Alle inzendingen over het venster uit

we spreken de stoel af, het venster, daarbuiten de put.…

we spreken de stoel af, het venster, daarbuiten de put.…

We kijken door een venster naar de ruimte. Dezelfde bloemen bloeien in de tuin. Hetzelfde uitzicht over het meer. Het huis straalt weer in de zon. We kijken door een venster naar de oude tijd. Tijd die hier aarzelend heeft stilgestaan. Carl's alledaagse schilderijen leven nog. Kersti speelt weer in de tuin. Zoals toen. Zoals nu.…

Voor mijn venster juichen de bomen naar het nieuwe blauw. Een jonge zon schittert over takken, vindt mijn raam en lacht om mijn nog niet ontwaakt gezicht.…

Je oordelen zijn de vensters waardoor je de wereld bekijkt Die glazen dienen af en toe eens goed gewassen te worden anders laten ze geen licht meer door.…

je zingt de sterren van de hemel vensters gaan open alles ademt licht je zingt zingt in harten door muren alles wat je zingt is poëzie…

Je voelt je geborgen bezit nog van nacht van maan kussen en laken Naar buiten kijken ontluikend groen,vogels en hun nestelen bespieden Er zijn van die lieden die niet aarzelen naar binnen te blikken Je gade slaan zonder blozen door -hetzelfde- venster.…

De nacht is geruisloos overgegaan in de morgen Het zachte licht kleurt de randen van deze dag Vogels ontwaken en doorbreken de stilte Ik kijk door het venster en glimlach Deze dag is weer een nieuwe verschijning Uit het kleurenpalet tovert een nieuwe kleur Een tint die de aanwezigheid van getijden verraad Ik kijk door het venster en ruik de…

Geeft alleen maar gezeur… Ik kijk uit mijn venster en zie de overkant. Er verandert niemendal. Een raam en een deur. Dat is al.…

In het donker denk ik heldere gedachten Schaduwspel Van onsterfelijke liefde en gespeelde dood Een lichtend venster in ruime duisternis De waarheid op een kier…

er staat een man bij het venster met een vel papier gaat hij het zo verscheuren of blijft het nog een tijdje heel al een aantal minuten tuurt hij door het raam naar de margrieten in de pas aangelegde tuin ze bloeien naar behoren al waren er een aantal dood er groeien er nog voldoende voor een volmaakt boeket hij genoot er van en van…

Zie ginder die twee gouden vensters, Daar wonen wij - Daar wachten twee lichtende vensters Op jou en mij. Zie, die duizenden sterretjes stralen Al naderbij - - Kind! kind! ál die sterretjes stralen Voor jou en mij!…

tijdloosheid treedt in in weekend èn doordeweek namen der dagen verdwijnen de dag en de nacht linten van licht en donker die aan m'n venster verschijnen…

het gouden morgenlicht kust koud, in wintertafereel, gebroken door takken maar niet door vensters groots sta ik op, stralend wakker gewekt ontwaakt dient u mij te vrezen…

verfloze vensters zwarte ramen in de nacht bevuilde straten verontreinigde grachten kernwapens slechte gedachten de aarde huilt niemand lacht…

Dan pas opent zich een venster. Een venster in de tijd. We zien een land waar niemand denkt. Waar uitzicht inzicht is. Hier daagt ons geboorteland dat ons in diepe stilte wenkt. Wanneer het water stijgt tot onze lippen.…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

De witte weg zucht venster een stil leven met de twee geraniën achter de ruit waar ook leggen tans mijn ogen op de bloemen die zij schiepen dauw…

Hij, Die in een vreemd huis, Van uit het venster kijkt over een stille buurt van kleine tuinen, Droomt voor een ogenblik zich veilig thuis. Hij ziet de goudenregen, De warme kleur bruin, Fluwelen violier en, Verder de mooie narcis.…

en weer was het lente toen ik haar zag staan voor je raam boom met kale uitgestrekte armen overgeplant in vreemde aarde geen blaadje groeit er ooit de zon schijnt door jouw venster schaduwen op het behang…

en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende bodem matglazen beelden breken de kleuren van buiten tot aan het venster…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…

groenblauwe vensters bespeuren deinende golven spiedend naar kalme zee doen ze hun beklag raamwerken lagen tentoon gespreid nu onder puin bedolven tot op heden vandaag de dag…

zij verzon stilte op het dromenkleed van gewezen bloemen tekende zandcirkels over het venster heen waar schaduwschelpen haar gezicht omringden alleen in de vallei hoor je nog krekels zingen…

het raam treedt terug en laat zijn gezichtsveld achter schutting van verborgen niet geplukte dagen het gevoel van verloren hebben ik zal achterblijven in niet gewonnen lichtresten zelf zag ik de herinneringen in het venster…

Waarom ligt de wereld te wachten in de strijd van twee éénlingen op de vlakte van een gezicht elke zijde een ander venster op hetzelfde licht hoe zou het klinken in de ogen van de dood…

zoemende, zoemende muggen irriteren nachtelijk slapen met geronk rond je oren vensters sluiten met hor insectenwerende middelen helpen vlug hun geluid te smoren…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing een scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw arduinen richel Hier en daar vergroend van mos, lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos.…

mijn rusteloze ziel met wie je goed verdwalen kan neemt plaats bij het venster met zachtmoedige blik ziet ze het menselijk tekort daarbuiten vandaag neemt zij alles voor lief mijn zorgeloze ziel met wie je uit het venster vliegen kan ademt bovenaardse vergezichten met open blik wijst ze de wegen door oneindige labyrinten…