Alle inzendingen over hoogdravende woorden

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig Moe, dan samen sterk Alleen, dan niet alleen…

Jouw foto aftastend, wie je was is mijn fantasie, er is geen contact met jou in dat bloemenveld bij Merano Je keek mij vragend aan op dat ogenblik, op deze foto van mijn en jouw gedachten sindsdien tijdloos ingevroren op de rand van een zwarte eeuwigheid Ook mezelf aftastend in de spiegel, zie ik wie ik lijk te zijn en niet wie ik wil…

al was je er niet bij Jij vraagt altijd precies naar iets belangrijks dat anderen niet hebben gemist in mijn verhaal, een terzijde van het pad, een diepte waar ik omheen vertelde gevoelens die ik mijd omdat ze jeuken in mijn hoofd en littekens die ik bedekt houd Jij begrijpt het allemaal al voor ik het je vertel en jij zegt de woorden…

De machinist schrikt, en ik ben niet mezelf, mijn duim drukt op de rails Het is een van de triljarden tijdelijke toestanden van mijn bewustzijn waarin alles mag en kan in de kindertijd van het heelal Geen jij of ik hoe echt is dat? Een groene deur is ook maar kunst, gemaakt van een stuk boom, tentoongesteld in pop-up museum aarde…

Uit het hart schrijven luistert nauw, elk spontaan woord -- kan een misser zijn.…

Liedjes zonder simpele wensen Liedjes zonder grootspraak En geen gemeenplaatsen op rijm Alleen tederheid en blijdschap bij mijn boosheid en angst mijn weemoed en verlangen mijn verdriet, de liefde en de verwondering om alles Anders is een titel genoeg al moeilijk genoeg voor een lied zonder woorden…

Tot waar mijn blik reikt, ligt voor mij een horizon. Loop ik er naartoe, dan schuift deze steeds vooruit. Wat ook wel kan, is te spreken van einder. Er gebeurt hetzelfde. Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

Is er nog genoeg te schrijven Heb ik nog wel nieuwe woorden die in jouw gedachten blijven die je nog niet eerder hoorde Heb ik je nog wat te zeggen zal ik mijn gedicht maar geven dan hoef ik niet uit te leggen dat mijn woorden kunnen leven…

ik stond hier, jij stond daar, zonder woorden keken we naar elkaar, je liefde was te ver weg voor mij, mijn liefde geloof ik, te dichtbij, je was bang, waarvoor weet ik niet, er was hoge spanning, ik voelde verdriet, je liep weg, zonder woorden, je bleef staan, toen je mij hoorde, ik zei: alsjeblieft, blijf bij mij...…

ik schuif mijn woorden voor mij uit tot langgerekte zinnen dat ik mij daarmee buitensluit geeft onrust diep van binnen dus slik ik mijn woorden telkens door om ze moeizaam te herkauwen maar te leven als zo’n omnivoor begint mij te benauwen…

In stilte hoor ik wat je zegt, al spreek je geen woord. Een stralende glimlach roept: Ik kan niet meer zonder jou. Je oogopslag sprekend: Ik laat je nooit meer los. Twee handen strelen: Ik ben er als je me nodig hebt. Je zegt me zoveel, al spreek je geen woord.…

Ik schenk jou een boeketje woorden Een dozijn rozen mooi in het rood Stengels met frisse groene blaadjes Deze letters zullen niet verkleuren Woorden die niet verwelken Zo geef ik mijn gevoel Dit boeketje zet je niet op tafel Maar draag je mee in je hart…

Gek soms hoe woorden falen in hun doel Hoe ze kronkelen in bochten veranderen in gedrochten en zorgen voor gewoel Hoe ze zijn misbruikt in valse oorlogen en dan levend begraven als gesproken slaven voor blinde ogen Terwijl ze precies gevormd en gekneed zijn om liefde te verklaren om storm te bedaren in menselijk brein…

je hebt je weg met woorden je woordeloze weg je hebt je tegen dralen beschermd een valstrook breed je hebt een weg met worden een wollen tegenzin je spint je ronde ronnend je spint je vallend vals…

woorden dwarrelen als herfstbladeren door mijn brein het gedicht rijgt ze aaneen leeg stom zonder ziel zonder pijn woord na woord pak ik bij de oren rangschik schrap brutalen protesteren kleine zwakken schuiven zonder morren naar voren geloof nooit dat een gedicht zomaar wordt geboren vechten met woorden is sterven en telkens weer…

ik heb geen heldere woorden om met jou te praten geen stormachtige zinnen om met jou te fluisteren de stilte is zo luidruchtig dat ze ons gesprek verstomt de pijn druppelt uit onze zielen en zelfs dan vind ik geen klanken van troost…

