Alle inzendingen over hoge horizon

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

De horizon waar de reis begon horizon op naar vrijheid hij zong horizon voor altijd voor ons de mens die zoekt de toekomst open.…

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…

Kijkend naar de horizon, zoekend naar wat daarachter zal zijn. Languitgerekte velden, in de felle zon, je moet erdoor al doet het pijn. Kijkend naar de roodgekleurde lijn, lopend, ploegend, verlangend. Kijk naar nu, dan zul je beter af zijn.…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

diep is de oceaan vurig de branding hij leest zij leest golven huizenhoog hij schrijft zij schrijft letters in het zand hij lieft zij lieft in oneindige tederheid hun omhelzen…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje De zon besprenkelt licht als feeënstof over golvend water Een hardloper betreedt het podium van het theater Het verhaal vertelt van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde Van die eendagsvlieg die diezelfde avond nog verjaarde…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

Je bent er al achter schaduw van verleden verander je van aandacht op plaatsen van bestemming er staan geen hekken wegversperringen of deuren niets markeert de grens naar het niets maar je geeft niets om de leegte dit is ons liefdeshuis om in te leven als omhulsel gebouwd voor ons bestaan dit is onze danszaal onder een heldere hemel…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zoals de horizon in een boek komt mijn roman op bezoek.…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

Aan de horizon voor die voeding van de verboden vrucht zonder het spel van deurtje open deurtje dicht als in een klucht.…

Je lichaam zit je als gegoten de weg naar jou betovert mij. Na een radslag sta ik voor je, mijn handen leg ik op je heupen. We worden jonger, steeds jonger… -ze lacht om het grapje dat ik nog maken moet- Wat ze me zegt lees ik in haar ogen, glansvol worden we gevangen – een wilde vonk is het logische vervolg.…

Ik wou dat ik weer kon terugkrabbelen over de horizon dit heb ik dus verzonnen was ik er maar niet aan begonnen.…

Als de toegemeten tijd verstrijkt zal mijn lijf, waar ik van houd ook materie dat mij steeds plezierde wisselen van plaats, zonder mijn herinnering aan hen die mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

in de geschifte luwte zweefde de zeepbel vederhoog en in de kleuren van de regenboog spiegelden wij ons een lieflijk voorjaar jouw ogen waren het licht het zicht tot aan de horizon kleurde met het hoge gras in gouden gloed de lome toekomst gaf jij het sein of was toch al veel eerder het einde plots voorzien?…

De zon een blikken trommel licht roffelt over blauwe vellen horizon tot horizon gespannen zo strak en koud dat het schrijnt. Een sneeuwvlokkenzee golft op de woestzieke poolwind zwarte flarden tegenlicht braken over het naakte land.…

Gedragen door de vleugels van de wind Wil ik zweven hoog in de lucht Op zoek naar een andere horizon… Je maakt van me een adembenemend schouwspel Meegezogen in de luchtstroom En volledig overgeleverd aan jouw kracht… Maar vergeet niet de touwtjes stevig vast te houden Want één rukwind volstaat Om me los te laten in de oneindigheid Van een…

Besluiteloos zakt ze onder in de horizon, wetend dat ze morgen weer hoog aan de hemel prijken zal. Grenzeloos!…

achter de duinen heeft hij zich vleugels aangemeten nu fladdert hij de vogelman door het zand naar het water boven hem strekt een oneindig blauwgrijze deken uit hij houdt de vleugels hoog tot hij als een vogelstip aan de horizon verdween de veren van de vogelman komen bovendrijven wie ziet zijn unieke veren wie haalt ze uit het water…

Soms voel ik me als Een bloempje in de wei Verborgen in het hoge gras En niemand weet van mij Wie ik ben of wie ik was Nee, ik zit stiekem, in me eentje Tussen het hoge gras Vanaf de grond kijk ik naar boven Ik zie wat vogels en de zon En een straalblauwe hemel Wolken drijven voorbij aan de horizon Vogels kwetteren als een stel ongeregeld…

Inspiratie gloort aan de horizon glooit licht in de zon, van links naar rechts, dan hoog en weer laag en vice versa, wederkerend onbegrensd bevrijdend soms peinzend zoekend naar een anker dan weer soepel glijdend op het wit van de sneeuw in de ruimte van het hooggebergte als scherpzinnig geestverwant, mijn beste kameraad, mijn trawant.…

muisgrijs het asfalt dat aan de horizon samensmelt met donkere wolken hoge bomen staan levenloos langs de kant kale takken grijpen naar de wind zwerfvuil draait rond de as van het onzichtbare en baant zich 'n weg naar boven er valt 'n onhoorbare stilte die nog lang na zal echoën in de schemering…

Meer spreeuwen dan ik tellen kon verzamelden zich boven een hoge kerk vol onbezonnen kinderdromen en een lachende maan achter de bomen een tante die ik nooit had gekend stuurde een blonde kinderspiegel in een brief zonder postzegel naar een vriend, die mij bijzonderde mystieke vogels vlogen die nacht naar een onbestemde horizon met veel…

ze zeggen dat je ze zo kan eten de zachte zwammen uit het bos ik geef toe, ik zou ’t niet weten pluk je verkeerd, ben je de klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en…

Een vogel is een vis die hoog moet omdat hij lijdt aan dieptezucht. Een vogel moet landloos balanceren op de horizon tussen verlangen en vlucht. Een vogel is een vis die tegen de hemel kleeft, een beest dat zijn lot lipleest. Maar een vogel is en blijft een vis. ------------------------------ uit: 'Op het oog', 2005.…