Alle inzendingen over het treurlied van ee

het zal zo niet blijven het donkere oog van winter dat mij het argeloze ontneemt en alles doet vervagen alsof ik je nog nauwelijks ken; de belofte die je gaf tussen zwaluwen en de twee stenen waarop het vervolg te lezen was, je gedicht onder een bloeiende boom als een zachte blos op de mijne op het licht dat neerviel, zonder aarzelen…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

De binnenmond ratelt En spatelt, tatelt En watelt, laat de bewoner Geen seconde met rust Binnenlippen bewegen Koortsachtig om het Onzegbare te zeggen De buitenmond zegt niets Hij vertrekt geen spier…

We leven met de nukken van de pluim De weerman kan ons ijs en sneeuw beloven Maar op zijn woord kun je hem niet geloven Zodat ik al zijn praatjes niet meer pruim De vorst is weer een keertje weggebleven Die Hiemstra kan ik echt geen pluimpje geven!…

schrille protestklanken schetteren hard: Tubataks, Tuut, Bàaah, Taks glimmende instrumenten ta-ra-ra-boem-di-ee lokken mensen in de straat achter honderdjarig vaandel loopt voltallige fanfare tambour maître slaat de maat…

en tegenover het bezongen leven ligt de doodse stilte op het gras in het eeuwenoude treurlied dat door buien van neerslachtigheid wordt geschreven, ver voor de tijd en in de diepte van willen vergeten ik huiver om het kerend verlangen wanneer de avond, moe gewaakt, zich wentelt in het niet meer zijn het zielenzwijgen zondig vindt wanneer…

Daar sta jij dan Op een plek die ik niet bereiken kan Je bent zo dichtbij Maar zover weg Ee plek waar ik moet zijn Een plek waar ik kan leven De vrolijkheid die jij me geeft Door mijn hele lichaam laat beleven Niet kan wachten tot ik je kan zien En wanneer ik bovendien Weer in je ogen verdrink En ik mijn leven als compleet kan zien.…

dansende bloemen buigen licht hun windlied naar de morgen, in eindeloze pracht verschijnt de dag zo zuiver als een kinderhart als de zon langs zorgen wrijft blijft een regenlied haar waarde zingen over waar haar druppels gingen, toen er nog geen treurlied was in witte vleugels tekent zwart het aderen van smart, rond alle mooie dingen…

Wat valt er te zeggen als je moeder overlijdt, als je laatste ouder wegvalt uit het leven? Geen notie van wat er gebeurt, van de tijd, niets meer te ontvangen, niets meer te geven. Voor vaarwel geen tijd meer, geen gegeven kans, zodat ik nu, alleen, op 'n verlaten toneel dans. Voorbij is de jeugd, alleen de herinnering blijft, die zijn sporen…

A-u, o-u, a-u-w, o-u-w of dubbel ee, d of t of een dt - stop ermee! Stop ermee! -------------------------------------- uit: 'De liedjes voor kinderen', 1977.…

de ouderwets traditionele oerfriese oubolligheden een eenheidsworst van kneuterige ijsbaantent met koek-en-zopie in de weidse vlakten tussen Tjeukemeer en Bartlehiem Doch bij nader inzien bleek het een reïncarnatie van Eise Eisinga met doorlopers, en IJ in plaats van Ei in de persoon van Maarten van der Weijden die door Ee…

Weet ik, het klinkt steeds zo vertrouwd hoor ik het luister naar het heengaan van het treurlied onder regen valt een leven te verlaten het is nog niet te laat, toe droom op een ander verlaten eiland in een wildvreemde stad waar treinen niet meer rijden waar nergens een weg toe leidt begint een betekenis te gloren het is nog niet te vroeg…

er is een weg die geen ander kan horen, een weg in het laatste licht van hun sterflijkheid het houdt mij in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek, het gloeiend ijzer van de dood buiten rouwt het wit terwijl de dag huilt om de zware boodschap van de boom die mij in zijn treurlied omhoog werpt naar de silhouetten van de wolken…

