Alle inzendingen over krabben

Herman Brood, Ilse de Lange, Daniel Lohues, Jiddu Krishnamurti en Jeroen Krabbé, maar ook de naam van Jannes van der Wal, onze wereldkampioen dammen, die bij Mies Bouwman zo olijk reageerde. Door Mies een beetje als een randdebiel werd weggezet.…

buiten is het ijzig binnen aangenaam warm het leven is prijzig edoch je bent niet arm je hebt je naasten lief schenkt dat wat je kan veel aan je hartendief maar ook aan alleman geluk en gezondheid zijn echter niet te koop dat is een vaststaand feit en een vriend geeft je hoop ga vlug aan het krabben pak snel die envelop met je nagel…

Op het natte zand lagen verspreid de vruchten; sterren,krabben en schelpdieren voor het oprapen. Deze getijdenklok, wat wilde het mij zeggen? Schatten zijn er te rapen, nu,....... straks is te laat?…

eeuw Droomdronken leun ik liggend tegen de tijdgeknaagde amandelboom voor de statige plantagesluis even antiek als die van Maasstroom en Rust en Werk Zachte fluitmuziek van Pak Rebo - de gamelansmid in mijn jeugd - vult de dalen der wolkenparade aan het puur blauwe hemelgewelf Beneden naast mij de zonbeschenen violette strijd van krabben…

bemind, zijn hoofd een schuin beetje naar beneden als de dood,en mamma zei dat hij ook voor háár stierf en..dat het uit mensenliefde was omdat werkelijk niemand anders dat voor hem had kunnen doen, en zijn vader heel veel van hem hield morgen zal ze in zondagsjurk dwarsliggen bij de juffrouw en alle kinderen uit de klas schoppen krabben…

Doen nooit iets rustig, altijd kwiek kwiek kwiek, voelen aan alles met hun drukke handjes, krabben hun jeuk, gapen met spitse tandjes en steeds met een verhoogde motoriek. Een otter bijt of proeft een ander beestje als uitdaging of test - spelen of eten - waarna ze buitelend het hol in gaan. Hun leven is een altijd durend feestje.…

moede kopje ten rusten werd gelegd fris en fruitig in de pootjes dorst gelest honger gestild genietend van het leven op een zorgboerderij stapt kleine Elizabeth geborsteld en fier aan de hand van haarbegeleidster richting bejaardenhuis daar waar de mensen met de grootste mond hun zachte hart tonen warme handen aaien verwennen krabben…

heen dansen alles wegspoelen dat niet meer in mijn leven hoort Te lang geleden dat ik jou heb gevoeld Mijn geliefde zand dat mij doet aarden natte klei tussen mijn tenen vaste grond verwarmend poeder dat het harde eelt op mijn hart verzacht Te lang gedacht dat ik jullie niet meer zou zien Mijn vrienden zeester en schelpen krabben…

ik zocht me suf tussen Veele en Wedde naar de Krabbenbrug over het Veelerdiep bij herberg Hongerige Wolf aan de Ossedijk 't is achter de rug het oude verhaal boer Krabbe die won sneller rijden kon dan hoofdeling Addinga hij ging als eerste over de Krabbenbrug nu zit die brug onder de N368 verstopt de herberg opgeklopt tot een luxe villa…

Op het wad vonden we krabben en kwallen, we moesten piepers pitten en 's avonds kusten we de meisjes aan de overkant. 's Nachts moeten pissen betekende met de zaklamp door het donker waden, naar een koude, houten WC met tochtgaten.…

Terwijl de krabben aan mijn tenen hingen, genoot ik van Fish van Marillion, die 'A penny for your love, my dear!' zong en daarmee zo ongeveer mijn somberheid bezong, maar zeker niet de totale strekking, want 'Friends will be friends' van Queen overstijgt dat bovenmate.…

verbeten zijn windwakken open Waar het water in kabbelt als edel blauw bloed De zomer is afgelegd, het jonge leven gedood Kuit werd tot vis, het dons is verveerd Nu wachten op ooit, nieuwe nesten verwaren Zelfs de neerslag te moe om naar zee terug te gaan Snel de muts op en naar buiten Zie de huid, voel het bloed Kalmeer nu maar wind, niet krabben…

en krabben schrijven epen in haar zand. als ’t hier verdwijnt verschijnt het ginder weer. het wordt de beek die naast haar huisje kabbelt, het vint gezwind als vlinder uit het ochtendrood. naamloos is het, het is niets en lucht en ’t zucht. het legt het leven af en trekt het dan weer aan, het vindt altijd in haar zijn reden van bestaan.…

Een open deur, kat glipt naar buiten, doet een plas, rent na het krabben de oprit uit, pardoes de snelweg over. Plots gevangen in koplampenlicht, gevolgd door doffe bons. Roerloos bekeken, dode kat, ongeruste stemmen. Het verkeer raast voort.…

los Het werd een mooie kale bedoening Ook mannen mogen een bikinilijn Het eindresultaat werd ontroerend Hoe dapper verbeet je die trekkende pijn Je springt door het huis als een popster En roept, dit zal mijn kruis dan wel zijn Het kriebelt en jeukt bij het groeien Na één dag merkte je, dit is niet fijn Dan onderdruk je de drang om te krabben…

