Alle inzendingen over hij fluistert vleuge

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

Mijn lege ik vult zich met haar. Je kent me vast wel: ik houd luiken gesloten en speel. Het is jammer dat honger naar eigenliefde zich niet laat stillen…

samen ooit liepen op elke plek de schaduwen volgend die slechts een aftreksel zijn van jou naar mezelf leiden die terug want jij bent er niet meer En ik, ik ben mezelf kwijt en als je nu bij me weg bent zul je nooit bij me weg zijn zelfs als ik je laat gaan als ik je ooit laat gaan zul je nooit weg zijn Iannes Mariatus er fluistert…

Alleen liefde waar ik ben, Familie, vrienden, iedereen wenst me goed Ze houden van mij en ik van hen Ik besta in liefdesgloed Een traan die breekt mijn wang en op kijk ik, verschrikt De zon, mijn ogen, de pijn en het gezang De wind fluistert in de kuil, verstikt Het fluistert voorspoed, afscheid in een flard heimwee, verleden, een afgebroken…

Een zachte bries fluistert je naam, voor altijd draagt ze de melodie van dit lied, diep raakt het mijn hart, ik voel me zo eenzaam, omdat je zo een leegte achter liet. Hoe bewogen was je korte leven, zo jong toen je het thuisnest verliet, er was nog zoveel te beleven, maar de draagkracht van je vleugels was er niet.…

schittering in felle stralen strepen metaal evenwijdig richting woestijn haast een donkere eenzaamheid verdwijnt in schone schijn recht vooruit niet afdwalen linten slingeren stromen op en door akkers oevers richting spoor en weer als onzichtbaar tranen vleugen grijs aftakking richting paradijs…

Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn. Maar zelfs wanneer het niet zo is en alles straks vergeefs blijkt en vergeten dan nog: samen nergens overal, samen nulpunt uit.…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn.…

gij wind van onmacht kom niet dichter, gij se dichter gij vleug van pijn kom niet dichter, gij se dichter gij zucht van onrust kom niet dichter, gij se dichter gij bouwer van crisis kom niet dichter, gij se dichter…

de nacht bracht mij de schaduw van je kus in mijn verbeelding was het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van een nieuw lief tenslotte weet ik nu zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terug bij het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat in het niets dan, tegen beter weten in…

Beloftes gebouwd op drijfzand leven met het geluk van een ander afgedwongen dat kan niet fluistert de wind dat mag niet fluistert het hart geluk gebouwd op tranen van een ander gaat als een molensteen hangen om je hals het heeft geen toekomst…

Ik heb de zee met haar gevechten, haar brute krachten lang aanschouwd, hoe zij met nietsontziende golven de bange kuststrook heeft benauwd. Ik heb gezien hoe zij vernielde wat haar geweld dorst te weerstaan en toch, na eindeloos geworstel, moest wijken en ten onder gaan. En dagen later zag ik hoe zij in rimpelloze tooi verscheen. Haar woeste…

ik streek heel even tegen de vleug probeerde de sporen nog te wissen maar mijn handdruk was niet te missen zag wolken groeien tot een felle bui in ogen die al stormden in kerend tij waar ooit liefde en geluk balanceerden brak nu de hel in wisselend snel weerlichten later vonkte weer je blik samen jij en ik…

ik weet niet wanneer het ijs gebroken is maar je verwarmt mijn hart na een kille start je woorden strelen met mijn vleugen mee de lichte kanten komen langzaam boven met verlegen ogen kijk ik naar jouw gezicht je betreedt het ongebaande pad omdat je weet hoe ik vroeger was samen zijn we opgestaan de rekening voldaan het verleden…

En dan een zomers windje dat vleugen draagt, die en passant je neus passeren. Geuren vol beloften van blauwe lucht, het weidse en groene vergezichten, waar ik dan met mijn ogen dicht zwaar aan zit te snuiven voordat zij vervaagt.…

het wervelt vonkt en fikt de wirwar in je ogen het branden stikt als voelen zonder handen je leest woorden op mijn huid en streelt het tegenstijdig vleugen in meegaandheid we breken lucht met kussen tussen zachte rode lippen waardoor liefde zucht ik raak je daar bekruis me met je warmte in genot, de toekomst haat het celibaat…

het bamboe fluistert van ritselend verlangen naar verstrengeling…

in bloesemkruinen fluistert een kleine vogel lentegedichten…

Krachtig het infuus, van woordjes die ze fluistert bij zijn ziekenbed.…

Even is er 'n vleug van Middeleeuwen Zie je de monniken op rij die monotoon hun liederen zingen Hun -spreekwoordelijk- zwijgen in alle talen Hun handschrift -lichtschuw-opgeborgen in aloude analen Niet gehecht zijn aan aardse dingen hun sobere pij...…

Wat je achterlaat fluistert in het verleden Wees stil en luister…

Ze verft haar lippen rood, mascara, vleug parfum. Haar borsten zijn nog bloot. Haar topje is het laatste dat om haar lichaam sluit. Ze zegt weer: ’Kom er uit!’ Ons bed houdt mij gevangen, en ik zeg: ‘Lieve, lieve schat, ik heb mijn feestje al gehad.’…

De beek door het dal fluistert over verleden van een heel oud land.…

Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt. En achterin, tegen ‘t blijvend groen op donker geroeste stam, in het wijkend licht zich steeds vernieuwend, een glazen beeld; "de gele kam".…

De nacht is een broeierige deken over blote schouders lippen verglijden in een lispelend duister Vingertoppenfluisterend wind ik koele doeken om je krommende wervels Ik tel De wind fluit liedjes want vannacht komt ze ook bij jou langs en dan, in een vleug door een kier Achter het, voor boze mannen gesloten, raam zal ze…

De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons. Onder de zoete woorden staat een naam gekrabbeld.…

De wind fluistert geheimen, en spreekt vrijuit in alle talen. De storm loeit en blaast, waarheen de wind dat wil. Adem beweegt ons mensen, als bladeren aan de bomen. Als wolken die zomaar komen, en als gedachten verder gaan. Mensen ademen. Vragen waarom. De wind fluistert.…

zilver licht fluistert de maan door het bronsgroen blad, de nachtwind ritselt…

herfsttranen op natte wangen toe niet huilen fluistert de wind zacht…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…