43 resultaten.
Gekerfd
netgedicht
4.8 met 36 stemmen 858 Wij kreunen tegen hekken
om het wrakhouten bestaan
op de vermolmde plekken
is het leven ons ontgaan
wij schurken onze lijven
tegen geschaafde knoesten
in sex de tijd verdrijven
voor het voorgoed verroesten
wil ons gekerfd bewaren
in de ringen van een boom
opdat wij nooit verjaren
als gelittekend icoon.…
Mijn levenslied
netgedicht
3.8 met 9 stemmen 93 Mijn oude huiseik knoest belerend,
verplicht me tot eerlijk mediteren
over de liefde, hoop en leven.
Hij knobbelt als mijn levenslied,
klanken als geslagen gedachten.
Een snoer van emoties, met refrein,
een melodie van eenzaamheid.…
Knotwilg (fietsen 5)
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 150 Waarom die knoesten op je rug?
Waarom zo scheef en zo gedrongen?
Waarom je kruin tot knot gewrongen?
Waarom gespleten en gekloofd?
Waarom die tenen op je hoofd?
Waarom die barsten in je huid?
Zit er meer in je dan je uit?…
Berouw
netgedicht
3.9 met 14 stemmen 6.219 hoe bekaaid staan ze daar
ontmereld en ontkraaid
ontroofd van hun bladerhoofd
met hun vingerknoken
afgebroken
reikend naar boven
hoe staan ze daar
te hoesten in de hoven
- de woeste knoesten
van bomen -
te dromen
hoe staan ze daar
lijk diepgevallen engelen
te jengelen en te hengelen
naar levensstromen
de rouwende bomen.…
erkenning
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 242 de werkelijkheid druipt
langs kale stammen
soms lijkt het of ze terugvalt
op de knoesten van de tijd
ik wil er aan voorbij zien
om hoog boven de kruinen
het pluralisme te zien hangen
in een vale grijze lucht
pas dan zal ik erkennen
dat ik alleen ben
zoals wij allemaal…
Verboden vrucht
netgedicht
2.5 met 6 stemmen 397 wist je droom
de kersenboom met
rood en witte bloesem
de knoesten in de stam
waar jarenlang jouw kleine
vingers steeds vertoefden
in eerst verbazen
dan vertedering omdat
hij jouw gevoel ontving
ja de verboden vrucht
het plukverbod was tijdelijk
maar de eerste kers bleef goddelijk…
krakende takken
netgedicht
3.2 met 4 stemmen 371 ze staan er
de donkere bomen
sinister schemerend
hemelschreiend het loof
de naalden prikkend
naar de ondergaande zon
maar daar waar
geen sterveling komt,
scheurt de bast
van berk en plataan
loot en ent hebben
geen weet van
knokige knoesten
waar de wind uitgedroogd
takken kraakt
daar wil niemand gaan…
als een oude boom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 139 Als een oude boom
zo wil ik worden
Vol met knoesten,
littekens van afgebroken takken
Een schuilplaats biedend,
aan rondtrekkende vogels
Een veilig nest,
voor hen die rust nodig hebben om te broeden
Ik laat de stormen over mij heen komen,
maar groei door
Met mijn stevige wortels,
voed ik mij met alles wat moeder aarde in zich…
Het schizofrene aardt
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 67 schimmig knoest
zijn stam en
detoneert de tijd
standvastigheid
beklijft eonenlang
zijn strakke lijf
met voeten in het
zuurstofloze water
werd hij geen prater
hij overleeft waar
dood in gassen borrelt
uit vergane grond
zal zegevieren
als bliksem eindelijk
het schizofrene aardt
de gespletenheid die
hij als god ten dode
opgeschreven…
Echo
netgedicht
4.2 met 5 stemmen 373 Als ik wandel in het bos
tekenen herinneringen
zich af in de schors
van hoge bomen
in de holte van een
hele oude knoest
klinkt de echo van
een bekende stem
hij kruist mijn pad
ik weet dat jij het
bent nog altijd dat
kleine stukje verleden
roep het een halt toe
wil ontkomen aan
stil weggestopt verdriet
maar de echo luistert niet…
de doodsteek
netgedicht
3.3 met 6 stemmen 597 spaar mij jouw woorden
als vlammen slechts
leiden tot as
en de knoesten spetteren
in ogen van steen
waarin ik ooit nog zachtheid las
uit een teder hart van veen
scherpe messen trekken
door merg en been
en als schilden slechts dienen
het onweer te kaatsen
dan raakt de pijn
gevoelloos en verdampt
om zich naar de doodsteek
te haasten…
Oud hout
gedicht
3.1 met 31 stemmen 8.691 Je kunt
ook met je knoesten en je splinters
in de haard worden gegooid. Je bent wat
vlugger weg, maar zoveel warmte gaf je nooit.
