuld wij tweeën, rond hals en honger gekruld dat is wat het leven geeft bloesems, bomen, een strik jij, mijn liefste, en ik onmogelijk om niet te horen wat diep in ons werd geboren…

Zeg maar niets, als je niets te zeggen hebt, een mens is te snel bereid om te praten, maar als er alleen gepraat wordt, om geluid te maken, wees dan liever stil!…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

Overstemden het ruisen van de bomen die geluiden, hoor je alleen, als je luistert. Zo mooi…

Door het inslikken van menig blaasinstrument ontstaan keelklanken fluit Charles Bronson, eentonig schurkengeluid, blikt toegeknepen.…

ontbreken van lawaai is niet genoeg herrie irriteert me mateloos, begint ook veel te vroeg een paar uur rust is mij gegund na het sluiten van de kroeg ik houd het niet meer vol, decibellen draaien me al dol vlieg naar lagen die steeds moeilijker de tonen kunnen dragen vlucht naar een tekort aan lucht, hier sterft het geluid…

de oceaan waarover stormen razen maakt infrasone geluiden die wij niet kunnen horen de zeeman tuurt omhoog staart naar de wolken hij heeft oor voor de bulderende orkaan het zijn de vogels alleen die de stem van het water verstaan en vóór de storm landwaarts keren…

in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

met luisterogen kijk ik naar schreeuwende monden en hoor klanken die mij niet bereiken…

ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt van lang voor ons leven een raam vergeten te sluiten de takken grissen naar binnen het krassen langs de ruiten overstemd dat van de sleutel die na al dat vele draaien bruin werd in haar handen en het zal me diep en dieper spijten, dat zij nooit meer zal wrikken en het geluid…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

In een donk're kleine wereld, Een kleine wereld vol geluid. Waar is ze toch gebleven... De vergetelheid die jij me gaf Dat ik zo heerlijk kon gaan slapen In de kromming van jouw arm In zo een diep vertrouwen, Zo zonder zorg, behaaglijk en warm. Die tijd is lang vervlogen, Want jij ging immers heen...…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…