Alle inzendingen over ineens OR weg OR alleen

en soms als dan ineens die ijzeren band beklemd zo onverwacht mijn hart omsluit voel ik me zo geremd de angst die ik niet toe wil staan niet in mijn leven wil ik voel me eenzaam dan alleen en soms zo koud en stil...…

Ineens sloot je je ogen Net als iedereen die nacht Ineens sloot je je ogen Maar toch was het heel anders Ineens sloot je je ogen Wat was er dan zo anders Ineens sloot je je ogen En ze gingen niet meer open…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was.…

Twee dagen terug speelde ik op de bank met K. een potje scrabble. Een gewone woensdagavond. Het eerste woord van K. was 'touw'. Ik volgde met 'tijdschrift'. Toen volgde K. met 'eenzaam', 'verlaten', 'dood', 'koud', 'angst'. Hij won. De dag daarop kwam ik zijn nieuwe aquarium bezichtigen. Hij stond in de gang met twee verschillende…

Komt het niet weten wat ik wil doordat ik zo goed in het nu kan zijn?…

Zo plots weg, zonder afscheid, zonder groet, niemand iets gezegd, totaal onbegrijpelijk is dit. Je was zo vol leven en initiatief, energiek en toch soms moe. Maar dit is niet uit te leggen, niet te verklaren met mensenwoorden. Wat is dood-zijn eigenlijk? Waar ben je nu, wat doe je ons aan? Moest dit zo lopen?…

Dat je zomaar ineens iemand niet meer ziet Nóóit meer ziet Een lach die nog zo levendig in je oren klinkt uitbundig of fluweel zacht en als herinnering in je hart zweeft dag en nacht Een kus op je mond die niet meer tintelt, na klinkt en smaakt naar meer Nooit meer Dat zomaar ineens iemand is verdwenen als op de vleugels…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja, ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was.…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

Ineens Het is ineens begonnen. Hij vergat zijn naam. Elke keer moest, je hem vertellen hoe hij heette. Snel nam de dementie toe. Hij wist niet, meer hoe hij heette.…

dan bereikt mij het bericht dat je er gisteren nog was maar vandaag niet meer mijn lieve tante zo maar ineens weggevlogen wat doet dat ongelooflijk veel zeer ik lief jou van hier tot aan de hemel had je nog zoveel willen zeggen want het was nog lang niet jouw tijd ik mis nu al onze warme gesprekken en om jou te knuffelen nooit meer…

Wanneer ene deur dicht ging, ging er een andere deur open zodat nieuwe creativiteit en inspiratie kon ingeademd worden Hoe kabbelend het water vloeide en liet zich zonder enige weerstand leiden terwijl wegen met hier en daar afslag werden bewandeld; verbreding of verdieping nabij.…

weg is ze en het is oorverdovend stil kan ik dit is dit wat ik wil zonder haar mijn liefde mijn ogen haar vermogen om lief te houden van het is weg voor even dan en daarom is het stil hier zo stil zonder jou…

Ineens het was zo ontwijken, néén géén keus God zocht hem hij was uitverkoren géén kans gemist voor hij het wist gedaanten in de levensmist ineens héél helder zicht de weg was reeds bereid het aardse is hem kwijt…

Ze zei geeneens gedag, ze zei niks meer eerlijk waar ja dat de koffie zoet was, dat zei ze alleen nog maar En ineens is het gedaan en ineens is het voorbij ‘k snap er niks van, ze zit er ook nog vredig bij!…

Chaos in mijn hoofd als ik jou zie zitten Altijd weer die zogenaamde radiostilte Of anders gezegd: liefde houdt niet op te bestaan Ineens geëindigd En plotseling wordt gezegd en gedaan Nooit gedacht, altijd gehoopt Ik kom eraan Wetende dat altijd samen Soms ineens niet kan.…

Sprakeloos, Ongeloof, troosteloos, ineens zonder jou !!!!! Nog zo veel plannen, nog zo veel dromen, nog zo veel dingen ongezegd ineens zonder jou !!! Al die woorden, zo vol troost gesproken, helaas dringt het niet door ineens zonder jou !!! De tijd zal leren, of dit leven nog vol vreugde kan zijn zo ineens zonder jou !!!!…

