Alle inzendingen over hoekjes om te schuil

wil je wel gevonden worden of ben je jezelf misschien kwijt ken je zoveel kleine hoekjes die je met niemand nog wil delen of kan je het gewoon niets meer schelen 'k wil wel naast je lopen en zwijgend naar je horen maar toon me dan de weg hoe ik naar je toe kan komen wil je wel gevonden worden ben je dan zo hard gekwetst ?…

Vanuit de donkerste hoekjes en gaten word je bespied door de allerslimsten. Zij blijven over en zijn met meer, bouwend aan een mega-web plotten ze complotten, en pakken je een keer.…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

de droom uitgekristalliseerd in het besef van de morgenstond de scherpe hoekjes afgebraamd noem het uit voorzorg toch werpt de dageraad een harder licht op het verbeeldende relaas waarin ik vannacht al bijna weer verdwaalde de brute werkelijkheid van alle dag heeft mij alsnog in zijn greep gekregen…

grootser dan koningen of patroonheiligen die zich kronen met jouw naam is voor mensen om jou heen wat jij hen betekenen laat geloof, hoop en liefde lief klein kind van mensen wensen wij jou en jouw mama en papa bij de weg die jullie mogen gaan dat wat nu en later jij doet gelijk jouw oorsprong titelt aan de mensen en de liefde schuil…

Ruimt eens op dat kastje van verleden Trekt open die laden met hartzeer Veegt het weg uit alle hoekjes Het is voorbij het is niet meer Gedragen verdriet is goed Altijd weer wellende tranen niet Dempt deze met mooie herinneringen Leeft nu in het heden niet zoals je het liet Recycle het kastje…

ben aan het verschimmen alleen de schijn blijkt nog wat werkelijkheid te zijn bleek en kleurloos dwaal ik rond in een leven dat lijkt te verstommen maar diep van binnen is in hoekjes en luwte de lente voorzichtig begonnen op onontgonnen gronden ontkiemt reserve zaad dat voor een tweede leven gaat aan mij de eer om later als herboren…

Uitgebluste hoekstenen wachten op de sloop nieuwe tijden nieuwe visies nieuwe basis nieuwe hoop maar kan de nieuwe maatschappij dus zij, wij, ik en jij rusten op de schouders die weer rusten op de stenen die weer zitten in de vele hoekjes?…

Achter, bij de keukentafel leunt zij op gedachten terwijl de koffie pruttelt raken foto’s momenten ooit zo dierbaar doch verloren in lang geleden jaren van zwartwit tot kleur hoekjes rommelig omgekruld wordt haar leven heel langzaam een beeld in gerimpelde handen het rode kleed, tot de draad versleten vangt de tijd op maar zwijgt…

had last van muizenissen vannacht hoorde ze rondhuppelen in de donkere hoekjes van mijn hoofd ze hielden me wakker met hun geknabbel en geknaag kon maar niet ophouden met luisteren naar het zachte fluisteren van hun kleine stemmetjes het getrippel en getrappel van hun kleine pootjes die zachtjes mijn geest beroerden mij manend: “Stop toch…

Ik schuil, maar pruil niet, beste vrind! En mijd de lui die pruilen. De felste bui houdt eenmaal op; Maar van de regen in de drop Kwam, die bij U kwam schuilen.…

Woorden worden begraven blz worden blanco blad letters worden verlaten zonder hun lijnen voelt ze naakt ... Ze ontkleedt zich van zinnen nestelt tss de versnipperde hoofdstukken het kaft als deken voelt zo volmaakt... De punt comma´s dansen raken de einders op de notenbalk geen mens zal weten hoe diep of hoog haar dalen haar ziel…

erin heeft gelegd en de meest vloeiende krullen over het papier heeft uitgespreid dat hij elk woord heeft gelezen geen puntje overgeslagen heeft dat hij mij naam heeft herkend en toch de kleuren uitgezaaid heeft over dit eerst zo bleke papier zijn geur onbewust heeft uitgesproeid dat zijn ogen hebben gedwaald zelfs langs de kleinste hoekjes…