Ieder treurlied dat het aanhief kreeg mijn kleur. In mijn duizend kleuren heb ik hetzelfde gezocht. Altijd dichterbij te kijken, zo bijziend als ik kon de einder van haar huid volledig te bestrijken. --------------------------- uit: 'Blauwziek', 2006.…

jouw duizend stappen worden winterstil verdwijnen maanloos in grote ogen door het treurlied, in mijn ziel bewogen omdat je dode wereld niet rusten wil die avond breekt het licht aan de ramen alsof het allerlaatste weten sterft wanneer je aardse naam de leegte kerft in de zwaarte van een tergend amen zelfs de rozen in het gebleekte veld…

echte reuzen van de geest cijferen zichzelf eerst helemaal weg kijk Gautama Jezus Maria Confucius Ghandi Mandela maar nu naar Albert Einstein eerst helemaal verdwenen onder een cijferbrij kwam een formule kringelen speciale relativiteit in tijd en afstand later nog de zwaartekracht er bij ee-is-em-cee-in het kwadraat dat kwam zo maar…

Toen ik de deur achter me dicht trok, wist ik dat ik hier niet meer woonde. Wat ik wel wist, dat ik hier toch regelmatig te vinden zou zijn. Voor jou, voor de hond, voor 'n praatje, we konden niet 24/7 door één deur. Maar 'n beetje zorgen voor elkaar, dat moet wel lukken. Jij snoeit mijn tuintje en ik kook af en toe en doe je boodschappen…

Er is nu onomstotelijk bewijs Dat Einstein het ooit goed heeft opgeschreven Het universum kan een beetje beven Die mensen krijgen vast de Nobelprijs Ik moet om ook nog kans te kunnen maken Die donkere materie maar eens kraken.…

De zon verdwijnt terwijl het nog dag is verlaten de vertrekken van vertier flarden van voorbij die ik nu opvis vage restanten van verkoold plezier Het treurlied kent slechts de laagste bassen de fluiten schuilen in de schemering gestaalde naden niet meer te lassen alsof elk drijvend schip die dag verging Verre kusten bleken onbereikbaar…

de oude man terneergeslagen zijn hoed op schoot de wind nu spelend door zijn haar een kind dat rust onder zijn lege armen hij weet de kleuren liegen in de herfst…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

op benen van brons sta je tot je enkels in het water met gestrekte armen vang je lucht en water in een schaal la nina beeld in een fontein geeft de lichtheid aan het leven…

in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven jij bent mij zo door en door vertrouwd in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd toch ben ik niet met jou getrouwd als jij weg bent is het maar voor even in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven…

water als kristal klatert en kabbelt en stroomt de zee is nog ver…

gedachten zoeken vorm ik vang ze in beelden zoek daarbij de woorden onzeker staan ze daar op lange dunne lijnen wiebelende koorddansers zinnen ontrollen zich als stevige touwen geven houvast aan gedachten en beelden gevangen in woorden…

Iedere keer weer die eindeloze vlakte van geribbeld ijs Iedere keer weer die grenzeloze leegte van vastgevroren sneeuw Iedere keer weer die onmetelijke kou prikkend en bijtend in de stilte Maar vannacht schoof er plotseling een ijsbeer in het beeld wollig wit, oneindig zacht.…

helder water dat kabbelt en klatert en stroomt en dan plotseling zomaar ineens tot stilstand komt in een poel die langzaam troebel wordt.…

in zijn hoofd dreunt een trein de cadans van het leven nog eenmaal met haar dat ritme beleven nog eenmaal met haar de wereld ontdekken het station binnenrijden en nooit meer vertrekken met haar de toekomst inglijden nog eenmaal de vrijheid tegemoet in zijn hoofd dreunt de trein waarmee zij is verdwenen, voorgoed…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…