Alle inzendingen over het is nooit anders

Je bent zo mooi anders dan ik, natuurlijk niet meer of minder maar zo mooi anders, ik zou je nooit anders dan anders willen ----------------------------------------------- uit: 'Vertel hoeveel ik van je hou', 1998.…

Ik heb het echter nooit anders beleefd dan dat alles een einde heeft.…

familiegeluk is: vader meer dan 10, 10 biertjes op een dag, moeder meer dan 100, 100 decibels op de meter, een zoon en een dochter, ze hebben nooit anders geweten.…

Vandaag is nooit anders geweest, dan ook gisteren en morgen was. Oudjaarsdag en nieuwjaarsdag, ze zijn niet anders, dan vandaag. Pluk dan DEZE dag. Laat ons vieren. Elke dag.…

vergeten slingers vieren feest versieren de nacht alsof het nooit anders is geweest zijn vergeten in het donker de sterren in een lijn zo helder zo duidelijk hoe het moet zijn daar zie je haar zo uitzonderlijk een ster zo sereen en ze danst ze danst alleen…

het is nooit anders geweest. Het is een teken van onze trouw, want ik houd nog steeds van jou.…

Wees niet een ongenode gast wanneer de dagen stralend vertellen dat ze nooit anders zijn geweest, maar lach uitbundig, samen naar de zomer daar stralen ze het meest.…

Ik wil je Meer dan ooit Bang om weer te verliezen Nu je voor altijd kwijt te raken Ik wil je Je blijft maar spoken door mn kop Niet eens wetend wie je bent Of wat er nou is tussen ons Aantrekken en afstoten Al de tijd Nooit anders geweest Zal het dan ook altijd zo blijven?…

zo zal het zijn en nooit anders dat men van een dichter niet wil horen hoe het verlangen zichzelf neerschrijft in wisselwoorden vreemd aan rust zijn handen liggen stil, nog wachtend op vlagen doodslag, met de vuist omhoog averechts, alsof het in iets geloven het duister zou oproepen zo zal het zijn dat het raam steeds gesloten…

boven het maaiveld in kleurige voorjaarsjas de fiere krokus jij schittert en straalt alsof het nooit anders was in zon-gele jas niets kan jou deren geen weet van tijdelijkheid dat is zonneklaar nietsontziende hond trapt je hard de aarde in plast over je jas vertrapte krokus je zonnige leven lang boven het maaiveld!…

Mijn leven lang nooit anders Meegemaakt dan dat zichtbare en Onzichtbare figuren mij in In al mijn bewegingen hebben Geschaduwd - nooit alleen, Nooit met rust gelaten Maar deze keer ben ik Werkelijk alleen en is Er niemand voor, achter, Of naast mij - ik ben alleen En hoef alleen maar mijzelf Te verantwoorden zonder eeuwige Inmenging…

- ik heb nooit geloofd in toeval, alles heeft een goede reden – het regende die dag en nog dagen daarna, en jij spatte door de plassen op de straat het leek nooit anders te zijn geweest op de glanzende keien trok je sporen in het patroon van je schoenzolen zodat ik je altijd wel herkennen zou zelfs als de maan haar stralen brak op het randje…

Zo'n warme zomer Alles droog, de planten dood Te moe om je nog te bewegen De benen loom, gevuld met lood Het bed te heet voor alle lusten De dag te lang, de nacht te kort Te warm om echt goed uit te rusten Het lijkt of het nooit anders wordt Zo is er altijd wat te zeuren Het maakt niet uit welk weer het doet Als het straks iets langer regent…

zie hoe alles bezit van mij neemt in wat glanst glimlacht wanneer iemand mij vindt zoals jij naast me graag in armen en de uren laat telkens ik begin te dromen in blauwe binnennevels aan dezelfde kant van vleugels en de ruimte die draait soms om te huilen, om weg te drijven op regen waar middenin, onberekenbaar, het begin weer…