Ze hadden het goed daar, in de fijne hoekjes – heel mijn longen vol.…

Nostalgie is schuilen onder de paraplu van het verleden…

Ik ben niet wakker, ik schuil nog in mijn angstdroom – als een pissebed.…

zag je met gedachten spelen waarvan de kleuren als ballonnen werden voort geblazen door de lucht niet lukraak want ook de wind had smaak pushte de zachte velletjes die veel intiemer met elkaar omgingen dan de snelle stuiters die opvallend hard hun laatste adem kleur bekennend uit bliezen onder struiken in de meest luwe hoekjes…

Schuil maar, schuil maar onder mijn vleugels, hou je bij mij maar stil. Hier ben je veilig voor de wereld ik maak ‘m wel minder kil Heus, er kan je nu niets gebeuren ik zorg wel voor jou Zoek een plekje warm, haast heilig met mijn arm om die schouders van jou.…

Bacteriën gieren door de lucht Iedereen piept, iedereen zucht In alle hoekjes en in alle kiertjes Zwerven natte snotpapiertjes Uit neuzen lopen hele stromen Het lijkt nooit meer goed te komen Collega’s ogen moe en dorstig Men roept kuchend: ‘k ben zo borstig Doktoren staan hier machteloos Wc-papier gaat niet per rol, maar doos Het is voorwaar…

Goedemorgen beste meneer is het bij jou daar ook zo nat? We zijn besloten door Hollands weer in uitgaan komt zo de klad. De wind die rukt mij aan de haren de hond zelfs houdt zich stil alsof we mijlen van elkander waren stroomt water dat niet over-bruggen wil. Ontmoeting per mail in het hier en nu? is mijn betrouwbaarste paraplu.…

kom en schuil maar in mijn grijs als zwart en wit elkaar bestrijden ver van huis waar van alle kleuren alleen het levend rood nog als herinnering is gebleven warm je in ontvangst koester veiligheid waarin angst niet meer zal overheersen op deze kleine plek is rust een thuis waaruit het nieuwe leven kan beginnen…

Als alles lijkt verwoest door een verterend vuur de aarde nasmeult in de avondgloed buigt zich de boer over een verkoolde hen. Wanneer hij, vleugellam haar in zijn hand wil sluiten begroet hem het verholen dons in zachte piepgeluiden levende getuigen. Als alles lijkt verwoest buigt zich een losser over wie zijn vleugel zoekt.…

de avond kruipt dichter slokt gestaag het avondblauw op waar jij in schuil gaat, voor nu en voor altijd voetstappen die allang verloren zijn gegaan gingen op in daar waar jij nu bent onvindbaar…

Als wij schuilen bij God onze Heer Dan kunnen we slapen, zonder zorgen Want Hij houdt de wacht tot de morgen We mogen gerust zijn, steeds weer. God is onze toevlucht, te allen tijd We vinden beschutting bij Hem Laten we luisteren naar Zijn stem Hem loven en prijzen in eeuwigheid.…

geweven koepel van takken en bladeren, plaats om te schuilen…

Onder het afdak van jouw borsten schuil ik fijn tegen de regen.…

Leven vol van zijn achter al wat is en komt gaat een wereld schuil.…

Een koude regen waait onder mijn capuchon – De mug komt schuilen.…

De tijd was maar geleend, de dagen wilden hun mooie uren terug in ruil voor alle herinneringen die verdwenen Op mat fotopapier verschenen, gaven zij negatieve afdrukken van een werkelijkheid die waan niet eens benaderde, zwart en wit wisselden elkaar soms schitterend als siervuurwerk af, de hoekjes gekarteld en omgevouwen als oren…

Schuil je leven maar dicht bij mij Laat je woorden maar de vrijheid Dit is niet het leven wat je bedoelde Huil je leven maar dicht bij mij Tranen die je nooit liet zien Schuil je leven maar dicht bij mij Geef je verleden de tijd om te helen Dit is niet het leven wat mocht ontluiken Huil je tranen in een rivier van vergetelheid Laat je gaan…