Ik steek mijn handen naar je uit.…
van links
netgedicht
3.9 met 14 stemmen 597 laten we beginnen met een taal
Chinees ditmaal
lezen van rechts naar links:
zee, branding, golven
het schuim drijft bovenop
hangt te drogen aan de megaribbels zand
groeiringen, knoest in hout
versteent in kiezelgruis
ergens klapwieken engelen
machtig is hun geruis
muziek van cimbalen
harpen en veldleeuweriken
hoog in de lucht
hakketakt…
de eik
netgedicht
3.7 met 6 stemmen 789 ik zag de eik hij stond
zo plompverloren
eik te zijn
onwrikbaar in z’n eigenheid
onwetend van z’n
levenslijn
ik lag languit en dacht te
zijn de schaduw van
z’n kroongewelf
geen toen en straks en geen
daarginder, geen spatje
van mezelf
diep in mij zit een knoest
een eeuwig oude
stobbe
een stukje oer dat tijdloos is
dat nooit bewust…
De driftende wind
netgedicht
3.3 met 9 stemmen 411 het zand schreef
je naam op een
stormachtig strand
zon en de wind
wisselden kleuren
we speelden als kind
sprongen van duinen
struinden langs dennen
koelden ons voeten
in spaarzame vennen
voelden het noeste
zagen de knoesten
ruwweg geknot door
zeewind en tijd
ook jouw naam blijft
trotseert eb en vloed
de driftende wind tekent…
Van goed hout…
netgedicht
3.3 met 3 stemmen 817 De plankenvloer kraakt het verleden
gesmoord door stof verstopte kieren
onder kaal getreden pluche kleden
spijkers buigen; de koppen geroest
niet willens hun houtgreep te vieren
nagels woest geslagen in de knoest
ruw wreken de splinters zich tegen
de vuile zolen die hen open gekrast
achterlaten na een regen van vegen
Nee, de delen barsten…
De verre blik
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 126 bestond toen nog niet
al generaties lang
hadden zij de verre blik
in het zien van
gods oneindigheid
tot hun wereldbeeld
van rechtschapen zijn en
onvoorwaardelijke trouw
in korte tijd schiftte
twijfels sijpelen
langs fundamenten
normen en waarden
verdwijnen diep in de aarde
nog kijken zij
de lijnen rechter dan
de heer maar ook knoesten…
Deze kleine werelden
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 115 ik heb hem
jarenlang zien staan
tot hij zijn laatste
knieval heeft gedaan
de knoest als
overblijvend monument
het leven heeft hem niet
verwend in zijn bestaan
maar hij stond
steeds meer in de weg
ik heb uiteindelijk zijn
sterkste wortels blootgelegd
met hakken zagen
en breken hoopte ik zijn
aanwezigheid te vergeten
het is me niet…
De botte bijl
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 100 mag ik aanschuiven vriend
of warm jij je alleen
aan het laaiende vuur
heb de blokken geteld
tot de aks bleef steken
in de knoest van je leven
in voortdurend klieven
kwam de sleur met
stapelen en spaanders
zij heeft jouw
noeste arbeid gestopt met
onneembare weerbarstigheid
weg met de botte bijl
benader haar met liefde
zodat splijten…
In het hart van mijn moeder bloeit een tedere kersenboom
hartenkreet
4.2 met 13 stemmen 2.857 Verblindende liefde stroomt door haar bloed
Geeft haar kersenkinderen een witrode gloed
Door haar sap mengen dromen, geheimen, verhalen
Er vaart een klein meisje in mee
In haar kruin ruisen duizend talen
En verlangen naar de zee
Langs haar stam waait een eeuwenoude wijsheid
Langs groen en knoesten en mos
Door haar bladeren huilt het afscheid…
Fluistering van de tijd ?
netgedicht
3.9 met 12 stemmen 177 Fluisterstemmen in de nacht,
woorden van een andere oever,
van bomen die de knoesten pellen
wachtend op het laatste veer, om
de geroeste schakels van hun strijd
in de kettingen te tellen, in het zicht
van de nog te ontdekken bakens
om in een ander licht naar hun
bestemming te schrijden, in
een uitgeslepen stroom, met een
voorbepaalde…
Over geuren
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 221 De hoge balsempopulier,
de sneeuwbal en laurier
en alle bloesemkaarsjes,
knoppen, die op knappen staan,
gekapte takken, knoesten, hout,
vieren met hun geuren boventonen.