Alsof het nooit anders was! Al, dat ik via mijn ogen uit onze wereld las. Ik genas: alleen en met de wereld, in mij, rondom me buiten en achter mijn grijnzende grimas! Zo ik had besloten: ik zou daar staan, voorgoed, altijd, onvergetelijk... een mens mooi en goed volledig opgaand in de eigen elementen!…

Gekoesterd verdriet onstaan uit hoop van wat nooit is geweest. Een zoute traan maakt plaats voor nieuwe verbondenheid. Een warme hartelijke hand troost zonder woorden onze innerlijke spiegel. Uren tekort verdovend onverklaarbaar een apart gevoel alsof het nooit anders is geweest.…

Kreeg ik van boven maar een teken, een beetje hulp, wat meer besef, dat men nog steeds in me gelooft, dat het nooit anders is geweest. Dan zat ik nu niet in zak en as, te wachten op wat had moeten zijn, naast een verschraald glas bier, stilletjes voor me uit te dromen. En ineens .. ineens geef ik gas, schrijf ik over vreugde en wijn.…

Misschien ben ik verwend En is het zo kil Omdat ik ooit liefde heb gekend Ik baal daar van Voel me zo verloren Alsof ik er niet meer zonder kan Ik mis een streling van mijn hand Dat mij met zoveel geluk omgeeft Iemand die onvoorwaardelijk naast me staat alsof het nooit anders is geweest Achterin mijn hoofd Die angst dat ik het nooit meer…

Nooit gewoon en oneindig herhaalt, het maakt niet uit, uit welke mond je het vertaald. “Wat kun je met liefde anders doen dan liefhebben.” Shakespeare…

anders is geweest…

De eerste schooldag, een nieuw persoon, die je dag invult, en heel gewoon een weekje verder elke dag de spruit, wordt afgeleverd aan de schooldeur, dus vooruit: De eerste stapjes zijn zo gezet, maar weet zeker dat na weken ‘t net is alsof het nooit anders was!…

Dat jeugdig elan keert terug, voor heel even, alsof het nooit anders is geweest. De kerstboom afgetakeld van de zijden rozen, die we, lonkend naar de voorjaarsvelden, weemoedig, nu al, opbergen in oude dozen met de herinneringen die ons vergezelden.…

Het had weinig gescheeld of ik was alsnog op het Palomino-paardje gesprongen om weer volop kind te zijn en nooit anders.…

Even denk ik aan jou Even vlug even gauw Dromend op mijn zij jou in mijn gedachten Denkend aan de toekomst en wat te verwachten Glimlachend, denkend aan daarnet Aan die paar gestolen uren in bed Alsof het nooit anders is geweest Zachtjes knuffelen, onbeschaamd, onbevreesd Je hoofd op mijn borst luisterend naar het ritme van mijn hart…

Alsof zo’n tocht nooit anders was Een route uit een streekatlas Die ons weer oude waarden showt Wat meert er aan in het moeras? Om te genieten van een glas Daar in de wijngaard op ‘t terras Met rode wijn en wittebrood Waar is de dichter in zijn sas?…

heeft van de stilte door mij en vele anderen zo geliefd maar ongelofelijk wordt gediscrimineerd…

de eerste ik til je op zo jij kan zien over alle bergtoppen heen het einde van de tijd en jij bent het prille begin van een nieuw geboren ochtendzon die mij bijschijnt in ijzige koude winternachten en dan jouw lichaamsgolven ook dan met mijn gedachten kunnen dansen tot de zon ondergaat…

klaar voor de talloze getuigen in de kroeg ze heeft het nooit willen weten hoe keuzes aan een mens kunnen vreten doch anders kon het niet ook niet toen ze hen verstiet…

klaar voor de talloze getuigen in de kroeg ze heeft het nooit willen weten hoe keuzes aan een mens kunnen vreten doch anders kon het niet ook niet toen ze hen verstiet…

Een gouden noch een glazen koets, dit keer Geen Ridderzaal: de Haagse, Grote Kerk Vast minder hoedjes maar wel zilverwerk In die gewijde, wondervolle sfeer De koning preekt verlichte kanseltaal En dan verdwijnt de staatsschuld, helemaal !…