Alle inzendingen over hoffelijk

Hartstochtelijk woord brandt als een vlammende haard op een schapenvacht.…

onze lichamen gehoorzaamden aan een ritme zonder zin en maakten nog de hoffelijke gebaren van een voorgoed onvoltooide affaire....…

Stralend bereikbaar voor haar verbluffende wachtende hoffelijkheid. Oogverblindend ziet hij zijn aankomend sprookje als een blijvend moment. Adembenemende romantiek wat hij zal blijven ademen. Gevoel dat voelt als ongekend.…

Hij leek zo gepast, zo charmant maar uit niks en niets omhoog gebracht... niemand had dan ook verwacht dat eerlijkheid en hoffelijkheid uit zijn brein waren gedacht. Bij het scheren van de wol waren zijn krachten niet meer vol!…

Zes bladeren en 20 takjes staan in een vaasje dicht bij mij geur van de bloemen raakt mijn zintuigen laat ze, net als de bloem zelf doet, hoffelijk buigen laat mijn geest stralen Iedere lente verheug ik me weer op de Lelietjes der Dalen…

Verdoezeld en overtroffen zette hij zijn klauwen in de muur Klom als nooit te voren verdrong de onttroning tot verdoemenis Verstokte zijn doen schreeuwde zich lof toe zwaaide hoffelijk zijn zwaard Wervelstorm van gevoelens rees door zijn lichaam angst was niet de zijne Smedend vormde hij de wil tot de overwinning hem toebehoorde…

Uit lenig hout gesneden In een zachtfluwelen doosje Verborgen in mijn toren Daar wacht ze al een poosje Wanneer ze langzaam opstaat Gratieus in elke geste Dan druppelen er klanken Uit haar ingelegde veste Buiten wacht haar lot achter bossen en rivieren dat ze heimelijk moet vinden bijna hoffelijk versieren Dans, mijn lief Stroom in…

de Stadhouderspoort daarentegen verloor zijn spindraden, boven het sleutelgat naar vroegere tijden waar hoffelijkheid naast de vijver het alledaagse leven bepaalde in met trams gevulde straten, de diender straalt gezag uit, hield met beide armen op de rug stand bij het beeld Koning Willem II het nostalgisch aanzien werpt geen vuil op…

Ook hoge hoeders van de hoffelijkheid, de bomen, die sinds jaar en dag hier staan zo groots en treffend boven stoffelijkheid. Zij zullen vooralsnog de grond beslaan maar ooit met kluit en al ten onder gaan.…

in de stille deemster fluister ik in woorden mijn weifel, mijn twijfel tot een ongeoefend lied mijn hand penseelt dromen nachtelijke werkelijkheid een wonderster, zo mooi siert mijn gesloten pad ik ben ik tot de morgentijd mijn hart kent went aan de tegenslagen hoffelijkheid wint overwint nonchalance een hunkering lispelt langs…

Er is geen vrouwlijkheid in deze klas, er is slechts hoffelijkheid en hoogheid en hevigheid van schrijven en van lezen. Wie 's morgens binnenkomt is een vereerde gast. ------------------------------------- uit: Op Pennewips plek, 1982…

Men luistert hoffelijk hoe zich uit wind, Gebaar en ritme -woorden zijn een gunst- Opnieuw het al zo vaak gehoorde ontspint. Niets slijt waar alles steeds opnieuw begint. De woorden vliegen uit en hangen even Als in het vlindernet van een broos kind Dat ze snel vrijlaat.…

Op de vloer schaduwen van spijlen en tsjilpend een mus tot hinken gereed Wij worden op de proef gesteld zegt de man en ik tuimel de stilte in Ik stap met bonzend hart het vierkant af - in mijn beenderen is geen vrede Als de maan de ronde erker raakt begint de ondervraging traag en hoffelijk Hij gaat mijn gangen na mijn…

Stof dwarrelt op van troon en kroon vult de vergulde gangen tapijten dragen hoffelijk het verlangen van licht naar luchter op een gedempte toon Ze is ontwaakt, regeert de dagen slechts zonder besef van links of rechts Als tegen het slaan van elfen de warme avondwind waait uit het zuiden dan schuifelt ze fluisterend langs de gewelven en…

genot ben doordringend geraakt dat je volkse grote bek zo verstomde in stamelende woordjes vol lievigs dat je grote Vikinglijf zo omzichtig mijn kleine feestheid omknelsde dat je gretig zuipende lippen zo behoedzaam mijn mond aftastten en me vertintelden met verkennende kussen ben in tastige wondering dat je je ruige begeerte zo hoffelijk…

Hier volgt dan een eervol laatste couplet, jij als dame van de polder vol hoffelijkheid verdient een lofzang en zo is het maar net.…

liederlijke planten lieftallige madeliefjes en honingdauw in de zomer waar de libellen van proeven mijn man is te jong gestorven en liet mij achter als weduwe maar ik voel me geen spin door mijn gerimpelde onderkin ik pieker over de dagen die gaan komen het kerstfeest alleen bij de piek aan de boom ik verlang geen cadeautjes of hoffelijkheid…

Dat zijn ochtendhumeur bepaalt hoe hij met dames omgaat: of hij ze straal negeert dan wel hoffelijk de hand reikt of ze gewoon by the pussy grijpt.…

aanwezig mag zijn Zij is van deze huidige tijd en haar tijd ver vooruit Amalia verenigd haar verjaardag dan ook thuis met een ‘LHTBIQrestuvwxyz Feestje’ tgv 75 jaar ‘COC’ (7-12-1946) Ze is echter een stevige heteroseksuele persoonlijkheid Amalia gaat dat zeker uitproberen voor het niet meer kan Ze trouwt met een Duitse man, een sportieve, een hoffelijke…

Nog zonder brandblaren in de zomertrein, een ingeprent opstaan voor ouderen, rijden we aan op zee: alleen te benaderen over een trap van smalle houten dwarsliggers; het lopen van moeders in ontzaglijke matrozenpijpen krijgt er een hoffelijk knikken in de knieën.…

En hij reikte, eenmaal aan land, Beatrix hoffelijk z’n hand: “Noem mij maar Elias”, zei hij, “en trouw vandaag nog snel met mij. Ik zal voor jou de strijd aangaan en de vijand voor je verslaan. Je moet het alleen niet wagen mijn naam en herkomst te vragen, daarover kan ik niet praten, dan moet ik je achterlaten.”…