Zomaar ineens verdriet om iemand die je mist die je niet meer ziet Zomaar ineens moet ik huilen zonder aanleiding kan mij er niet achter verschuilen Zomaar ineens mis ik je nog elke keer het is nu zo anders dat doet me zeer Zomaar ineens opdat ik nooit vergeten zou daarom door dat verdriet wist ik nog hoeveel ik van je hou Zomaar…

Ineens gekomen en zo plots gegaan Zo dichtbij maar nu weer ver vandaan Ach ik dacht, wat maakt het mij ook uit Want zonder jou kom ik ook wel vooruit Maar nu jij niet meer bij mij bent Zie ik het leven dat mij voorbij rent En ik wil niet denken maar ik denk aan jou Denkend dat jij denkt ik hou van jou.…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

ik heb stenen geraapt tot heden de wegen gemaakt de toekomst ingevuld met overleg en geduld mijn keuzes gedaan tot vandaag ineens is daar dat gapende gat de diepe kloof zonder pad met de brandende vraag hoe overleef ik de breuk als er geen morgen bestaat gids me mag ik jouw hand alleen perspectief geeft mij nog hoop op een tweede…

toen je trein kwam kwam hij ineens ineens uit het niets niets aan te doen het is goed zo je laatste woorden de woorden die ik niet hoorde ik was er niet toen ik kwam was je trein weg hiervandaan alleen een gedachte en lege harten hij kwam te snel te snel reed hij wachten deed hij te kort te kort voor een vaarwel…

Een pijpenla met deuren op een rij, Een gang in een hotel is vaak voorspelbaar, Maar wat wij zagen was echt onvoorstelbaar, De architectenmoeder praat ons bij: Mijn zoon is één brok creativiteit, Alleen kan hij nooit goed zijn balkjes kwijt.…

mijn ogen twinkelden en iedereen keek terug ik stelde vragen niemand keerde mij de rug ineens kreeg ik geen antwoord meer werd alles wazig als in mist ik vroeg naar onbekende wegen zag nergens een vertrouwd gezicht ik was alleen en bang schreeuwde om herkenning ze liepen langs me heen ik gaf alles voor erkenning ik heb nooit…

Ik kan alleen maar zien. Ik zie een eerste vlinder vliegen, en van herfsttak tot lentetakje gaan. Ineens zie ik ook wat illusies zijn. Wat verwachtingen zijn en wat wensen. Ineens weet ik, vanuit de blauwe lucht, dat wonderen wel degelijk bestaan.…

dat is de weg, ga je gang jouw keuze wordt gerespecteerd ineens was ik er klaar mee doelbewust ben ik uitgestapt weggegaan bij de halte zomertijd een uur vooruit…

nooit ben vergeten dat jij je eigen weg weer zou gaan had ik eigenlijk ook kunnen weten En dan ineens is het weer heel stil puur genot van slechts een paar dagen nu weet ik nog niet wat jij wil en ik blijf zitten met heel veel vragen……

Alleen is maar alleen. Zijn gezicht licht op, alsof ineens de zon doorbreekt een klein lachje rimpelt zich om zijn mond. Zijn schouders trekt ie recht het is ineens een andere man, als die ik vanuit de verte waarnam. Een vriendelijk woord doet echt wonderen!…

jij kon mij, diep in mijn ogen, aankijken en mijn hart berijken bij jou, liet ik dingen los, over mijn leven, het was een chaos maar ineens, was er geen weg meer terug, je kon niet meer, het ging zo vlug accepteren kon ik niet, alleen huilen, huilen van verdriet verdriet om jou, omdat ik zoveel van je hou, en jij bent de enige…

zijn familie en wij buren ineens allemaal tegelijk op bezoek in zijn kamer de spullen onder ons verdeeld. alleen de brief in het linkervakje van de zelfgemaakte groene, houten kast durven we weg te gooien noch te posten of te lezen een week later loop ik onder het erfstuk, zijn paraplu door zijn regen…