Die poes van ons, zij is een heel lief dier, alleen die vlooien zijn een ware vloek; dat krabben vind ik altijd zo’n gemier, ’t gebied ligt veelal in de onderbroek. Ik had er onlangs wel een stuk of vier; nee ik verkoop hier echt geen lariekoek. Al is die poes van ons een heel lief dier, die kattenvlooien blijven wel een vloek.…

(voor Jasper Krabbé) Terwijl je vader in de voetsporen van Van Gogh op de televisie is, trakteer jij ons bij DWDD opeens op een reis naar Noorwegen, Oslo, waar je Edvard Munch naderbij kwam. De gelijkenis met je vader is helder en je jongleert met dezelfde passie, wanneer je over de grote Munch vertelt.…

Het water sneuvelt door het zwijgen, gebroken nagels krabben aan de onmacht. Ik reik mijn handen uit naar morgen, houd mijn armen boven het hoofd, tranen van gisteren vullen mijn ogen, het water heeft de pijn verdoofd. Ik reinig het kleine meisje met het bruine haar, sluit haar in mijn armen, jaar na jaar.…

tegenwoordig altijd en overal ben ik tegenwoordig op een afstandje van mezelf, de achtste de lange lengtes grijpen overal met de liefde als voor de oeroceaan ze strekken zich tussen de lakens en onder je voeten voor hetgene dat nog zal komen in het eelt geëtst incluis het regresseren een kloof die langzaam dichtgroeit maar nog liever ga ik krabben…

treiteren wordt sarren plagen dampen morren geraakt tot wrokken we krabben en kankeren wat af omdat aan iets of iemand we de pest hebben hartelijk wordt hatelijk als mispunten mespunten worden die ons de ziel verwonden als kwaad verwensend kwellend het leven ons verwoestend verderft morren mindert niet de kern van woede die ons wrok…

De kwallen en krabben gleden over hun lichamen, terwijl ze elkaar in het eenzame duister innig omarmden. Het bejaarde koppel was verdwenen, opgeslokt door de vloed.…

In ‘t land van niemand Kent niemand iemand Ben ‘k niet alleen meer Kan ik zijn wie ik wil zijn ‘t Is een nieuwe wereld Tussen hier en nergens Overal en ergens Waar de sterren stralend zijn Golven als huizen hoog Waters als dalen diep Nemen me mee en delen de mysteries van het Al Krabben wijzen de weg Kennen geen klok of tijd…

ontvelt de kolen en ’t gelag raken nu aardig in de fik, en moppen en goesting komen rijker ter tale een reuzensteak ligt nu te sidderen van schrik en ’t bier wist de schroom rond hun stoere verhalen schouders en meningen met een flink randje vet zwellen en bakken bij het sluipend gesteuk nu schransen de beren zonder bestek of servet en krabben…

Eens liep ik als een bezetene door de wijk Montparnasse in Parijs op zoek naar de plekken waar Arthur Rimbaud en Paul Verlaine hadden vertoefd en dat allemaal in één dagje met een goedkoop busretour en de hele nacht doortuffen terwijl gierende keukenmeiden mij onaangenaam wakker hielden Het kon niet anders zijn of ik moest wel ergens…

Met jou in mijn gedachten, mijn voeten in het zand, de zee hernieuwt mijn krachten, een leeg verlaten strand, een zon die niet wil schijnen, een schelp die open is, de krabben die verdwijnen, naar eeuwig duisternis.…

Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends vroeg, vierregelige ruime verzen waarin iets koninklijks en iets van krabben in de grond maar het wou niet, aldoor begon wat ik niet had gehoord en niet gemist zachtjes te zeuren.…

Het daglicht weet ze te verjagen, voor even – maar zodra ik ga liggen begint het gedonder, ze krabben me steeds uit mijn slaap, piepend om teven of vlees, willen naar buiten gelaten. Hoe noemt u dat?…

zo lek op de kasseien De hel van 't noorden dwingt tot staan Een waar coureur weet ze te mijden Zo was 't, zo is 't, zo zal het gaan Luik - Bastenaken - Luik, Ardennen De klassiekers van het voorjaar Zult u ongetwijfeld kennen 't Belgisch feestje van de lente Awel, ziet u, daar in die tent Van 't Vlaamse volksamusement Zit Tim Krabbé…

Ze glimlachte zo trots en raadselachig bovendien dat het gevaarlijk leek - wij zagen niets van het verlangen in 't uren lang met krabben-armpjes uit het venster hangen. Maar moeder wel - ze bleef vaak even staan, zei wat en vroeg wat, nauwelijks te verstaan, en op een dag vertelde zij: ze vroeg of ze me moeder noemen mag.…

kans Maar excuseer me als ik niet mee met je speel Want ik blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild Tot een nieuwe tijd begint Voor de pijn die pas na eeuwen wat verstilt De fases van de maan in de kamers van mijn hart Het eb en vloed van kleine rode krabben…