Zachte kraters zijn mijn woorden door langzaam vallende gedachten geslagen het stof dat er door opwaaide zo van je jas geklopt Maar de kraters zijn zo zichtbaar voor jankend brandende geslachten gegraven de pijn die wij er inwerpen valt bodemloos kapot…

Nu het laatste woord op muren geschreven je loopt langs vergeelde letters meeuwen krijsen mussen laten zich niet zien en luipaarden rennen op het dek de stoel gevuld met regen en de horizon grijs. Het laatste woord gesproken stilte de meeuwen mussen de stoel en het woord laat mij alleen.…

De woorden vloeien uit mijn pen van honingzoet tot bitterzuur taal is machtig woorden vaak heel krachtig De woorden vloeien uit mijn pen van ongevoelig tot overgevoelig taal doet alles voelen woorden die zeggen wat we bedoelen De woorden vloeien uit mijn pen van streelzacht tot keihard taal als nieuwe stiel woorden als zalf voor de ziel…

woorden fladderen in mijn hoofd als vleermuizen in de vroege zomernacht doelloos schieten ze voorbij als aangeschoten duiven van klei tuimelen ze omlaag in een vrije val woorden die ik morgen schrijven zal…

Ze kan geen complimenten geven geen uiting van bewondering haalt met -nou én- haar schouders op tuit haar lippen tot twijfeling. Is het afgunst en jaloezie vindt ze 't mooi of verfoeilijk, laten blijken hoe je iets vindt dát is toch niet zo moeilijk. Ze wil van mij wél horen hoe ik iets vind van haar is 't leuk, kan 't ermee door dan…

, mag ik in rood spiegelschrift mijn woorden schilderen op de bast van je lijf dan zou iedereen ons gedicht zien…

Een leven dat zin had werd zomaar verwoest omdat de jonge dader wraak nemen moest. Ieder mens heeft recht op een waardig bestaan en zo'n kind van zeventien maakt er zomaar een einde aan. Wat is er in het hoofd van die jongen omgegaan verstandsverbijstering of graag in de belangstelling staan? Een familie, aangeslagen, kapot geen…

Soms zijn er woorden, scherp en vol vernijn. Lijkt de band even verbroken, omdat we ons zelf niet zijn. Dan groeit er een kloof, die niet te overbruggen lijkt. Er valt een stil onbehagen, omdat de een voor de ander niet wijkt. Soms lijkt het bijna, of wij elkaar niet verstaan.…

Maar genadeloos woord, ik onderschatte jouw kracht. Je bevrijdde je met inkt, maakte de pen tot jouw slaaf en ketende mij vast. Ik werd eigen gevangene. Mijn schreeuw door jou gesmoord, verbleef ik in mijn gedachten; Geboeid door het woord.…

je hoeft niet in woorden te praten met mij je hoeft niets in woorden te zeggen je hoeft alleen maar en dat is genoeg je arm om mijn schouders te leggen…

Slechts een handjevol woorden kan ik je geven Verhullend dat ik nog minder ben Lees mijn woorden en zie Ik ben het niet meer Pak mijn woorden Meer zal ik niet zijn Gebruik mijn woorden Aan mij heb je niets…

die spoken in mijn hoofd zoveel woorden die op mijn tong worden gedoofd zoveel woorden uit mijn gevoel gegrepen zoveel woorden vaak verkeerd begrepen…

woord meer adem had en als je aan mij vraagt waarom ik van je houd dan hoop ik dat de last van al mijn loze woorden niet zwaarder weegt dan licht dat deze hemel klaart dan hoop ik dat elk woord dat windstil is gebleven het zwijgend goud is in mijn droogvallen dan wou ik dat ik dichter was dichter was bij jou…