Een feest hier doorheen te fietsen
in een voorjaarsregen,
in een vlaag te worden afgeleid,
voor de bedwelming graag bereid...
Kan dit duren!…
Oude lindeboom
netgedicht
4.2 met 4 stemmen 86 Een zwierig zwart potlood
tekent de oude lindeboom
de takken weids vol knoesten
nevel hangt boven het avondwoud
anoniem in een mysterieus niemandsland
waar nimfen mooie brieven schrijven
een hand maakt een gebaar van vrede
stille schittering van hemelsterren
bij nacht een maan die glimlacht
boven de stad die slaapt in een roes
in…
het aarden blikinwaarts
netgedicht
3.9 met 7 stemmen 260 windsnelheden
die de nerven doen krullen
het ronden in rechte einders
een wittrekkend zonnen dat
de passieflora doet blauwen
en hier en daar bijt het getij
gaten in de koppen van de
schutting alsof zout hier ook
af en toe langskomt in 't roest
en een streep trekt in 't groen
van hieruit midden het akkerland
ruik ik het verband tussen de knoesten…
Boom
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 468 pluimage
ze kwamen en gingen
hingen hun buidels
vol hoop en zegen
onder zijn oksels
groeven zich in
onder zijn schors
terwijl hij een
zwanenzang componeerde
hij spande zijn netten
tot ver buiten de bebouwde kom
van heinde en ver kwamen ze
om de jaarringen in zijn bast te zien
hij streek zijn bladerdek glad
schudde de vlinders uit zijn knoesten…
Zijn eeuwenoude dromen
netgedicht
3.2 met 4 stemmen 131 weer zuigt leem
als ik land schoon
van knoesten en dood hout
het is mijn loon
voor het vernietigen van
stukjes leven en hun ecodroom
wilde het uitgestrekte land
onder mijn strakke hand
tot grotere bloei zien komen
maar ging respectloos om
met wat al eonenlang
bestond in de vruchtbare grond
probeerde gras groener te maken
maar het…
De snelheid van de tijd
hartenkreet
4.4 met 7 stemmen 786 Hij is lelijk maar ook mooi en oud maar ook jong,
In een tijd waarin alles recht strak en afgemeten uitmuntend zo klopt,
is deze knoest een zeldzaam juweel.
's-Lands kroonjuweel uit die goede oude tijd.
Ik geef hem nog even, want ook voor deze fraaie knoest
nadert een wals, de wals van verleden tijd.
Onverbiddelijk plat.…
De tafel
hartenkreet
4.2 met 10 stemmen 921 Noch handen noch ellebogen
konden weten,
wat z'n dromen waren en
hoe het leven eruit zag
in zijn knoesten houtogen.
En hoe vaak hij ving op
de onderkant van tongen en borden,
het gezegde en ingeslikte woorden.
Zijn kennis drong dieper
dan pijn van hete pannen en
hij wist het.…
Vriend
netgedicht
4.8 met 24 stemmen 56 jij mij
introverte
beelden uit het
diepst van je hart
waarvan de
nageboorte nog
ondeugend achter
kleine handjes lacht
samen kunnen
wij tegen de ruige
vertes schurken waar
wind de overmacht heeft
wij in de luwte
god aanbidden
in het delen met ontzag
van zijn stukjes kracht
nog trekken wij
door het nieuwe
polderland waar knoest…
Schering en inslag ( Haiku’s )
netgedicht
3.2 met 4 stemmen 111 Stammen ontbreken,
niets dan ruwe knoesten,
wortels bieden uitzicht.
Leven is van loof ontdaan
van bomen die er niet meer
staan, ben ik de tel kwijt.
Kussens ligt in de nacht,
zoals de schapen doen,
zij slapen, zoals velen.
Wij komen van ver
om iets te vernemen,
we zijn nog op zicht.…