Alle inzendingen over horen OR sterven

Opdat de opvliegende schreeuw lichtjes dooft dat zij zal sterven doch haar weten nog niet zichtbaar aan hen wordt gehoord. ~~ (zoals seizoenen in de lijken te zijn zo ben ik in de war naar het horen van het kille weten dat jouw weg naar het sterven is ingezet. )…

Hoe een woord trilt in zijn letter na letter uitgespeld op het ritme van een dans klanken die verder schuiven uiteenplooien in een zin hoor de slis en de plof vooral val niet over hun tongen ze krijsen zich hees in de schreeuw of zwijmelen stil in wel en in wee als zachte geruchten terwijl ik spreek.…

"Vrede", roep ik .. kan je me horen?…

zit niet te azen op een fout in de taal een knik in een gesprek hou dan je bek maar luister eens echt naar wat je hoort of leest het is niet de kortzichtigheid van je hersenpan maar het niet gebruiken van…

gekakel in de gang hoe is het mogelijk dat die kippen in bloemetjesjurken de lift namen naar de vijfde instappen knopje pikken uitstappen gescharrel op de kokosmat tijd voor een vos, passie en iets om over te roddelen…

hoor mij als ik fluister over het pad naar het meer met roepende vlinders en broze libelles leg je oor te luister hoe zachte klanken waaien langs mijn tong en ranke lippen van het harpspel uit mijn ademende ziel het zijn witte engelen die ook uit mijn zuchten nog geurende roosjes knippen…

Mensen, hoor nu eens: er kwam hier zonet een gedachte voorbij en die was fantastisch. Maar nu is het alweer minder.…

wij lagen precies op die grens tussen noord en zuid LVGDVNVN hier en nu nu bestaat niet de taal is dood gegaan in een ander universum zijn wij geen aard wezen beweeg maar op het ritme dans maar door de tijd geeft geen gehoor.…

(senryu) moedig sneeuwklokje lacht machtige winter uit met koket rokje…

Neil, de man in plastic, is geniaal Hoorns van blik konden hem niet bekoren Met zijn vuvuzela ging hij scoren Hij verdiende zo reeds een kapitaal Vele fans zijn echter totaal niet blij Hij doet er nu dus ook oordopjes bij Bron: Uitvinder vuvuzela loopt nu binnen met oordopjes door Bas Benneker op 925.nl…

ik hoor niet meer die krolse jammerklachten zomer is het nu…

AANWEZIG Je bent aanwezig en hoeft niet meer te komen, je bent er gewoon. Als engel, duivel, als mens, als god almachtig, als mijn geliefde. Al weet je het niet, ik wens jou alle geluk hier nu en hier na. Volkomen liefde voor jou en alle leven zelfs voor de doden. Aanwezig bij mij ben jij het zoete geluk van altijd samen.…

als ik zingen mag roept mijn bestaan van leven die uiting spreekt aan…

Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven komen door de schemering, van wat?…

haar zien, haar voelen, haar ruiken, haar proeven. Dol op haar.…

Het ligt in de planten de kasten de manden met was de keukenladen de krantenbak en het krabt zich de hele tijd en je luistert want je wilt weten hoe groot het is maar het verplaatst zich voortdurend zodat van hier tot daar telkens iets anders wil zeggen. En als je schreeuw je niet maar nog steeds weet je niet hoe groot het is. En je bent zelf…

de knetter stoned lekker door in mixes en basic het moet nog gekker waar is mijn acid niks moet en alles dag nacht, goedemorgen dag en dauw regen plens wie heeft ze nodig; zorgen wat niet beklijft is rijk aan de herinnering aan de levende lijft dit is de laatste verering daar om een vierde strofe ik haat dat woord maar je moet…

Ik hoor je niet maar 'k zie je schaduw omzichtig tot mij komen mijn rug naar de zon je zou me willen strelen maar 'k schrijf je neer je handen voel ik niet noot-donker zijn je ogen…

Nu snap ik wat ze bij die bond bedoelen: Dat wie niet horen kan, die zal het voelen.…

als ik alles om me heen hier wis zoals dat kan met zo'n foto app tegenwoordig zie ik mij zitten heel hoog in de lucht hoger dan des vogelen vlucht een aangeklede animalie afstekend tegen het sprankelend zwart van de statige sterrenhemel met m'n bril ik hoor hier niet is het enige wat ik kan denken, ik vlieg niet op eigen kracht…

onhoorbaar schreeuw ik het de wereld in nadat het nieuws tot mij kwam een groot acteur is niet meer daar depressie hem de das om deed een onzichtbaar lijden zo ver weg en toch zo dichtbij dat diepe gevoel van ongelukkig zijn waart namelijk ook in mij…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

Zullen wij het nog horen en het verstaan? Of laten wij het voor eeuwig... Verloren gaan.…

in de vroege ochtend hoor ik een vogel zingen ze vermaant haar vermetele kleintjes geen tijd nu om een boompje op te zetten met de zwijgende buur haar waarschuwing is scherp bij naderend overvliegend gevaar ze vraagt de oortjes van van het koppie van haar uithuizige man ze sust en troost ze zet de bloemetjes buiten…

de dovenetel luistert niet de ogentroost biedt geen soelaas voor mijn verdriet het ochtendgloren wou mij ook al niet aanhoren zelfs het viooltje streek niet over haar hart en liet mij achter – totaal verward vanochtend liet de ochtenddauw mij ook al alleen staan in de kou en toen ik de vroegste vogel mijn probleem had voorgelegd…

je stem, al hoor ik die niet praat door jouw ogen het is ook die unieke lach of de blik van mededogen, het is daarom dat ik je mag ik hou van ieder die mijn ziel in een hart wil bewaren het is duidelijk dat ik 't pure niet enkel schrijvend kan verklaren het is gewoon zo dat ik je mag…

als de hunkering naar liefde ontluikt in een hart het verlangen door dromen zoekt naar zichzelf mijn wereld ontwaakt in één enkele zucht de kleur van dromen mij zachtjes omhult hoor ik het stille sterven van een schreeuw in verlangen als de nacht mij vol liefde jouw tederheid schenkt…

Afwisselend wil ik voor en door jou sterven je uit mijn hart verbannen en je namen er in kerven Maar als ik lig te peinzen over strop, gif, trein of toren laat naast instinct en goed fatsoen mijn liefde van zich horen Want als ik bungel, braak of spat kan ik mij niet vergeven De wrede ironie: ik wil ook voor en door jou leven…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

Bij een voltooid leven is het verlangen naar de geboorte van de dood even verlangend als naar de geboorte van het leven maar om nu als kind(s) te eindigen gaat voor vele ouderen te ver!…