Alle inzendingen over kastanjelaar OR onverbiddelijk

Dat iemand ervoor kiest in koelen bloede te schieten, onophoudelijk, onverbiddelijk Berekend Rücksichtslos Massaal Dat iemand - ooit slachtoffer - dader wil zijn, beschaving verslagen, naar adem happend achterlatend…

De onverbiddelijke mannenbroeders Zij voelen zich zo vreselijk bedreigd door alles wat naar naastenliefde neigt Hoe oordeelt God toch over deze hoeders van vrouwenzusters, homo-lesboschaapjes?: ‘O Kees, bid voor jezelf en voor die knaapjes!’…

Hoofd dat niet Meer wil - Benen vastgebonden Door onzichtbare Banden uit het Verleden die mij Het voortgaan Beletten Zachtgesponnen Zilverdraden Die als een Onverbiddelijk cocon Het lichaam omspannen Met verstikkende deken, Laatste halte voor De dood…

De anderen zijn de hel je altijd kiezen moet achteraf keuzes betreurt Zo gaat dat nu eenmaal alles verandert en groeit naar een onverbiddelijk einde Je zou niet anders willen dan scheppend roepen van ai en oei, het doet pijn…

Leven dat zal blijven stromen Nadat de zon over jouw bestaan Is ondergegaan - Ons afscheid hard En onverbiddelijk, En toch vertrouwen we Op het licht dat altijd Terugkeert, ook na De langste nacht - Weet dan, dat ik Zoals altijd op je wacht…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

op spitsen van tenen over het smalste koord balanceren wij voetje voor voetje omzichtig tussen schrikkels dodelijk scherp levensbedreigend aandacht gefocust op eigen behoud alleen dat onverbiddelijk en totaal…

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Doch onverbiddelijk sprak deze man: “Nee nee… nou ja, vooruit, nog ééndje dan”.…

niets is zo donker als de doorwaakte nacht waarin kolkende gedachten beuken tegen de starre onverbiddelijkheid van de ontgoocheling niets is zo stil als de vraag zonder repliek niets is zo diep als de valkuil van beschaamd vertrouwen maar als aan de einder het licht ontwaakt verbleekt de wanhoop van de nacht een nieuwe dag een…

ik bid om een wonder, want mijn liefde is onverbiddelijk mijn bezorgdheid is intens jouw terugkeer is mijn wens…

Als in de herfst de kastanjelaars langs de laan naar school hun vruchten losten stekelige bolsters glanzend gladde paardenkastanjes, vulde je je zakken. Op de speelplaats gooien en stampen tot de surveillant op je afstevende en je streng berispte je hele voorraad afhandig maakte.…

in de weerspiegeling van het water zie ik kristalhelder mijn meisjesdroom voorbij drijven prima ballerina in het Zwanenmeer koorddanseres op ragfijn algenkoord een schipper vaart onverbiddelijk naderbij de golven maken een abrupt einde aan deze dagillusie het is plotseling ontnuchterend echt voorbij net zoals mijn meisjesjaren…

Dit is de herfst, dit zijn de mooiste maanden, maar ze ontgaan ons zoals ieder jaar, want wij zijn blinden in een wereld waar het blijvende niet geldt, alleen het gaande. Wij tastten in het duister naar elkaar, een oogwenk dat wij ons onsterflijk waanden, en zijn niet dan elkanders nabestaanden; het bed is ons niet nader dan de baar.…

Vader, te lang geleden heb jij mij - ver weg van hier - in een moment van onverbiddelijke onachtzaamheid droomloos in het leven gestoten voordat jij mijn tong brak en mij mijn vergeten ontnam. Toch: nog eenmaal wil ik je omhelzen voordat jouw huid de kilte krijgt van de oneindigheid. De klokken klinken dagen als uren.…

Er heerst iets onverbiddelijks. Nergens gloort hoop op Fiat lux! Je denkt: “Dat is het, ‘k heb gelogen!” Dat is het niet. Het zijn haar ogen, die blik van haar, zo zwart en zwaar, de blik van juffrouw Adelaar.…

Bont gekleurd bladlover van kastanjelaar. In ver-zicht een slapende zwarte brabander onder traag heen en weer wiegende slierttakken van een treurwilg. Zo eenzaam en verlaten in weiland. De vochtige ochtendkoude laat zich voelen tot op mijn huid, een rilling. Ver weg op d' achtergrond geroezemoes van verkeersgeluid.…

ik zoek naar woorden maar vind ze niet langzaam kruipen ze in het rond al is van blootgeven geen sprake wat gister nog vanzelfsprekend was hangt vandaag aan een zijden draad daar tijd onverbiddelijk nee schudt stoppen, ik zou 'm willen doen stoppen om samen te genieten in het geniep ijzig de stilte die geduldig wacht op…

Ik reik naar de handdoek maar zij grijpt mij onverbiddelijk terug.…

Vandaag ben ik teruggegaan Jij bracht bezieling op weg naar de dood Niet meer aanspreekbaar hier in mijn schoot Onverbiddelijk bestaan Ze hebben je meegenomen Pijnloos gedoofd in het zomerlicht Te vlug te veel voor een gedicht Ook ik kon niet ontkomen Er blijven keukentafelgrappen Aanhoudend is er ruis Bovenmenselijk om te behappen…

kus ik je wangen proef je blanketsel je onverbiddelijke mond gestrenge kaken. Zachte mooiigheid.. laat me niet sterven vol smart als je me niet wilt!…

verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein tot in mijn tenen triomfantelijk uitgekauwd voedend in een dwaze voldoening nu onverbiddelijk…

verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein tot in mijn tenen triomfantelijk uitgekauwd voedend in een dwaze voldoening nu onverbiddelijk…

Een draaikolk Trekt me onverbiddelijk omlaag Draaiend en draaiend Rond en rond Weerstand bieden is zinloos Zoet water in m’n mond Sneller en sneller Omlaag en omlaag ‘k Zie ’t oppervlak verdwijnen En alles wordt snel vaag Totdat ik, dronken en hulpeloos, Maar eindeloos gelukkig verdrink In de prachtige poelen van haar ogen…

randen Schuin naar beneden Een weg door de Steenharde rotswand - Ik weet dat ik Die boor ben, En gestaag verder Naar beneden draai - Als iets meer dan De helft van de boor In de rots verdwenen is Besef ik dat ik terug wil, Maar het point of no return Ligt al ruimschoots achter me, De boor draait zich nog dieper In het onverbiddelijke…

zij die dachten de golven te kunnen temmen trokken gezamenlijk naar het strand met hun windsurfboard onder hun arm klaar om de strijd met Moeder natuur aan te gaan in pakken gehesen, gingen ze vol adrenaline de schuimkoppen tegemoet golven bleken huizen hoog het schuim te onverbiddelijk, en zo verloren vijf jonge mannen de krachtmeting…

Eén- maal gebo- ren ontwa- ren wij dus merken wij op dat de we- reld enorm kleurrijk is kleurenblind is soms best handig maar tege- lijkertijd echt stomver- velend want deze broek, past 'ie nou bij deze blouse...? aangaande kleur zeker niet qua stijl wel erg jammer echt meedogenloos waar barbaars wreed en on- verbiddelijk…