Alle inzendingen over kasteel OR scherven OR glas

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

jouw licht kaatste in het glas stroopte langs de randen vulde in haar volheid alle wanden buikte tot de bodem in wat er over was heb je gesmaakt met neus en lippen zacht gemaakt geurde fijne overdaad jij kwam zo aromatisch binnen in een warm beginnen na intens beminnen kwamen toch de eerste barsten in het glas de scherven…

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

weet de onschuld gewassen met scherven van glas hoe in bloed jouw vrouwelijkheid in een oud ritueel genomen was ook zonder hijgen kun jij als de man dat wil nog kinderen krijgen nooit is er gebeden voor de leegte beneden wanneer stopt dit ontmenselijken van leven…

het gebroken glas in scherpe scherven op de vale tafel buiten valt emilia de nachtvlinder dronken op het plaveisel dat glinstert van de regenval ze zoekt het wankele huis waar het kind versteend in het donker wacht op wat komen gaat als ze binnenvalt…

één keer wil ik nog de scherven als er glas is stukgegaan één keer wil ik weleens sterven van geluk wel te verstaan één keer wil ik nog eens huilen duizend druppels zoete traan één keer in je armen schuilen om er nooit uit weg te gaan…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

wanhopig werd het zoeken naar de man die hij was gebroken als glas in scherven schitteren de stukjes leven van weleer ik vind hem niet meer samen zijn we terug gegaan soms klinkt in ontmoeten zijn stem en lach weer van vroeger langzaam worden zijn foto’s uit verleden de werkelijkheid van heden…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

Glas breekt als niemand kijkt het vergeet zich bijeen te houden.…

nog heb ik ze lief de vergeten woorden zij zullen stenen bloeien op mijn graf ze waren van glas in transparant blond dat in zachte vioolmuziek zijn eerste kleuren schonk waarin zonlicht liefde speelde tot wind pas opgestoken ondeugend je haren vond nooit heb ik ze zien breken tot ik scherven in mijn handen hield zonder het…

je droomde de werkelijkheid van glas waar ieder zijn eigen schaduw was verscheen en verdween zonder extra dimensie open en transparant tot je strandde weg wilde in verbergen met niets in handen pas later met hamer en een bak vol scherven heb jij jezelf uit de droom kunnen helpen…

fonkelend trippelden ballerina’s uit het voetlicht naar voren zij twinkelden met kristallen tonen hun kleuren melodie hoog werden benen geheven armen gespreid in de subtiele schoonheid van glas rood vonkte het laatste licht toen stilte sprak omdat de muziek in scherven lag…

De superieuren vegen de scherven of wat er van over is achteloos in het pedaalemmertje. Bitterballen worden weggespoeld met een goed glas wijn. De mond wordt afgeveegd. Vanmiddag komt de schoonmaak, we gaan over tot de orde van de dag.…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

Dromend de stille droom van het weemoedig leven zijn in de kalme stroom de vissen meegedreven tot waar hun element niet zacht en groen meer was maar zilt en flitsend blauw: bijtende scherven glas want rivieren stromen naar zee en wee vissen die dromen het water voert hen mee.…

ik viel de afgrond voorbij de bodem bood geen houvast meer voor mij ik landde op glas dat gebroken was de scherven rechtop in het gras ze kerfden mijn huid in wanden die gaapten randen verplaatsten tot een open geheel ik vergoot al mijn bloed dat in rood vaak de dood schrijft mijn ziel viel niet mee…

Alles spat uiteen in duizend scherven, Maar het kind in hem is nog niet dood, Het is gestorven zonder sterven. Hij zou zijn moeders leed trotseren, kastelen op de vloedlijn bouwen, en zo hij kon, zijn vader eren, maar van zichzelf wou hij niet houden.…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

Het is genoeg om genoeg te hebben aan een glas dat valt aan scherven. Het is genoeg om voldaan te zijn over een bewogen leven dat gebroken is. Het is genoeg om te voelen wat je voelt. Het is goed genoeg om te zijn wat is. Het is veel te veel om stil te blijven staan bij wat ik mis. Missen doen we gisteren.…

Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

geheim bleef in me wonen het werd de laatste zomer bijna aan scherven net zoals jouw glas net zoals ik…